Οι παλιοί θα τον θυμάστε από τα θεατρικά και τα σκετς του ΡΙΚ, από την «Παιδική γωνιά» τις παραστάσεις του ΟΘΑΚ και του ΘΟΚ. Έχει κρατήσει συντροφιά όμως και σε πολλά παιδιά, έτσι οι νεαρότεροι μπορεί να μην τον θυμούνται, αλλά σίγουρα τον έχουν ακούσει από τις μεταγλωττίσεις που έκανε για πολλά χρόνια. Ο Βετζέτα του Dragon Ball έκανε πολλούς χαρακτήρες στους Power Rangers, ήταν ο Σκούμπι Ντου, ο Άρτσι στην Κάντυ Κάντυ, ο Tσαρλς Εξέβιερ για κάποια χρόνια, όπως και ο Άλφρεντ Πένιγουορθ στον Μπάτμαν. Ο συμπατριώτης μας Αμμοχωστιανός ηθοποιός Γιάννης Παπαϊωάννου μιλάει στον «Π» για την πορεία του στο θέατρο και τις μεταγλωττίσεις, τη γνωριμία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά και το μεγάλο του παράπονο. Να του δώσει η Πολιτεία ένα δωμάτιο να επιστρέψει να πεθάνει στον τόπο του, όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά λέει.
Κύριε Παπαϊωάννου, από πού κατάγεστε; Πού βρίσκεστε τώρα; Πείτε μας κάτι για τις ενασχολήσεις σας και τις σπουδές σας στην υποκριτική τέχνη.
Μεγάλωσα στα Λιμνιά της Αμμοχώστου σε εκείνη τη γενιά που έψαχνε τα ιδανικά στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Φυλακίστηκα, αλλά ευτυχώς δεν με έστειλαν στα κρατητήρια. Το 1959 ήρθα στην Αθήνα και μπήκα στη Δραματική Σχολή όπου και έμεινα μέχρι το 1966, αφού επέστρεψα στην Κύπρο για να υπηρετήσω τη στρατιωτική θητεία μου. Ο φίλος μου Εύης Γαβριηλίδης ήταν αυτός που με έσπρωξε και έπαιρνα υπηρεσιακά για να συμμετάσχω στην «Πόλη», μία παράσταση που έγινε για το ΡΙΚ. Εκεί με έμαθε ο χώρος…
Εποχές μονοπωλίου του ΡΙΚ, άρα γι’ αυτό…
Ναι, τότε που το ΡΙΚ ήταν η μόνη επιλογή. Εγώ θυμάμαι άκουγα τη θεία λειτουργία από τη Μητρόπολη των Αθηνών γιατί μου άρεσε πάρα πολύ. Είμαι και γιος παππά. Ο πατέρας μου ήταν ιερέας στην Αγία Ζώνη στο Βαρώσι τριάντα με σαράντα χρόνια. Οπότε ασχολούμουν και εγώ με την ψαλμωδία, είχα καλή φωνή και μόλις ακούσανε ότι είχα καλή φωνή, είχε έρθει ο Αρβανιτάκης τότε από το ΡΙΚ ο οποίος έκανε την «Παιδική γωνιά» και κάναμε και παιδικές εκπομπές στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Με το πρώτο έργο έγινα πασίγνωστος. Ήταν βέβαια πριν πενήντα χρόνια, τώρα δεν με θυμάται κανένας. Φυσικά, δεν υπήρχαν θεατρικά δρώμενα τότε, ήταν μόνο ο Οργανισμός Θεατρικής Αναπτύξεως Κύπρου ΟΘΑΚ και ο Γιώργος Φιλής μου έκανε πρόταση. Έτσι έπαιξα στο «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» του Πρετεντέρη και το «Ξύπνα Βασίλη» του Ψαθά, παράλληλα με τις εκπομπές και τα σκετς του ΡΙΚ. Και το βράδυ σκοπιά! Οι παλιοί προφανώς θα με θυμούνται από το ΡΙΚ, αφού πέραν από τα σκετς ήμουν και στην «Παιδική γωνιά», έμεινα για 10 ολόκληρα χρόνια από το 1966- 1976 συμμετέχοντας σε διάφορες παραγωγές.
