Ι. Την Κίκα τη θυμάμαι πάντα να διαβάζει και να γράφει σε περιοδικά, σε εφημερίδες, ολόδροσα κείμενα με τα πιο απροσδόκητα θέματα, με τον δικό της ανεπανάληπτο, τον χαμηλόφωνο, κουβεντιαστό τρόπο, που άγγιζε ευαίσθητες χορδές της ύπαρξης και περιμένανε οι αναγνώστες της να διαβάσουν. Η γραφή της ενείχε μια μαγική αύρα, να πιάνει το απλό, το καθημερινό και να το αγλαΐζει, να του δίνει βάθος και προοπτική.

Θυμάμαι όταν έφυγε η μητέρα της, έγραψε ένα συγκλονιστικό άρθρο στοργής κι ευγνωμοσύνης in memoriam. Άφησαν εποχή οι πρωτότυπες ραδιοφωνικές εκπομπές στο ΡΙΚ για λογοτεχνικά θέματα. Κι από κοντά, η τρυφερή ιστορία από το ημερολόγιο της Άννας, που αναζητούσαν οι ακροάτριες το άγραφο ακόμα βιβλίο στα βιβλιοπωλεία! Η Κίκα, λοιπόν, διάβαζε κι έγραφε, μα προπάντων διάβαζε, ήταν πάντα μια περιπαθής αναγνώστρια. Έρχονται στη σκέψη μου εκείνα τα αξέχαστα χρόνια στο Γυμνάσιο Φανερωμένης, που γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε. Τότε, στη δεκαετία του '70, τα μαύρα σύννεφα πλήθαιναν πάνω από το μαρτυρικό νησί κι εμείς σκοτωνόμαστε μεταξύ μας (άραγε θα μας συγχωρήσει ποτέ η ιστορία που δεν πήραμε τα μηνύματα του Ονήσιλου;) και στην έπαρσή μας δεν βλέπαμε πως

βρισκόμαστε στα πρόθυρα της Ασίας

κάτω απ’ την αφή μας άπτεται η πέτρα.

(Κ. Μόντης)

Κι έπειτα ήρθε ο χαλασμός. Τότε, 1970-74, διαβάζαμε ατέλειωτα, ξεκοκαλίσαμε την πλούσια βιβλιοθήκη της Φανερωμένης, ελληνική και ξένη λογοτεχνία, θέατρο, Ίψεν, Τένεσυ Ουίλιαμς, Σαρτρ και θέατρο του παραλόγου κ.ά. Και κρατούσαμε σημειώσεις και συζητούσαμε επί ώρες συνεπαρμένες, χαμένες στους μυστικούς λειμώνες του Λόγου, στο παραμύθι των λέξεων. (Όλους εμάς που αγαπάμε τα βιβλία, δεν χρειάζεται να μας πείσουν για την αξία και τη ζωοποιό δύναμή τους. Όμως, πιστεύω πως ο Φρανσουά Τρυφώ, στο έργο του Φαρενάιτ 451, αποδεικνύει περίτρανα τον καταλυτικό ρόλο του βιβλίου στη δόμηση του ψυχικού κόσμου μας και την προαγωγή των κοινωνιών, προβάλλοντας μια κοινωνία απολυταρχική, όπου απαγορεύονταν τα βιβλία επί ποινή θανάτου και κάποιοι διανοητές μέσα σε χλοερά δάση κρυφά αποστήθιζαν ένα σπουδαίο βιβλίο για να το διασώσουν για το μέλλον).

ΙΙ. Το 1986, η Κίκα έχασε τον Ανδρέα, τον άνδρα της, «πληγή από φρικτό μαχαίρι» μετά από σύντομη βαριά αρρώστια. Πώς να ξεχάσω όταν άνοιξε η γη τα σπλάχνα της ν’ αγκαλιάσει το αγαπημένο κορμί του, εκείνη την κραυγή του έρωτα από τα βάθη της υποστάσεώς της; Και το βράδυ εκείνο, οι φίλες της ψιθύριζαν συζητώντας τα λόγια του Σωκράτη από ένα σημαδιακό βιβλίο, τον Φαίδωνα του Πλάτωνα, για τον θάνατο και την αιωνιότητα.

