Τζίμης Πανούσης - Εκδόσεις Όπερα

Ο Τζίμης Πανούσης γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1954, λίγο πριν τις 12 τα μεσάνυχτα, Υδροχόος με ωροσκόπο Σκορπιό, με την Αφροδίτη του στους Πιθήκους, τη μισή του Σελήνη στα μικρασιατικά παράλια και την άλλη μισή την έχουν οι Τούρκοι.

Ξεκίνησε την καριέρα του εννέα χρόνων παίζοντας Καραγκιόζη, με αυτοσχέδιες φιγούρες από εξώφυλλα περιοδικών, έξω από τα σύρματα ιδρύματος απροσάρμοστων παιδιών στον Χολαργό.

Είχε αλλεργία στο οπαδιλίκι όλων των τύπων, από κόμματα και οργανώσεις μέχρι ποδοσφαιρικές ομάδες και πατρίδες. Σιχαινόταν τους αμερικανοτσολιάδες, τους νεογενίτσαρους εκσυγχρονιστές και τους χρηματόδουλους αρπακολλατζήδες. Αιδοιοδιψής και αιδοιόπληκτος, φιλοδοξούσε να γίνει ένας πετυχημένος συλλέκτης γυναικείων οργασμών. Κομπορρημονεί ο ίδιος ότι ουδέποτε συγκινήθηκε από το ντέρμπι των αιώνιων αντιπάλων δόξας και χρήματος (στάνταρ Χ, και μάλιστα μηδέν-μηδέν).

Συμπαγής καλλιτέχνης βαρέων βαρών, είχε στην πλάτη του ένα βαρύ έμφραγμα κι ένα βαρύ εγκεφαλικό, αλλά συνέχιζε απτόητος(;) με την ευχή: «Να μας έχει ο Θεός γερούς να μπορούμε ν' αρρωστήσουμε, διότι η αρρώστια στο καπάκι δεν λέει, είναι τουματσίλα...» και εκεί πάνω στο σανίδι ο χάρος του έστησε καρτέρι... 13 Ιανουαρίου 2018, μετά από καρδιακό επεισόδιο «έφυγε» για το τελευταίο του ταξίδι.

Τι να πρώτο-θυμηθείς από τον άνθρωπο που ξεσήκωσε το πανελλήνιο, που επιτέθηκε στους ιερούς μύθους, που τα έβαλε αλύπητα με εξουσίες και παρακοιμώμενους... Ίσως να μιλήσεις για την περίπτωση Νταλάρα, για το σποτάκι στην αλησμόνητη αφίσα που συνέταξε ο ίδιος και περιείχε την ένδειξη «δεν συμμετέχει ο Νταλάρας» -σημάδι ότι ο γνωστός τραγουδιστής συμμετείχε παντού... Ίσως να πεις γι' αυτό το τρομερό «προσεχώς Βουλγάρες»- αποδεικτικό της σεξουαλικής προτίμησης της φυλής και ταυτόχρονα ευθυμογράφημα... Ίσως να πεις γι' αυτές τις τρομερές πλάκες που έστηνε βραδιάτικα, αυτός, καλλιτέχνης που σεναριοποιούσε οτιδήποτε λεγόταν...

«Άλλος θα τον χαρακτήριζε Χατζηπαναγή πεταμένο στις πίστες της νεοελληνικής διασκέδασης. Ας επιφυλαχτούμε. Λάκκος λεόντων η καλλιτεχνία: Θα επιβιώσει ο μονομάχος μάρτυρας; Ποιος περίμενε ότι ο νεαρός τσιλιαδόρος αριστεριστών αφισοκολλητών των βορείων προαστίων θα όρθωνε μια μέρα το ανάστημά του, θα 'βγαζε γλώσσα; Γλώσσα αυθάδικη που σμπαραλιάζει, στόμα που φιλάει και δαγκώνει ταυτόχρονα. Ερωτικός και αποκρουστικός. Τον απορρίπτεις ή τον δέχεσαι. Αλλά πάντα πληρώνεις», Τζίμης Πανούσης, «Ελευθεροτυπία», Αύγουστος 1985.

Το βιβλίο «Το κυνήγι της γκόμενας» γράφτηκε το 1989-1990, είναι αφιερωμένο στον Άρη, τον Θεό του πολέμου, αποτελείται από 30 σύντομες γυναικείες βιογραφίες, με ισάριθμες φωτογραφίες από τον ελληνικό κινηματογράφο.

Καυστική σάτιρα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, σουρεάλ πένα. Ένα συνειρμικό πανδαιμόνιο, όπου οι σκέψεις ακολουθούν αλυσιδωτή αλληλουχία.

Εξαιρετικά διασκεδαστική γραφή, ειλικρινής και διαχρονική, ενώ κυριαρχούν τα αριστοφανικού τύπου ευφάνταστα και σαρκαστικά λογοπαίγνια.

Απόσπασμα:

Γαμπρός για κλάματα

Η Τογιότα Τσελίκα του επαρχιώτη σοσιαλιστή σπίναρε στο φανάρι, το κόκκινο, γωνία Σόλωνος και Βουκουρεστίου. Ο εφοπλιστής του γλυκού νερού με τα θαλασσινά δάνεια κρατούσε αποφασιστικά το βολάν και έριχνε τα γερακίσια του μάτια στα πεζοδρόμια, ψάχνοντας για τον νυχτερινό του ηδονικό κουβά. Ήθελε να γεμίσει την άδεια θέση του συνοδηγού με ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά κρέατος του αθηναϊκού πεζοδρομίου [...].

Χωρίς να το θέλει, το μυαλό του πήγαινε στο αριστερό οικογενειακό του παρελθόν και στην επαναστατημένη Ρουμανία. Αν μπορούσε να ξεγελάσει την παχύσαρκη συμβία του, να προφασιστεί επαγγελματικό ταξίδι, θα φόρτωνε το κόκκινο, γιαπωνέζικο σπορτίφ με μπλουτζίν και νάιλον κάλτσες, και θα 'χε στα πόδια του όλες τις Ρουμάνες τινέιτζερ [...].

Καρολίνα του Βατερλό

Ήθελε να αγοράσει σκύλο η όμορφη πριγκίπισσα και ταξίδεψε ινκόγκνιτο στην Αθήνα για να διαλέξει από μόνη της. Αυτή η βρόμικη πόλη, σύμφωνα με τις πληροφορίες της Ελληνίδας γκουβερνάντας της, φημιζότανε για τα εκτροφεία σκυλιών, που ήτανε μοναδικά στον κόσμο.

Είχανε παράδοση οι τουρκόσποροι εκπαιδευτές στη διασταύρωση και επεξεργασία σκυλοδέρματος. Τα γδέρνανε τα τετράποδα, τους αφαιρούσανε τα δύο μπροστινά πόδια, τους κόβανε τις ουρές και τα μαθαίναν να τραγουδάνε τσιφτετέλια. Τα σκυλιά της Ελλάδος την ημέρα κοιμόντουσαν και βγαίνανε μόνο τη νύχτα σε ειδικά μαγαζιά, κακόφημα, στις παρυφές της Ιεράς Οδού. Τα Greek dogs δεν ήταν καυτά σαν τα αμερικανικά [...] ένα τέτοιο σκυλί λιμπιζότανε η Καρολίνα, και παρακαλούσε τον πρίγκιπα πατέρα της να την αφήσει να πάει η ίδια να το ψωνίσει [...].