Σας ενόχλησε η αναγνωρισιμότητα;
Ντρεπόμουν να περπατήσω στο Βαρώσι για να είμαι ειλικρινής. Όλη η Κύπρος μου έστελνε μηνύματα, γράμματα στο ΡΙΚ, μου ζητούσαν φωτογραφίες. Με καμάρωναν και όλοι στο χωριό, είχαν τις φωτογραφίες μου στα γραφεία τους.
Και μείνατε Κύπρο μέχρι την εισβολή;
Ναι, υπηρετούσα ακόμη. Όταν έγινε η εισβολή, μου είπε ο αδερφός «βάλε τα ρούχα σου γιατί γίνεται τουρκική εισβολή και πάμε να παρουσιαστούμε». Αντί να υπάρχει κάποιος αξιωματικός να μας οπλίσει, να μας ντύσει και να μας καταγράψει, δεν υπήρχε κανένας. Μας μάζεψαν και μας πέταξαν έξω από τα περβόλια της Αμμοχώστου. Μας είχαν άοπλους ένα ολόκληρο τάγμα, όλοι μας ηλικίας 30 ετών στην καλύτερη ηλικία για να πολεμήσουμε για την πατρίδα, και μας είχαν άοπλους οι προδότες. Ο αδελφός μου που ήταν λοχαγός μας είπε να πάμε στα αυτοκίνητα και να φύγουμε. Εγώ έμεινα, δεν έφευγα, αλλά στο τέλος αναγκάστηκα να φύγω. Όταν γύρισα, έψαχνα να βρω τους δικούς μου γιατί χάθηκαν. Τους βρήκα μετά στην Ξυλοτύμπου. Μετά από δύο με τρεις ημέρες, όταν κόπασε η κατάσταση, με ειδοποίησαν ότι με αναζητούσε ο ΘΟΚ. Τους ανέφερα ότι ήμουν καλά και ότι ήμουν εν ζωή. Ακολούθως παρουσιάστηκα και άρχισα πρόβες σε ένα άλλο έργο με το οποίο κάναμε περιοδεία στην Ελλάδα, στέλνοντας το μήνυμα ότι ακόμη η Κύπρος παρά την τουρκική εισβολή έχει δραστηριότητες. Το 1974 και 1975 έμεινα στην Κύπρο αλλά έβλεπα ότι δεν με οδηγούσε πουθενά. Έτσι αποφάσισα να κοιτάξω την καριέρα μου και να επιστρέψω στην Ελλάδα το 1976. Από τότε και για σχεδόν πενήντα χρόνια βρίσκομαι στην Αθήνα.
Υπηρετήσατε το θέατρο σε μία δύσκολη εποχή. Σας θυμήθηκε ποτέ η Πολιτεία;
Ούτε με αναζήτησε, ούτε εγώ την αναζήτησα. Έφυγα, ήρθα στην Ελλάδα, δεν με ήξερε κανένας. ευτυχώς γνώρισα την Αλίκη Βουγιουκλάκη, η οποία με βοήθησε πάρα πολύ και μου έδωσε δουλειά στο θέατρο. Μου είχε πει πως λόγω της εμφάνισής μου, θα μπορούσα να κάνω καριέρα στην Ελλάδα. Αρχίσαμε λοιπόν πρόβες για το έργο « Ωραία μου κυρία». Σε εκείνη την παράσταση γνώρισα τον Άγγελο Αντωνόπουλο ο οποίος ανέβασε ένα έργο και μου είπε ότι με χρειάζονταν και έτσι ξεκίνησα δειλά-δειλά στην Ελλάδα. Στην Κύπρο δεν μπορούσα έτσι κι αλλιώς να επιστρέψω στο πατρικό μου αφού ήταν πλέον κατεχόμενο.
Και πώς ήταν η ζωή στην Αθήνα;
Δύσκολα και εδώ. Ήμουν μόνος και έπρεπε να παλέψω, ίσως για αυτό και δεν παντρεύτηκα. Με την τουρκική εισβολή και λοιπά και βλέποντας ότι η ζωή είναι δύσκολη στην Αθήνα δεν μπορούσα να παντρευτώ και να κάνω και ένα άλλο άτομο, στην προκειμένη περίπτωση τη γυναίκα μου, δυστυχισμένη. Ήθελα να προσφέρω στην πατρίδα και στη γυναίκα μου την ευτυχία και όχι τη δυστυχία. Έμεινα μόνος και εξακολουθώ να είμαι μόνος.