(Όταν ο Κρίτων ρωτά τον Σωκράτη, πώς να σε θάψουμε; Ο Σωκράτης απαντά χαριτολογώντας, εάν πράγματι, βέβαια, με εύρετε και δεν σας ξεφύγω. Εννοώντας ότι το σώμα του θα θάψουν, όχι εκείνον. Διότι, όπως λέει παρακάτω: «Ευθύς μόλις πιω το κώνειο, δεν θα μείνω πλέον πλησίον σας, αλλ’ αμέσως θα φύγω σε κάποιους ευδαίμονας τόπους μακαρίων πράγματι όντων»).

Η Κίκα είναι αυτή που ενσαρκώνει την ισορροπία του ζυγού, εναρμονισμένα μέσα της όλα: συναισθήματα, φαντασία, διαίσθηση, σκέψη. Ο ηνίοχος δεν θα φοβηθεί ποτέ την ανατροπή του άρματος από το δυσήνιο άλογο των ορμών. Πάντα τη θαύμαζα την Κίκα, γι’ αυτήν την εσωτερική αρμονία, όντας εγώ παρορμητική και εκρηκτική στην έκφραση του είναι μου. Αυτή τη μεγάλη και επώδυνη δοκιμασία μετά την εκδημία του Ανδρέα και τις τεράστιες ευθύνες της μάνας τις επωμίστηκε με τη βαθιά στωική λογική της (ίσως μ’ ένα πικρό παράπονο στην άκρη των χειλιών, γιατί ο  Θεός θέλησε έτσι, να την αφήσει μόνη), καταφεύγοντας και πάλι στα βιβλία, το μόνιμο και σωστικό πάθος της, και τη γραφή.

ΙΙΙ. Τη δεκαετία του '90, εκδώσαμε μαζί δύο συλλείτουργα βιβλία, τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, σχέδιο ερμηνείας και τα κείμενα Λογοτεχνίας για τη Γ΄ Λυκείου. Για να τα γράψουμε, εντρυφήσαμε και βυθιστήκαμε για χρόνια σε μια ατέλειωτη βιβλιογραφία, ώσπου να πάρουν την τελική τους μορφή τα δοκίμιά μας. Ήταν μια εργασία έμπλεη έρωτος και ένθεου ζήλου, διαβάζαμε και γράφαμε ξανά και ξανά. Τότε η Κίκα έγραψε στον Νίκο Κάσδαγλη κι εκείνος, με πολλή ευγένεια, μας έστειλε τα βιβλία του για να αναγνώσουμε σωστά το διήγημά του, Σοροκάδα, και μόλις πήρε το βιβλίο μας, βαθιά συγκινημένος, μας απάντησε πως ήταν η δική μας η πιο ωραία ερμηνεία του αφηγήματός του. Θυμάμαι, το 1998, είχα υποβληθεί σε εγχείρηση καρκίνου στο Νοσοκομείο, με τον ορό στο χέρι και ψάχναμε μαζί, στο ποιητικό σύμπαν του Ελύτη, μαγεμένες να ενωτιστούμε τα άρρητα φθέγματα της ποίησής του, να αποκρυπτογραφήσουμε το Άσπιλο, να ερμηνεύσουμε το ι άσμα, της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν ή το ι΄άσμα, ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος. 

