Συνέντευξη στους Δημήτρη Κωνσταντόπουλο και Μανώλη Μαθιουδάκη

Κυρίες και κύριοι,
Σας παρουσιάζουμε
ΤΟΥΣ ΓΑΒ!

Εν μέσω καραντίνας, αράγματος στον καναπέ με μουσικές των Neubauten και των Tindersticks, μια νύχτα χαλαρή και όμορφη, έρχεται στο μέιλ μου ο νέος, ο φρέσκος δίσκος των ΓΑΒ! Μια ετερογενής παρέα που με έδρα τη Λεμεσό προσθέτει το δικό της λιθαράκι στον μουσικό τοίχο της Γης. Ο ψηλός κουλ Γιάννης Χρηστίδης με καταπληκτικούς φίλους μουσικούς γράφει στον δίσκο πως «προσπαθούμε να μπολιάσουμε με στοιχεία ελεκτρίκ το ύφος της ελληνικής μουσικής προηγούμενων δεκαετιών, κάτι σαν… ψυχοσκυλάδικο».
Ο δίσκος ονομάζεται ΦΟΛΑ και μόνο «σκυλάδικος» δεν είναι.
Στις πιο κάτω γραμμές θα διαβάσετε μια κουβέντα που είχαμε ένα βράδυ με τον Γιάννη ακούγοντας Θέμη Αδαμαντίδη και πίνοντας ουίσκι φτηνό.

- Γεια σου Γιάννη.
- Γεια σας Μάνο, Δημήτρη.
- Χαιρόμαστε που μιλούμε απόψε.
Λοιπόν…

Κάνε μας ένα σύντομο σχόλιο για την κατάσταση και τις προοπτικές του σκυλάδικου ρεύματος στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εποχή. Θα μπορέσει ποτέ να ανελιχθεί σε κίνημα;

Η εντελώς ταπεινή μου γνώμη είναι πως ήδη μοιάζει κάπως με κίνημα: μια ανάγνωση θα μπορούσε να δει τους ακροατές και δημιουργούς του σαν οργανωμένους ανθρώπους που όλοι μαζί δημιουργούν μια κοινότητα και προσπαθούν να φέρουν την αλλαγή ή/και το ξέσπασμα στην ψυχοσυναισθηματική τους κατάσταση. Το σκυλάδικο είναι είδος του οποίου η μουσική (με την έννοια του οργανωμένου ήχου) βρίσκεται απλώς στην πρώτη ανάγνωση. Λίγο πιο βαθιά, αν προσπαθήσει κανείς να «βουτήξει», θα βρει πάθη, γλέντια, εγκλήματα, μάτσο κουλτούρα, ντεσιμπέλ, σκατά και διαμάντια...

Αυτή η κουλτούρα στο σήμερα πώς εκφράζεται, πού την εντοπίζουμε, ποιοι άνθρωποι την κουβαλούν;

Ίσως κακώς, θεωρώ πως η πραγματική κουλτούρα του σκυλάδικου δεν υφίσταται πια. Αυτό που εννοούμε όλοι μεταξύ μας όταν μιλάμε περί τούτου δεν έχει σχέση με το σκυλάδικο όπως διαμορφώθηκε στις εποχές των επιδοτήσεων και των μερσεντές. Κι αυτό όχι φυσικά επειδή έχουν εκλείψει παρόμοιες μορφές ξαφνικού, ύποπτου πλούτου και φτηνής διασκέδασης, αλλά διότι οι εποχές της μουσικής δημιουργίας και της κατανάλωσης έχουν μεταλλαχθεί ριζικά. Φυσικά, μπορεί να υποστηριχθεί πως η κουλτούρα αυτή υπάρχει ακόμα, αντίστοιχα με άλλα ιστορικά είδη του παρελθόντος (είτε εγχώρια είτε όχι), που αποσυνδέονται από το κοινωνικό τους συγκείμενο. Σε αυτήν, αλλά και σε κάθε περίπτωση, η ίδια η μουσική εμπειρία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι αυτή που πρωτίστως χαρακτηρίζει το κάθε είδος.

Ποια ανάγνωση κάνει στη σκυλάδικη κουλτούρα ο δίσκος σου; Τι κρατά, τι αφήνει και κυρίως πού το πάει;