Και η μεταγλώττιση;
Ένας φίλος ηθοποιός μου είπε να κάνω μεταγλωττίσεις. Στην αρχή δεν ήθελα, επειδή δεν μου άρεσε που έκαναν τους Αμερικανούς ηθοποιούς στις ταινίες μεταγλωττισμένες. Όταν έκανα το δοκιμαστικό ήταν παιδικό και μου άρεσε η ιδέα. Έτσι ξεκινήσαμε, αρχικά με την Κάντι Κάντι στην ΕΡΤ. Μετά έκανα πάρα πολλά. Έκανα τον Βετζέτα στο Dragon Ball, τους Power Rangers, έκανα πάρα πολλά. Το Μπαμπαστρούμφ στα Στρουμφάκια, μετά ήρθαν σειρές από άλλες χώρες, ο «Υπαστυνόμος Ρεξ», οι τηλενουβέλες «Μαρία της γειτονιάς», «Ροζαλίντα». Ήταν μια δουλειά που πλήρωνε καλύτερα από το θέατρο, γι’ αυτό και αποφάσισα να το συνεχίσω και έτσι έμεινα στην ΕΡΤ για πολλά χρόνια κάνοντας μεταγλωττίσεις στα παιδικά και μετά συνέχισα στα στούντιο μεταγλώττισης. Και ήταν μια εποχή που πολλοί ηθοποιοί και πρωταγωνιστές έρχονταν να κάνουν μεταγλωττίσεις, αλλά δεν τα κατάφερναν και έφευγαν. Έμεινα στις μεταγλωττίσεις επειδή μπορούσα να κάνω διαφορετικές φωνές και έγινα περιζήτητος.
Ήταν απαιτητικοί ρόλοι;
Επειδή είχα μια ευκολία στην αλλαγή της φωνής, εμένα μου άρεσαν αυτοί ρόλοι που ήταν περισσότερο action. Φυσικά, οι πιο απαιτητικοί ρόλοι ήταν αυτοί στις live action σειρές που ήταν κάτι μεταξύ κινουμένου σχεδίου και σειράς, γιατί πρέπει να ταιριάξει το στόμα με αυτό που λέει ο ηθοποιός. Δεν ήταν μια εύκολη δουλειά, χρειάζονται πρόβες, να ξέρεις το κείμενο, να καταλάβεις ακόμη και τον χαρακτήρα στα κινούμενα σχέδια.
Πλέον, συνταξιούχος. Τι είναι αυτό που ονειρεύεστε;
Ονειρεύομαι να επιστρέψω στην Κύπρο και να πεθάνω στην πατρίδα μου. Ζήτησα ένα σπίτι από την Πολιτεία, να μου το δώσει ένα δωμάτιο... Δεν μου το δίνουν γιατί μου λένε πως έπρεπε να είμαι μόνιμος κάτοικος Κύπρου. Έχω όμως προσφυγική ταυτότητα. Τους λέω, δόξα τω Θεώ είμαι καλά αλλά θέλω να πεθάνω στην πατρίδα μου. Υποσχέσεις από φίλους, βουλευτές, από συμμαθητές, αλλά δεν γίνεται απολύτως τίποτα. Δεν αισθάνομαι λοιπόν δικαιωμένος από την πατρίδα μου αλλά δυστυχώς προδομένος. Τον ΠτΔ Νίκο Χριστοδουλίδη τον είδα δύο φορές στην Αθήνα και μου έδωσε και το κινητό του. Μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθούσε, αλλά δυστυχώς, όπως φαίνεται, οι υπουργοί του δεν εκτελούν διαταγές. Προσπαθώ να έρθω σε επαφή με τον υπουργό Εσωτερικών αλλά δεν τα καταφέρνω.
Επισκέπτεστε συχνά την Κύπρο;
Την Κύπρο την επισκέπτομαι συχνά γιατί είχα δύο αδελφές στη Λεμεσό. Η μία πέθανε, η άλλη είναι 90 ετών με αλτσχάιμερ. Έρχομαι στην ανιψιά μου και στην Κύπρο είχα έρθει και το Πάσχα. Σκέφτομαι όταν έρθω ξανά να κάτσω έξω από το Προεδρικό και να κάνω φασαρία για αυτό το δωμάτιο που ζητώ.
