Η ομάδα Anyhow Theatre Ensemble παρουσιάζει το έργο του Έβαν Πλέισι «Girls like That». Το έργο αναδεικνύει με αφοπλιστική ειλικρίνεια τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι/ες, εστιάζοντας ιδιαίτερα στα θέματα του διαδικτυακού εκφοβισμού, του εσωτερικευμένου μισογυνισμού, της έμφυλης ανισότητας και της πίεσης που ασκείται μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.

Σε ένα σχολείο για προνομιούχα παιδιά, διαρρέει η γυμνή φωτογραφία μιας τελειόφοιτης μαθήτριας, της Σκάρλετ, προκαλώντας αλυσιδωτές επιπτώσεις και αντιδράσεις στη σχολική κοινότητα, και ιδιαίτερα στην παρέα των κοριτσιών με τα οποία έχει μεγαλώσει. Οι φίλες της, όχι μόνο επιλέγουν να μην τη στηρίξουν, αντίθετα διασύρουν το όνομά της και την εκθέτουν. Όταν όμως κυκλοφορεί μια αντίστοιχη φωτογραφία ενός γυμνού αγοριού, οι αντιδράσεις δεν είναι ακριβώς οι ίδιες.

Στην παράσταση που σκηνοθετεί η Μαρία Ιόλη Καρολίδου συμμετέχουν οι έφηβες Άννα Χριστίνα Γκρόζα, Κάλια Γρηγορίου, Άννα Θεοδώρου, Γεωργία Χάσικου, Ελίνα Χρυσάνθου, Θεοδώρα Καχριμάνη και Διαμάντω Ηλέκτρα Κωνσταντίνου μαζί με τις ενήλικες ηθοποιούς Ιωάννα Κορδάτου, Λουκία Πιερίδου και Νάγια Αναστασιάδου. Ένα απόγευμα Κυριακής τις συναντήσαμε στο υπόγειο του Σατιρικού θεάτρου σε ένα διάλειμμα από την πρόβα.

Πόσο κοντά είναι το έργο στη δική σας πραγματικότητα;

Ελίνα: Το θέμα είναι πολύ κοντά μας, ειδικά σε εμας που πάμε σχολείο.Είναι πολύ ανοιχτόμυαλο έργο και περνά πολλά μηνύματα.

Άννα Χριστίνα: Ό,τι συμβαίνει σε αυτό το έργο το βλέπω γύρω μου στον χώρο του σχολείου.

Ελίνα: Με κάποιο τρόπο σου ανοίγει τα μάτια σε σχέση με το τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω σου. Μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς πώς λειτουργεί και σκέφτεται ένας άλλος άνθρωπος. Γιατί κάποιος κάνει μπούλινγκ;

Άννα: Προσπαθεί να περάσει κάποια μηνύματα με την ελπίδα να σταματήσει αυτό που συμβαίνει. Είναι πολύ επίκαιρο θέμα που αφορά όλους του έφηβους.

Κάλια: Νομίζω μετά τη διαδικασία ανάλυσης των ρόλων αναγνωρίζουμε κάποια μοτίβα σε συμπεριφορές ανθρώπων στον έξω κόσμο, τον τρόπο που σκέφτονται, γιατί μπορεί να αντιδρούν με συγκεκριμένους τρόπους και πώς εμείς μπορούμε να αντιδράσουμε σε αυτό.

Μαρία Ιόλη: Στο κείμενο, όπως είναι γραμμένο, ο μόνος ξεκάθαρος ρόλος είναι αυτός της Σκάρλετ. Μαζί με κάποια flashback που κινούνται ανά εικοσαετία στις δεκαετίες του ‘20, ‘40, ‘60 και ‘80 όπου ξεδιπλώνεται με κάποιον τρόπο η ιστορία του φεμινιστικού κινήματος. Έτσι, ήταν μια επιπλέον πρόκληση το ότι δεν υπήρχαν ξεκάθαροι ρόλοι. Μέσα από τεχνικές αυτοσχεδιασμού εξερευνήσαμε και δημιουργήσαμε χαρακτήρες μέσα από το έργο. Μου έκανε εντύπωση το πόσο γρήγορα τα κορίτσια μπήκαν στους ρόλους τους και πόση έρευνα και δουλειά αφιέρωσαν για την ανάπτυξή του. Ακόμα και σε επαγγελματικές ομάδες δεν γίνεται τόσο αναλυτική δουλειά για έναν χαρακτήρα. Αντιμετώπησαν το πρότζεκτ με αφοσίωση και επαγγελματισμό.

