Η Χιλιανή συγγραφέας Ιζαμπέλ Αλιέντε κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο "Violeta", μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας που γεννήθηκε σε μια συντηρητική και πλούσια οικογένεια της Χιλής κατά τη διάρκεια της ισπανικής γρίπης του 1920, και πεθαίνει το 2020 στην πανδημία του κορωνοϊού.

Ηρωίδα της, μια δυναμική γυναίκα, η Βιολέτα, που καταφέρνει να ξεπεράσει αμέτρητα εμπόδια, και αποκαλύπτει λεπτομέρειες της οικογενειακής και ερωτικής της ζωής στον εγγονό της Καμίλο, τον οποίο μεγαλώνει η ίδια. Το σχεδόν 400 σελίδων μυθιστόρημα διαδραματίζεται κυρίως στη χιλιανή Παταγονία, με σκηνές από την Αργεντινή, το Μαϊάμι και τη Νορβηγία.

Αγγίζει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από τον φεμινισμό και τη λεκτική κακοποίηση, τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ομοφυλοφιλία, μέχρι τα ερωτικά πάθη, την απιστία, ακόμη και την κλιματική αλλαγή. Είναι εμπνευσμένο από τη μαμά της, την Παντσίτα, μια από τις γυναίκες που τη σημάδεψαν.

«Η Βιολέτα, όπως και η μητέρα μου, ήταν μια όμορφη γυναίκα, που δεν είχε επίγνωση της ομορφιάς της. Ήταν έξυπνη και ταλαντούχα», λέει η συγγραφέας σε συνέντευξή της. «Παίρνει όλα τα ρίσκα, είτε πρόκειται για την ερωτική της ζωή είτε για τη ζωή που θέλει να ζήσει... Η διαφορά είναι ότι η μητέρα μου πάντα εξαρτιόταν οικονομικά από κάποιον».

Η αρχική ιδέα για το βιβλίο προέκυψε μετά τον θάνατο της μητέρας της. Όταν ένιωσε δυνατή, ξεκίνησε να το γράφει με μια σημαντική διαφορά: Η πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα που συντηρεί τον εαυτό της και ένα μεγάλο μέρος της οικογένειάς με τις επιχειρήσεις της. Μαζί με την αγάπη, τη βία, τη δύναμη των γυναικών και την απουσία της πατρικής φιγούρας ο θάνατος δεσπόζει και σε αυτό το βιβλίο, όπως και στη ζωή της ειδικά με τον θάνατο της κόρης της το 1992. «Η απώλεια είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο της τρίτης ηλικίας. Υπάρχουν τόσες πολλές απώλειες! Όλα πεθαίνουν γύρω σου», λέει η συγγραφέας καθώς αναλογίζεται τη μητέρα της, η οποία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 98 ετών.

«Όσο περισσότερο ζεις, τόσο περισσότερα χάνεις», επισημαίνει. Για την Αλιέντε, την πιο πολυδιαβασμένη εν ζωή ισπανόφωνη συγγραφέα στον κόσμο, η πανδημία ήταν μια ευκαιρία για γράψιμο. Μακριά από τα ταξίδια της και τις παγκόσμιες περιοδείες προώθησης των βιβλίων της κέρδισε τον χρόνο που χρειαζόταν για να αποτυπώσει πολλές ιστορίες σε βιβλία.

«Είχα χρόνο, ησυχία και μοναξιά για να γράψω», λέει η συγγραφέας, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της που κανείς από την οικογένειά της δεν έχει νοσήσει από κορωνοϊό. «Έχω πάντα ιστορίες, δεν χρειάζομαι έμπνευση- αυτό που χρειάζομαι είναι χρόνος για να γράψω».