IV. Η Κίκα συνεχίζει να διαβάζει και να γράφει πυρετωδώς κι ακόμα ένα έναυσμα τώρα διαρκές και ανανεώσιμο είναι ο άλλος της έρωτας, τα ταξίδια. Ταξιδεύοντας με τους φιλολόγους και τους φίλους τους όπου γης, με ανεξάντλητη την έφεση να δει πίσω από τα πανέμορφα τοπία, τις ιστορίες, τα μνημεία, με την αγάπη της και τη φιλέρευνη ματιά και φαντασία του περιηγητή, βλέπει και διαλέγεται με την ψυχή του τόπου, τη μήτρα των πραγμάτων, την ουσία των όντων που συνήθως επικαλύπτεται από την αχλύ και την τύρβη των ανθρώπων. Κάποτε ψάχναμε μαζί να βρούμε την μπυραρία όπου πήγαινε ο Τζέιμς Τζόις στο Δουβλίνο, ή στο Όσλο το καφέ Central, όπου κάθε μεσημέρι ερχόταν ο Ίψεν, ή στο Παρίσι το μπιστρό που σύχναζε ο Βενιζέλος.

Με μοναδική πυκνότητα και ένταση, μας παραδίδει τις συντεταγμένες της δικής της κοσμολογίας, μιλά για μια άλλη γεωγραφία απ’ αυτή των χαρτών κι ο μυθικός κόσμος που μας αποκαλύπτεται στις ταξιδιωτικές της σελίδες μάς εισάγει σ’ ένα άχρονο παρόν. Έτσι, μας προσφέρει μια ενδόμυχη παραμυθία και ξεχνάμε πού είμαστε κι όλα αυτά που μας πονούν και που μας καίνε.

V. Η Κίκα έχει εκδώσει ώς τώρα 2 τόμους ταξιδιωτικών, το 2003 και το 2012.

Τώρα κρατάμε ανά χείρας το καινούργιο της βιβλίο, μια ιδιαίτερα καλαίσθητη έκδοση, 70 βιβλία και 9 ταξίδια από το blog της «anagnostria», όπου ενώνει τους δύο μεγάλους της έρωτες, τα βιβλία που διάβασε, για τα οποία έχει αναρτήσει στο διαδίκτυο ως δεινή μπλόγκερ σχόλια, αισθητικές παρατηρήσεις και προβληματισμούς, και τα ταξιδιωτικά. Με απέριττο λόγο σκιαγραφεί τον μύθο του βιβλίου, παρουσιάζει τους ήρωες, προβάλλει τις ιδέες, τη φιλοσοφία του συγγραφέα, κρατώντας σε αγωνία για το επερχόμενο τέλος, που είναι μια πρόκληση γι’ αυτόν που θα θελήσει να συναντηθεί με τον κόσμο του βιβλίου. Αισθάνομαι υπέροχα γιατί διάβασα και απόλαυσα σχεδόν όλα αυτά τα βιβλία, για τα οποία έχουμε συζητήσει διεξοδικά. Τα σπουδαία βιβλία διασώζουν την άφθιτη ομορφιά του λόγου. Άλλωστε, κατά τον Χάιντεγκερ, η γλώσσα, ο λόγος είναι ο οίκος του Όντος, οι ποιητές και οι διανοητές είναι οι φύλακες της αλήθειας του Όντος.

Όσον αφορά τα ταξιδιωτικά, όπως λένε οι φίλες μου στην Ελλάδα που διάβασαν τις ταξιδιωτικές περιπλανήσεις της Κίκας, τα κείμενά της τις βοηθούν να χάνονται σε «αστερισμούς σελαγίζοντες που συνορχούνται με την κόμη της Βερενίκης» και άλλα αστρικά σχήματα, ν’ αποδρούν γι’ αλλού· σαν το μαγικό λυχνάρι του Αλαντίν, τους διανοίγει παράθυρο στο σύμπαν, που μόνο να ονειρεύονται μπορούν πλέον. Ας χαθούμε λοιπόν χωρίς αποσκευές στα 9 ταξιδιωτικά της Κίκας, στις άγνωστες διεξόδους που μας προσφέρει ο πανέμορφος αυτός πλανήτης, όπου ο Θεός ευδόκησε να κατοικούμε.