Του Laszlo Krasznahorkai

Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ

Θαυμάζει του Έλληνες τραγικούς συγγραφείς και γράφοντας το πρώτο του βιβλίο «Ταγκό του Σατανά» δεν είχε πρόθεση να γίνει συγγραφέας. Αλλά σήμερα γράφει το πέμπτο βιβλίο στη σειρά (4 μεταφρασμένα στα ελληνικά) και ενώ τονίζει ότι στο προσκήνιο των βιβλίων του βρίσκεται πάντοτε ο «κόσμος», ωστόσο μέσα από τις σελίδες τους διακρίνεις την έμμεση κριτική του προς την πολιτική κατάσταση της Ουγγαρίας.

Με εμφανείς επιρροές από Ντοστογιέφσκι, Μπέκετ και Κάφκα, η γραφή του Κρασναχορκάι μόνο εύκολη δεν είναι, αλλά όταν αρχίσεις το διάβασμα προχωράς εκστασιασμένος από τον ρυθμό, τη γοητεία της αφήγησης και τη δύναμη του που πηγάζει από την εκπληκτική ικανότητά του να εγκιβωτίζει διαφορετικές αφηγήσεις στην ίδια δαιδαλώδη φράση. Περιπλέκει διαφορετικές εποχές, κουλτούρες, καθημερινότητες, στάσεις ζωής με συνδετικό ιστό την ίδια αγωνία για τις αρχές, τις αξίες, τις προτεραιότητες, επομένως και για τις πολιτικές επιλογές που διέπουν την κοινωνία των ανθρώπων, ενώ μας τοποθετεί σε έναν κόσμο όπου το ασταθές και το παράλογο δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά κανόνα.

Το 2015 κέρδισε το Man Booker International Prize για το σύνολο του έργου του.

Στο καινούργιο του βιβλίο, «Η Σέιομπο πέρασε από εκεί κάτω», ο Λάσλο Κρασναχορκάι μάς παρασύρει σε ένα γοητευτικό ταξίδι μέσα από δεκαεπτά αφηγήσεις, που αποτελούν παραλλαγές και στοχασμούς γύρω από την τέχνη και τη δημιουργία, αλλά και την αναζήτηση του ιερού... από το Κιότο στη Βενετία, από το Παρίσι στην Αθήνα, περνώντας από τη Γρανάδα και τη Γενεύη.

Με τη βοήθεια ενός τουρίστα, που χάνεται στα δαιδαλώδη δρομάκια της Βενετίας και ανακαλύπτει θαμπωμένος ένα άγνωστο έργο της Σχολής του Σαν Ρόκο, ενός ηθοποιού του θεάτρου Νο ο οποίος ενσαρκώνει τη θεά Σέιομπο, ενός φύλακα του Μουσείου του Λούβρου που τον συνδέει ένας σχεδόν ερωτικός δεσμός με την Αφροδίτη της Μήλου ή, ακόμα, ενός αρχιτέκτονα παθιασμένου με τη μουσική μπαρόκ, ο οποίος με αδέξιο τρόπο προσπαθεί να μεταδώσει τον ενθουσιασμό του σε κάποιους γέροντες χωρικούς, ο συγγραφέας μάς κάνει να μοιραστούμε μαζί του τη δύναμη της καλλιτεχνικής εμπειρίας σε όλη την πολυπλοκότητά της.

Ξεδιπλώνοντας μια μεγαλειώδη πρόζα, που με τον ρυθμό της μας προσκαλεί σε στοχαστικές αναζητήσεις, ο Κρασναχορκάι, διαδοχικά ιερατικός, ειρωνικός και πάντα βαθιά καλλιεργημένος, καταπιάνεται με τον ρόλο του καλλιτέχνη αλλά και του θεατή και ερευνά τη συγκίνηση που προκαλεί η μεγάλη τέχνη στον καθένα από εμάς.