Πολύς κόσμος δουλεύει αυτές τις μέρες πάνω στο γεφύρι της πλατείας Ελευθερίας. Και έχει γίνει συνήθεια οι περαστικοί να στέκονται σε απόσταση αναπνοής από τον κόσμο που εργάζεται και να παρατηρεί τι συμβαίνει μέσα από την περίφραξη. Ένας μεσόκοπος άντρας σχολίαζε αυτά που έβλεπε μιλώντας με έναν νεαρό που είχε επίσης σταματήσει στην πλατεία. Ήταν σαν να ακούς κάποιον να διαβάζει φωναχτά τα σχόλια κάτω από μια ανάρτηση στο facebook. «Εντάξει, περιπαίζουν μας. Πότε έννα τελειώσει; Έννα έρτει ο Πρόεδρος προεκλογικά να κάμει εγκαίνια τζ'αι εννά μάχουνται ακόμα. Είδετε να προχωρεί τίποτε;»

Ο πολιτικός πραγματισμός του μέσου Κύπριου σχολιαστή δεν είναι αστείος, ούτε λανθασμένος από μόνος του. Όμως συνοδεύεται σχεδόν πάντα από απλουστευμένη απογοήτευση – που πηγάζει από εξιδανικευμένες προσδοκίες. Και από μια μειωμένη διάθεση να κατανοήσει την πλήρη εικόνα.

Την πλατεία, για να ξεφεύγουμε από τα κλισέ, δεν πρέπει να τη λέμε γεφύρι της Άρτας αλλά γεφύρι του Κυπριακού. Κανένας δεν πιστεύει πως θα ολοκληρωθεί, εκτός κι αν το παρακολουθεί από κοντά. Και μόνο όσοι το παρακολουθούν από πολύ κοντά βλέπουν τις υποδομές που στήνονται και αυτές που δεν στήνονται.

Είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας να μην μπαίνεις στον κόπο να δεις τη λεπτομέρεια. Γιατί όταν έχεις παρατηρήσει τη δουλειά που έγινε στο να φτιαχτεί μια γέφυρα, να μπουν οι πλάκες, να γίνουν κάποιες υποδομές, εκνευρίζεσαι περισσότερο με τις καθυστερήσεις, με τις αστοχίες, με τα κακοσχεδιασμένα τμήματα της κατασκευής.

O κύριος επέμενε, με τον τρόπο του Κυπραίου που ξέρει τα πάντα και με ευκολία ανακοινώνει το συμπέρασμα, πως «εν θα γινεί τίποτε». Τι κι αν το κομμάτι της γέφυρας είναι πολύ κοντά στο τέλος, τι κι αν παρά τις αστοχίες και τα λάθη και τους κακούς χειρισμούς, πλέον κάθε μέρα υπάρχει κάτι νέο. «Ε, έλα δούλεψε μια μέρα να δεις», απάντησε εκνευρισμένος ένας από τους εργάτες.