Το Πολιτιστικό Κέντρο Φανερωμένης70 ανακοινώνει την επερχόμενη έκθεση, «Αυτό είναι ένας μονόκερως» σε επιμέλεια της Κυριακής Σιοπαχά. Στο πλαίσιο του ευρύτερου έργου «Delivering Views-Delivering Texts», η Κυριακή Σιοπαχά προσκλήθηκε να διαβάσει και να αναλύσει τα 30 κεφάλαια του. Από αυτά τα κεφάλαια, ένας επιλεγμένος αριθμός φωτογραφιών εκτίθεται στο Phaneromenis70 μαζί με τη διεισδυτική ανάλυσή της σχετικά με τη γενική ιδέα του έργου.

Το «Delivering Views-Delivering Texts» είναι ένα έργο που συλλέγει φωτογραφίες και κείμενα από επισκέπτες - απόδημους - επαναπατρισθέντες - τουρίστες που έχουν επισκεφθεί τη Λευκωσία και την Κύπρο. Το υλικό παραδίδεται στη συνέχεια σε τακτά χρονικά διαστήματα σε εκδότες, διανοούμενους ή καλλιτέχνες, οι οποίοι καλούνται να μοιραστούν τις απόψεις τους. Στόχος του έργου είναι να προσφέρει μια νέα προσέγγιση και ερμηνεία της πόλης μέσα από τα μάτια των ξένων και να διεγείρει μια νέα συζήτηση για παραγνωρισμένες πτυχές του νησιού.

***

«Αυτό είναι ένας μονόκερως»

Η απεικόνιση του ζώου, παρόλη την γραφική αδεξιότητά της, παραμένει γενική και παραπέμπει σε παν μέλος της υπερομοταξίας των Τετραπόδων· ορθογώνιο στρογγυλοποιημένων γωνιών στην θέση του σώματος, με εξέχουσες τέσσερις γραμμές απαλλαγμένες προοπτικής στην θέση των ποδιών. Η ειδοποιός διαφορά είναι το κέρας, τριγωνικό σχήμα που δεσπόζει στο οβάλ του κεφαλιού και που υποδεικνύεται από το παιδικό, γένους συνήθως θηλυκού, δάκτυλο. Το κέρας, και μόνον αυτό, προσδίδει την μυθική διάσταση στο κατά τα άλλα κοινότατο ζώον.

Κατά την κοινή αντίληψη η Κύπρος χαρακτηρίζεται από την θάλασσα και τον ήλιο της, ως νήσος Μεσόγεια, και τα εγκώμια του κάλλους της εξαντλούν και εξαντλούνται στα δύο αυτά εγγενή, πασιφανή και αναπόδραστα, γνωρίσματά της. Η ξένη ματιά -Delivering Views- σε αναζήτηση της δημοφιλέστερης φωτογραφικής αποτύπωσης έκαστου τόπου, της χλωρίδας και της πανίδας του, των γραφικών τοπίων και χαρακτήρων του, μας παραδίδει ως φαντασμαγορικά στιγμιότυπα έντομα, αγριολούλουδα και θάμνους, οικόσιτα ζώα. Θάλασσες, ουράνια τόξα, φεγγάρια. Παιδιά, νέα ζευγάρια, γέρους, γερόντισσες. Το κέρας της Κύπρου, παρόλες τις μυθολογικές και αρχαίες καταβολές της, μοιάζει να ελλείπει.

Το παιδί κόβει το αγριολούλουδο προτού μπει στο αυτοκίνητο, μαζεύει το βότσαλο όταν βγαίνει από τη θάλασσα, το κουκουνάρι στην βόλτα στο πάρκο, άνευ διακριτής επιλογής -όπου φτάνει το μάτι και το χέρι του- και το προσφέρει στην μάνα, στον πατέρα, στα οικεία πρόσωπα. Η αξία του δώρου δεν έγκειται στην μοναδικότητά του παρά στην αναφορά του στο είδος του, την επαγωγή του στην έννοια. Κάθε λουλούδι που προσφέρεται εμπεριέχει όλα τα λουλούδια, το παροδικό και το εύθραυστο της ομορφιάς, το κάθε βότσαλο εμπεριέχει όλη την θάλασσα, το βαθύ και το απέραντο και πάει λέγοντας. Δεν παύει όμως να τελεί και ενθύμημα της εκάστοτε εμπειρίας, φυλακτό της παρελθούσας στιγμής.

Ομοίως και οι φωτογραφίες, πάντοτε δέσμιες της πραγματικότητας που αποτυπώνουν, κινούνται επαγωγικά από το ειδικό στο γενικό, από το σημείο στην έννοια, κάθε όψη αυτής της κύπριας θάλασσας είναι η ελευθερία που ενυπάρχει ήδη μέσα στον φωτογράφο που την απομόνωσε, κάθε ουράνιο τόξο είναι το εσωτερικό του φως σε διάθλαση. Μέσα στο ρευστό σημαινόμενο, το σημαίνον παραμένει, γιατί αυτή η πεταλούδα είναι η πεταλούδα που δείξαμε για πρώτη φορά στα έκπληκτα μάτια της κόρης μας, η όψη αυτή του φεγγαριού είναι αυτή που η ίδια κόρη ύψωσε το μικρό χέρι μέσα από το καρότσι για να μας δείξει, αυτός ο τόπος είναι τόπος πατρίδας, και το κέρας του είναι αυτό. Μέσα στο κοινό του σώμα, εμπερικλείεται η προσωπική και οικογενειακή μας ιστορία και μύθος, τόσες όσες και οι άνθρωποί του.

- Κυριακή Σιοπαχά