Οι μουσικοί δρόμοι είναι κάπως λαϊκοί, οι στίχοι είναι κάπως απλοί (ίσως και απλοϊκοί), οι ενορχηστρώσεις έχουν στη βάση τους το «όλοι παίζουμε να μιλήσει το μπουζούκι» - όπου μπουζούκι, η τρομπέτα. Τέτοιες προσεγγίσεις υπήρχαν -τουλάχιστον αρχικά- όταν γεννιόντουσαν τα κομμάτια. Παρατηρούσα, γράφοντας, ότι αυτά θα μπορούσαν με λίγο πιο προσαρμοσμένο στίχο, και με διαφορετική ενορχήστρωση, να παίζουν σε πίστες όπου παίζεται μια ειδικού βάρους μουσική κονσέρβα-«ασανσέρ». Αφήνει λοιπόν το delay του μπουζουκιού, τον τραχύ ήχο και τα πολλά ζευγάρια μπούτια, κρατάει τις συμβατικές δομές και τις αγάπες, και δεν ξέρω αν το πάει ίσως σε κάτι λίγο πιο ευγενές. Γιατί η αγάπη κάνει ρίμα με την απάτη. Και πάντα θα γράφονται (νεο)σκυλοτράγουδα με αυτές τις λέξεις στην ουρά των στίχων τους.



Εσύ προσωπικά πώς μυήθηκες στο σκυλάδικο; Υπό ποιες καταστάσεις; Έπαιξαν ρόλο τυχόν βιώματα ψυχολογικής ή άλλης κακοποίησης ως έφηβος;

Τα αφτιά μου είχαν κακοποιηθεί σε κάτι λεωφορεία, στα ταξί και λίγο στο γήπεδο. Στα κλαμπ και στα μπουζούκια και στα λοιπά λίγες φορές έχω πάει, γι' αυτό και δεν θεωρώ ότι μυήθηκα στο σκυλάδικο, παρά μάλλον γοητεύτηκα από τη δική του μουσική και ανθρωπολογική κουλτούρα. Οι λαϊκοί δρόμοι είναι ίδιοι. Όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική σε κόσμο, έπρεπε να μαθαίνω συνέχεια καινούργια κομμάτια. Ήρθε γρήγορα η συνειδητοποίηση πως με 5-10 θέσεις παίζεις 5-10 χιλιάδες κομμάτια. Τα ποτ-πουρί στα νεοσκυλάδικα εκεί βασίζονται. Μέσα σε 10 λεπτά παίζονται εννιάμισι κομμάτια. Κι αυτό γιατί για κάποια έπρεπε να πουν και το κουπλέ. Στο μουσικό εμπόριο δουλεύει αυτός ο τρόπος: ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε. Και η εξουσία της μουσικής βιομηχανίας καγχάζει, γιατί κανείς δεν την κουνάει ρούπι.

Τα τραγούδια σου κολυμπάνε μέσα σε θάλασσα σκυλάδικης υφής, αλλά φοράνε αδιάβροχη στολή, δεν είναι εμποτισμένα. Το σχόλιό σας παρακαλώ.

Είναι. Αλήθεια, αν αντικαταστήσεις τα πνευστά με ένα-δυο μπουζούκια, βάλεις κι έναν σοβαρό τραγουδιστή να τα πει, όχι απλώς εμποτισμένα είναι… κολυμπάνε και μαζεύουν και μαργαριτάρια!



Ενδιαφέρον είναι και το εξώφυλλο. Τι δείχνει; Ποια άλλα απέρριψες;

Είναι πίνακας του Λούη Γιανναπή, που τον έφτιαξε για τον δίσκο. Προσωπικά αντικρίζω ένα μυστήριο είδωλο της ταυτότητας της μπάντας, πολύχρωμα, σπαρταριστά, αφαιρετικά ολογράμματα των μελών της, σε ένα έντονο πλαίσιο με πολλές φωνές που συγκεντρώνονται σε μια τελεία. Ο Λούης είναι φίλος και εξαιρετικός ζωγράφος. Τον γνώρισα σε μια συναυλία μας και μόνος του προσφέρθηκε να φτιάξει τον πίνακα για το εξώφυλλο του δίσκου της μπάντας. Τον ευχαριστούμε πολύ, και να πω σ' αυτό το σημείο πως έχει εξαιρετικό χέρι, και γκαλερί στη Λευκωσία.

Αν όμως ήταν εμποτισμένα γιατί όχι ένα εξώφυλλο σαν αυτό;



Ο Θέμης ρε. Ο Θέμης! Τι φωνάρα. Και τι μαλλί!

Και συ τα 'χεις όλα.

Ναι, ναι, μου γράφει και ο Νικολόπουλος να τα λέω.

Δέχεστε εμβόλιμες ερωτήσεις;

Τι εννοείτε εμβόλιο;

Σε ορισμένα κομμάτια του δίσκου τα προσεκτικά αφτιά θα αναγνωρίσουν κουδούνες προβάτων. Τι να υποθέσουμε;

Αν εννοείς τις ιαχές των φασιστών της Χρυσής Αυγής, ναι, υπάρχει ευθεία αναφορά στον αρχηγό τους.