Διαμάντω: Θυμάμαι στην αρχή της διαδικασίας όταν οι ρόλοι μας δεν είχαν ξεκαθαρήσει ακόμα, πέρναμε όλες τον ρόλο της κακιάς, αλλά κατέληξε να είναι πολύ ψυχοπλακωτικό.

Άννα Χριστίνα: Ναι, εσύ παίζεις την καλή τώρα! Φαντάσου εμείς που παίζουμε τις κακιές ακόμα!

Ιωάννα: Όταν διάβασα το έργο σκεφτόμουν ότι έχω πολύ έντονες μνήμες από την εφηβεία μου. Κάποιες πτυχές της είναι διαχρονικές, σχεδόν ίδιες, αλλά υπάρχουν κάποιες αναφορές και κώδικες που ήταν μαύρη τρύπα για μένα. Οπότε, όταν μας πρότεινε η Μαρία Ιόλη να συμπεριλάβουμε έφηβες στην ομάδα ενθουσιάστηκα, γιατί σκέφτηκα ότι θα είναι ο οδηγός μας. Η συνεργασία ήρθε αβίαστα. Όλες δουλεύαμε με τον ίδιο τρόπο υπό την καθοδήγηση της Μαρίας Ιόλης. Ήταν μεγάλη η συμβολή τους στην ψυχή και τη ζωή της παράστασης, όπως και στον ρυθμό.

Λουκία: Ήταν όλες πάντα εκατό τοις εκατό εκεί σε αυτό που έκαναν. Μετέδιδαν μια ενέργεια που σε παρασέρνει.

Νάγια: Δέσαμε πολύ όμορφα και κατά τη διάρκεια των προβών. Από την αρχή δημιουργήθηκε μια ιδιαίτερη επικοινωνία, κάπως δική μας θα έλεγα, μια πολύ όμορφη επικοινωνία, με χιούμορ και οικειότητα.

Ιωάννα: Θυμάμαι το σοκ της Άννας Χριστίνας όταν έμαθε τις ηλικίες μας!

Άννα Χριστίνα: Ναι, αρχικά σκέφτηκα ότι μάλλον θα είναι 27 ή 28 χρονών και μετά ακούω ένα 37 και ήταν ένα σοκ!

Διαμάντω: Η αλήθεια είναι ότι η Ιωάννα, η Λουκία και η Νάγια μας έκαναν να νιώσουμε πολύ οικεία και άνετα. Έτσι μας άφησαν χώρο να τους κάνουμε και λίγο μπούλινγκ... (γέλια)

Νάγια: Μου είπαν ότι θα μπορούσα να είμαι κουλ θεία, αλλά όχι κουλ μαμά!

Μαρία Ιόλη: Ήθελα αυτή την ενέργεια μέσα στο έργο, γιατί είναι ένα έργο γραμμένο για έφηβους και στην Κύπρο σπάνια ανεβαίνουν έργα που μιλούν για τα πράγματα που περνούν οι έφηβοι στη δική τους γλώσσα. Είναι ένα έργο για νέες γυναίκες, που έχει να κάνει με αυτό τον σεξισμό που υπάρχει ακόμα και ανάμεσα στα κορίτσια, το «bitching», το ότι αναζητούν την ανδρική επικύρωση για να είναι καλά. Έτσι, ήταν πολύ σημαντικό για μένα να έχουμε νεαρά κορίτσια στο καστ. Είναι άλλο να ακούς κάποιες ατάκες του έργου από τα στόματα δεκαπεντάχρονων και άλλο από μια τριαντάχρονη. Είναι πολύ πιο δυνατό.

Ιωάννα: Πιστεύω αφορά γυναίκες κάθε ηλικίας. Η γυναίκα μπορέι να βιώσει κοινωνική απομόνωση και λόγω κάποιων αποφάσεων που πέρνει στη ζωή της γενικότερα και αυτό το έργο τα αγγίζει.

Διαμάντω: Φαίνεται ότι από μικρή ηλικία καθορίζεται κάπως ο δρόμος ενός ανθρώπου και μετά πιστεύεις ότι δεν μπορείς να το αλλάξεις. Καθορίζουν άλλοι ή κάποιες φορές και ο εαυτός σου που βρίσκεσαι στην ιεραρχία.

