Συνήθως το παλεύω μέχρις εσχάτων για να βρω free parking. Όχι, δεν κατάλαβες, μπορώ να κάνω τον ίδιο γύρο, στο ίδιο τετράγωνο για μισή ώρα. Να προσεύχομαι σιγανά σε διάφορους Αγίους και να ελπίζω πως ένας αδερφός χριστιανός ή οποιασδήποτε άλλης θρησκευτικής προτίμησης, θα πάει λίγο πιο νωρίς σπίτι για διάφορους λόγους έτσι ώστε να δανειστώ τον χώρο του. Ρε, δεν πα να είναι ειδωλολάτρης και να φορά στεφάνι με δάφνες ελιάς; Δεν έχω πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς το αυτοκίνητό μου δεν χρειάζεται «μπράβο», μπορεί εννοώ να μείνει μόνο του μες το σκοτάδι για 4-5 ώρες. Το εκπαίδευσα. Δεν θέλει ούτε καν παρέα με άλλα 78 στοιχημένα αυτοκίνητα (τέτοια τάξη, τέτοια αλφαδιά). Τι να πει άλλωστε με αυτά; Να αναλύσουν τις τιμές των καυσίμων; «Εμένα με πάει απέναντι, εμένα βρήκε το φθηνότερο βενζινάδικο…». Αχρείαστα πράγματα. Το αυτοκίνητό μας έχει ανάγκη να μείνει λίγο μόνο.
Εκείνο το βράδυ η κατάσταση μύριζε... τρίευρω. Από νωρίς είχα ένα κακό προαίσθημα. Υποσυνείδητα, με το που μπήκα στο αγαπημένο μου αυτοκίνητο, κοίταξα στο wanna be συρταράκι αριστερά κάτω απ' το τιμόνι για τα κλασικά ψιλά που πετάω εκεί. Είχε… Η γύρα του τετραγώνου έγινε πολλές φορές. Περισσότερες από ποτέ. Η αίσθηση του χαμένου τρίευρου κυρίευε ολοένα και περισσότερο το μυαλό μου. Δεν άντεξα άλλο… Δεν είχα άλλη υπομονή. Κανένας χριστιανός, μουσουλμάνους, ειδωλολάτρης δεν έφυγε πιο νωρίς για το σπίτι του. Μπήκα σε πάρκινγκ…
Το μόνο που είδα αφότου άνοιξα τα μάτια μου για να μην τυφλωθώ από το προσκοπικό του φανάρι, ήταν το μουστάκι του που χανόταν στους καπνούς του τσιγάρου το οποίο παρακαλούσε να μην πέσει στο κενό απ' τα χείλη του. «Έλα, ακολούθησέ με». Πρώτη φορά στη ζωή μου αγχώθηκα τόσο πολύ για να παρκάρω το αυτοκίνητό μου. Νομίζω αγχώθηκε και αυτό τόσο πολύ που μούγκριζε πιο πολύ από ποτέ. Όχι ρε, βενζίνα είχε. Μάνι-μάνι! Γεια σου κύριε παρκαδόρε, πού το βάζω;
«Έλα, έλα, έλα, σιγά! Όχι πάρ' το πιο κοντά στο μαύρο δίπλα. Έτσι, εκεί. Έλα, έλα, έλα! Εκεί! Μάλλον, όχι, πάρ' το λίγο πιο αριστερά για να 'χει χώρο για τον επόμενο. Βγες και ξαναμπές. Έλα, έλα. Εκεί! Αυτός είσαι! Μάλλον, όχι, να σου πω, βλέπεις το άσπρο απέναντι. Πήγαινε εκεί και βάλε το μπροστά του. Έλα, πάμε μαζί. Βάλε όπισθεν, γύρνα το τιμόνι αριστερά, τώρα δεξιά εκεί! Ίσιωσέ το. Έλα πίσω τώρα. Έλα, έλα! Εκεί είσαι, τρία ευρώ!».
Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά σαν εκείνη τη φορά στο τεστ για την άδεια οδήγησης. Πώς το κάνουν αυτό! Το αυτοκίνητό μου πήγε θύμα της παγκοσμιοποίησης των πάρκινγκ και του τσιγάρου του παρκαδόρου που εξακολουθούσε να ακροβατεί στα χείλη του. Το τρίευρω για έκτακτη ανάγκη θάφτηκε μαζί με άλλα τόσα στον βωμό της εξαντλημένης μου υπομονής. Κι εγώ πήγα για αγχολυτικά αντί για μπίρα…
Επιτέλους κάντε πάρκινγκ που να αξίζουν τρίευρα ή φροντίστε να έχει δωρεάν αγχολυτικά στην είσοδο…