Πες μας κάτι για τη μουσική κομπανία. Πρόκειται για ωραία τυπάκια με ποικίλες αναφορές και βίτσια. Πώς λειτουργεί η ομάδα;

Ένας τζαζ μπασίστας, ένας Πολωνός τρομπετίστας που είναι και στα θέατρα μέσα, ένας κρουστός που παίζει στα σκυλάδικα και σε κάτι μπαρ ανεβαίνει και βαράει τουμπερλέκι με τον dj, και μια τραγουδίστρια που διαπρέπει σε μουσικές ταβέρνες αλλά όχι σε talent show. Όσο τους βρίσκεις για πρόβα εσύ, άλλο τόσο κι εγώ. Άντε, εγώ λίγο παραπάνω.

Εμβόλιμη 1. Υπάρχει κάποιος από τους μουσικούς σου που νιώθει ότι «αποδίδει καλύτερα» γυμνός;

Κοίτα, σε μια μπάντα η γυμνή αλήθεια είναι η τραγουδίστρια, γιατί το male gaze δεν θα πεθάνει ποτέ, όσο κι αν κριτικάρουμε τον σεξισμό του σκυλάδικου. Απ' την άλλη, ο τρομπετίστας είναι πιθανόν να έχει κυκλοφορήσει πιο πολλές φορές ως γυμνιστής στην παραλία παρά ντυμένος στην πόλη.

Τι είδους καρέκλα θες απέναντί σου όταν παίζεις; α) Άσπρο ξύλο - ύφασμα κάτω από άσπρο πανί; β) Silver stool με αντανακλάσεις δισκομπάλας; γ) Ξύλο - ψάθα γεμάτη άμμο.

Καλές επιλογές, μπορώ να έχω άσπρη πλαστική παλιά, αλλά αντέχει με λίγη λίγδα από ρέγγα κάτω από το αριστερό μπράτσο;

Για ποιο ή ποια από τα τραγούδια σου θα άνοιγες το μπουκάλι των 500 σε ένα μαγαζί ως ακροατής;
ΜΑΣ ΛΗΣΤΕΨΑΝ Ή ΕΦΥΓΕΣ. ΣΤΟ ΡΕΦΡΕΝ.

Εγώ κόλλησα με τα Χώματα.

Καλό είναι κι αυτό, πιο μοντέρνο. Για να πετάς λουλούδια, πιάτα, ποτήρια. Αν έχεις.

Εμβόλιμη 2. Πόσο μακριά θα έφτανες για να σου κυκλοφορήσει τον δίσκο η ΕΜΙ; Οκέι, και η Μute Records γίνεται.

Κούρεμα γουλί. Για όλα τα μέλη της μπάντας. Αλλά διατηρώντας τα μαλλιά μας, μας κυκλοφορεί η Fouet Records. Είναι κι αυτό μια μικρή νίκη.

Ο κατά τ' άλλα φέρελπις δίσκος κυκλοφόρησε στην εποχή του social distancing, της ατομικής ευθύνης και της αναπόλησης της «κανονικότητας» με την οποία μόλις χθες ήμασταν τσακωμένοι. Σου δίνει υλικό αυτή η κατάσταση για έμπνευση;

Η ατομική ευθύνη είναι αυτή που οι θεσμοί ενοχοποιούν, επειδή τα όργανά τους, οι δομές και η πολιτική αδυνατούν να προστατεύσουν τα άτομα. Δεδομένης της κατάστασης, η φόρτιση της λέξης «κανονικότητα» με κάνει να μειδιώ όταν τη σκέφτομαι γυμνή από καθωσπρεπισμούς, ουρανοξύστες και διαβατήρια. Σε όλους δίνει υλικό αυτή η κατάσταση. Εγώ για παράδειγμα ετοιμάζω τώρα έναν νέο δίσκο και μια μεγάλη κατσαρόλα φασολάδα. Αυτά φυσικά συμβαίνουν και τα συζητάμε στη μικροκοινωνία μας - πολυτέλειες για χιούμορ και μουσικούλες και φαγητούλες.

Πού θα έβλεπες την επόμενη ιδανική συναυλία των ΓΑΒ Θεού θέλοντος, όταν ξανανοίξουν τα μαγαζιά, οι δημόσιοι χώροι, λήξει το κέρφιου και τέλος πάντων ξαναπιάσουμε τα επίπεδα των αλλοτινών καλών εποχών;

Γιορτή του Κρασιού. Ελπίζω μέσω αυτής της συνέντευξης το μήνυμα να φτάσει στα αφτιά των υπευθύνων, ώστε να έρθει κάποια στιγμή και η καταξίωση για την μπάντα μας, κοτζάμ δίσκο βγάλαμε.

Τι ακούς αυτό τον καιρό;

Anouar Brahem, NΟ blues, Matt Elliott, Dead Combo.

ΑΡΧΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ: Ο Γιάννης Χρηστίδης | ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ©ΠΑΥΛΟΣ ΒΡΥΩΝΙΔΗΣ