Ελίνα: Δεν είναι μόνο η ιστορία της Σκάρλετ.

Διαμάντω: Μιλά ακόμα και για ζητήματα σε σχέση με τη σεξουαλική ταυτότητα και τη σεξουαλικότητα γενικότερα.

Γεωργία: Προκαλεί και μια ευαισθητοποίηση, πιστεύω, τουλάχιστον σε εμάς. Aυτό παρατηρήσαμε. Προσωπικά διόρθωσα κάποια λάθη μου. Ήρθα πιο κοντά με κορίτσια γύρω μου που παλιά μπορεί να τις έκρινα για κάτι χωρίς λόγο. Όλες, νομίζω, το κάναμε αυτό σε κάποια φάση. Τώρα έχω περισσότερη ενσυναίσθηση, μπαίνω στη θέση τους και σκέφτομαι πριν σχολιάσω και αν σχολιάσω καν.

Άννα Χριστίνα: Σε αυτό που είπε η Γεωργία συμφωνώ. Και εγώ κάθε φορά που βλέπω ένα κορίτσι να περνά μια κατάσταση, έστω και δεν τη συμπαθώ, δεν μπορώ μετά από αυτή την εμπειρία και διαδικασία που έζησα με αυτό το έργο να μην σταθώ στο πλευρό της. Πιστεύω ότι όσον αφορά το θέατρο γενικότερα, αλλά και το έργο αυτό ειδικά, πρέπει όλοι οι άνθρωποι να έρχονται αντιμέτωποι με κάποιου είδους διαδικασία που θα τους βοηθήσει να δουν ακριβώς τι γίνεται. Αν όχι, θα συνεχίσουν να κάνουν μπούλινγκ ή να πληγώνουν τους άλλους χωρίς να συνειδητοποιούν ότι το κάνουν.

Πώς βλέπετε τη θέση του θεάτρου στο σχολείο;

Θεοδώρα: Στο σχολείο δεν πρόκειται να επιλέξουν να ανεβεί έργο με θέμα ταμπού ή που να αμφισβητεί το κατεστημένο. Δεν θα ανέβαινε ποτέ αυτό το έργο στα πλαίσια του σχολείου. Έχουν στον νου τους μια εικόνα ενός νέου που δεν υπάρχει.

Άννα Χριστίνα: Τα έργα που επιλέγουν δεν μας αφορούν και οι περισσότεροι μαθητές απλά χάνουν το ενδιαφέρον τους και πιστεύουν ότι το θέατρο είναι κάτι που αφορά λίγους. Ενώ δεν είναι έτσι. Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της ζωής, οπότε όσο υπάρχουν αυτά τα ζητήματα θα αντικατοπτρίζονται και στο θέατρο.

Μαρία Ιόλη: Είναι πολύ σημαντικό αυτό που λέει η Άννα Χριστίνα, γιατί κατάλαβα και εγώ μέσα από την εμπειρία μου στο θέατρο ότι υπάρχει ένα ηλικιακό κενό στο κυπριακό κοινό, από 18 με 26 χρονών περίπου, που δεν έρχεται θέατρο γιατί πιστεύει ότι δεν τους αφορά. Ότι είναι κάτι παλαιικό. Οπότε, αυτό που λέει η Άννα Χριστίνα ισχύει ότι από το σχολείο ξεκινά και τίθεται ένα πλαίσιο όσον αφορά το είδος έργων με συγκεκριμένη γλώσσα που διαμορφώνει την αντίληψη που έχουν οι νέοι για το θέατρο. Ότι είναι κάτι μακριά τους που μιλά για θέματα που δεν τους αγγίζουν.

Διαμάντω: Ναι, θυμάμαι στο δημοτικό μας έπερναν σε θεατρικές παραστάσεις. Σήμερα όχι τόσο. Ίσως λόγο του ότι δεν έχουμε χρόνο να καλύψουμε την ύλη, οπότε οι επιπλέον δραστηριότητες μένουν έξω.

