Γράφει ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Με τη λέξη open να αναγγέλλεται σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες από τους τέσσερις επισήμους καλεσμένους της εκδήλωσης, την Αμερικανίδα ηθοποιό και σκηνοθέτρια Τζόντι Φόστερ (στα γαλλικά), τον Ισπανό σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ (στα ισπανικά), τον Αμερικανό σκηνοθέτη και πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Σπάικ Λι (στα αγγλικά) και τον Κορεάτη σκηνοθέτη Μπονγκ Τζούντο-χο (στα κορεάτικα) έγινε χτες βράδυ η επίσημη τελετή έναρξης του 74ου Φεστιβάλ των Καννών.
Σε μια τελετή που κράτησε σχεδόν μια ώρα, με τα τρέιλερ των ταινιών, τα σποτ για το έργο του Λι και της Φόστερ (στην οποία απονεμήθηκε ο Ειδικός Χρυσός Φοίνικας του φεστιβάλ), με τον Σπάικ Λι να κάνει μια εντυπωσιακή εμφάνιση με κόκκινο κοστούμι, κόκκινα γυαλιά και σπορ παπούτσια, και τους Αλμοδόβαρ και Φόστερ να τονίζουν, στις σύντομες ομιλίες τους, τη σημασία τόσο του φεστιβάλ των Κανών, που πέρσι αναγκάστηκε να αναβληθεί λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, όσο και της επιστροφής του κινηματογράφου στην αίθουσα.
Βασικά κρατήθηκαν οι αναγκαστικοί περιορισμοί εξαιτίας της πανδημίας (οι αποστάσεις και οι μάσκες στα πρόσωπα), με εκπροσώπους του φεστιβάλ να προσφέρουν μάσκες στην ομάδα της εναρκτήριας ταινίας (στον σκηνοθέτη Λέος Καράξ και τους πρωταγωνιστές του, Άνταμ Ντράιβερ και Μαριόν Κοτιγιάρ), αν και στη διάρκεια της παρουσίασης και την προβολή της ταινίας ορισμένοι ειτ3 δεν τη φόρεσαν είτε την είχαν κατεβασμένη.
Η ταινία του Καράξ συνδυάζει το μιούζικαλ (οι διάλογοι της μισής τουλάχιστο είναι σε τραγούδι) με το (μελό)δράμα, με τον σκηνοθέτη του Holy Motors να συνδυάσει το παράλογος και το φαντεζίστικο με την πολύ ωραία, εκκωφαντική μουσική των Σπαρκς για ν αφηγηθεί την ιστορία του παράξενου ζευγαριού των πρωταγωνιστών του: ενός stand-up comedian (Άνταμ Ντράιβερ) και της τραγουδίστριας όπερας γυναίκας του (Μαριόν Κοτιγιάρ). Μια σχέση έρωτα αλλά και ζήλειας, όπου το παιχνίδι εξουσίας, από την πλευρά του συζύγου, που παρά το γέλιο που πετυχαίνει με το προκλητικό, συχνά εξοργιστικό για το κοινό του χιούμορ του (όπως τη σκηνή όπου υποκρίνεται πως σκότωσε τη γυναίκα του), εξακολουθεί να ζηλεύει τη σοπράνο γυναίκα του, η οποία καταφέρνει με τα τραγούδια της να κερδίσει την αγάπη και το θαυμασμό των δικών της θεατών.
Ύστερα από ένα πρωτότυπο, ωραίο ξεκίνημα, με τους πρωταγωνιστές και τμήμα του συνεργείου να ξεκινούν τραγουδώντας το «Ας αρχίσουμε λοιπόν», ο Καράξ δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στο μελόδραμα των ταινιών του Βωβού (μαζί και των πρώτων χρόνων του Ηχητικού) κινηματογράφου και τον μετά-μοντέρνο, weird και φανταστικό κινηματογράφο που εισήγαγε με το Holy Motors. Σίγουρα η ταινία του θα διχάσει, με εκείνους που θαυμάζουν το έργο του (ξεκινώντας από τους φανατικούς για το έργο του κριτικούς του γαλλικού περιοδικού Cahiers du Cinema) κι εκείνους που θα το θεωρήσουν απαράδεκτο. Προσωπικά πιστεύω πως ο Καραξ πέτυχε κάτι ενδιάμεσα. Από τη μια την εξαιρετική ερμηνεία του Άνταμ Ντράιβερ (το μεγάλο για μένα ατού της ταινίας) στο ρόλο του «Πιθήκου του Θεού», Χάρι ΜακΧάρι, ερμηνεία κάτι ανάμεσα σε εκείνη του Χοακίν Φίνιξ στο Joker και του Ρόμπερτ ΝτεΝίρο στο «Βασιλιά της κωμωδίας» καθώς και τον τρόπο με τον οποίο στήνει μερικές από τις σκηνές του (τα κωμικά σποτς κι ένα πέρασμα από τη θεατρική σκηνή σε ένα πραγματικό δάσος ενώ τραγουδάει η Κοτιγιάρ), κι από την άλλη ορισμένες σκηνές του ζευγαριού που δεν πείθουν, ιδιαίτερα εκείνη στο σκάφος με τη θύελλα, ή οι σκηνές με την Ανέτ, τη δίχρονη «ταλαντούχα» κόρη τους, που τραγουδάει όπερα με τη φωνή της μητέρας, με τον Καράξ να χρησιμοποιεί κούκλα (έστω και καλά στημένη) για το ρόλο του χαρισματικού παιδιού.
Μπορεί μπροστά στην ταινία του Καράξ, η ταινία «Όλα πήγαν καλά» του συμπατριώτη του Φρανσουά Οζόν, γύρω από ένα άρρωστο πατέρα που μπροστά από ένα μέλλον σε αναπηρία, ζητά από τη μια από τις δυο του κόρες να τον βοηθήσει να βάλει τέρμα στη ζωή του, να μοιάζει κάπως παρωχημένη, παραπέμποντας μας σε ένα κινηματογράφο της παράδοσης, ο Οζόν όμως κατάφερε να δημιουργήσει τη σωστή ατμόσφαιρα, μαζί και το σασπένς, και να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες, ιδιαίτερα από τη Σοφί Μαρσό στο ρόλο της αγαπημένης κόρης, του Αντρέ Ντισολιέ στο ρόλο του άρρωστου πατέρα και της Χάνα Σιγκούλα της υπεύθυνης από την Ελβετία γυναίκας που αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει την επιθυμία του πατέρα
ΚΥΠΕ/ΝΦΜ/ΑΑΡ