Άννα Χριστίνα: Γενικά τα σχολεία δεν παρουσιάζουν έργα με θέματα επίκαιρα, ίσως γιατί δεν θέλουν να δουν την αλήθεια. Σχεδόν πάντα έχουν να κάνουν με ένα ιστορικό γεγονός ή ένα παραμύθι όπου όλα είναι τέλεια, αλλά δεν θίγονται ζητήματα της σημερινής κοινωνίας, όχι πολύ ευχάριστα ζητήματα… Μα, δυστυχώς, η ζωή δεν είναι ένα παραμύθι…

Θεοδώρα: Φαίνεται πόσο κλειστόμυαλο είναι το σύστημα στην Κύπρο…Προτιμούν να μην θίξουν δύσκολα ζητήματα γιατί δεν θέλουν ή φοβούνται ή δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τις αντιδράσεις. Μια τέτοια παράσταση νομίζω θεωρούν ότι θα μεγαλώσει ένα πρόβλημα συμπεριφοράς αντί το αντίθετο.

Ιωάννα: Ανυπομονώ να δω αν θα έρθουν αγόρια της ηλικίας σας. Θα προσβληθούν πιστεύετε; Θα καταλάβουν;

Θεοδώρα: Σκέφτομαι κάθε φορά σε κάποιες σκηνές του έργου πώς θα αντιδρούσε ένας συμμαθητής μου. Ίσως να γελούσαν από αμηχανία….

Άννα Χριστίνα: Τα αγόρια που περιγράφονται στο έργο είναι τα αγόρια στο σχολείο μου και θέλω πολύ να έρθουν να δουν την παράσταση. Να δουν ότι υπάρχει κάτι για αυτούς. Αλλά πιστεύουν ότι θα σπαταλήσουν τα λεφτά τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάνε να δουν κάτι «κουλτουριάρικο». Είναι όλοι πάνω στα βιντεοπαιγνίδια. Στην καλύτερη περίπτωση ίσως δουν κάποια ταινία. Και είναι λυπηρό, γιατί συνειδητοποιώ ότι δύσκολα θα αλλάξει αυτό. Ακόμα και αυτό που κάνουμε εμείς εδώ φοβάμαι ότι δεν θα φτάσει εκεί που πρέπει να φτάσει…

Γεωργία: Τα αγόρια στη δική μου τάξη είναι κάπως πιο ευαισθητοποιημένα.Υπάρχουν και άλλα που είναι κάπως πιο ανώριμα, που ίσως το σχολιάσουν αρχικά κοροϊδευτικά, αλλά είμαι σίγουρη ότι μετά θα πάνε σπίτι και θα το αναλύσουν και θα διορθώσουν κάποια πράγματα.

Λουκία: Πολλές φορές σε αυτή την ηλικία μπορεί να δεις κάτι, απορροφάς κάπως υποσυνείδητα κάποια μηνύματα και αρχίζουν να επηρεάζουν τη συμπεριφορά σου χωρίς καν να το καταλάβεις. Γιατί αλλάζει η συμπεριφορά μου; Ίσως γιατί είδα αυτή την παράσταση…

Ελίνα: Όλοι πρέπει να το δουν, και ειδικά οι γονείς. Αυτοί μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά, ακόμα και οι γιαγιάδες και ο παππούδες, όπως και οι καθηγητές.τριες. Αν δεν ανοίξουν κάποια μυαλά, δεν θα προχωρήσουμε ποτέ.

Μαρία Ιόλη: Το θέατρο φωτίζει μια στιγμή στον χρόνο και προσπαθούμε να πάμε σε όσο πιο πολύ βάθος μπορούμε για να καταλάβουμε τις ζωές των ανθρὤπων τον τρόπο ύπαρξής τους. Έτσι δίνεται η ευκαιρία να έρθεις πιο κοντά και να προσπαθήσεις να καταλάβεις. Άλλο να προσπαθείς να κάνεις μια συζήτηση ακαδημαϊκή και άλλο να βλέπεις κάτι και να αντιδράς πάνω σε αυτό που βλέπεις, είναι πολύ πιο άμεσο. Αυτό θέλουμε, να ανοίγουμε πλατφόρμες συζήτησης με έργα που αφορούν τις ζωές μας.

INFO

* Παραστάσεις Λευκωσία, Πάνω Σκηνή Σατιρικού Θεάτρου, 4, 5, 6, 11, 12, 18, 19 Φεβρουαρίου (Σάββατο- Δευτέρα 8.30μ.μ. Κυριακή 7μ.μ.).Εισιτήρια SoldOut Tickets / 99407862

ΚΥΡΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Δημήτρης Λούτσιος