Η πολυτάραχη ζωή των χάκερς ήταν ένα από τα κίνητρα ν’ αρχίσω να γράφω για τεχνολογία. Ένα από τα πρώτα μου μεγάλα άρθρα σε εφημερίδα ήταν για τον Κέβιν Μίτνικ, τον Κόνδορα, που συνελήφθη το 1995 (την ίδια χρονιά που βγήκαν και τα θρυλικά Windows 95, οπότε καταλαβαίνετε ότι, αν και φοιτήτρια ακόμα, είχα μεγάλη ζήτηση).

Ένα τέτοιο «ανάγνωσμα» είναι και η ιστορία του Πέιτερ «Ματζ» Ζάτκο, ο οποίος ήρθε στην επικαιρότητα την περασμένη εβδομάδα όταν αποκαλύφθηκε η καταγγελία του ενάντια στο Twitter στις αμερικανικές αρχές. Μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο, ο Ζάτκο ήταν επικεφαλής ασφάλειας της εταιρείας, μέχρι που ο νέος CEO Παράγκ Αγκραβάλ τον έδιωξε. Ο Ζάτκο φώναζε για τρύπες στην ασφάλεια, ο Παραγουάλ θεώρησε ότι λέει υπερβολές ή και ψέματα. Εν τω μεταξύ, ο Ζάτκο είχε αρνηθεί, έναν χρόνο πριν, τη θέση του υπεύθυνου ασφαλείας της νέας κυβέρνησης Μπάιντεν.

Το γιατί η καταγγελία του στην Επιτροπή του Κογκρέσου για την Ασφάλεια και τις Συναλλαγές, σχετικά με παραβίαση από το Twitter της συμφωνίας με την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου για ενισχυμένες πρακτικές ασφάλειας είναι σημαντική, έχει σχέση με τη δίκη του Twitter ενάντια στον Ίλον Μασκ για την αθέτηση της συμφωνίας εξαγοράς του. Ο Μασκ είχε προσφέρει 44 δις δολάρια αλλά τελικά έκανε πίσω, λέγοντας ότι το Twitter είναι γεμάτο μποτς και άρα δεν αξίζει τόσα. Ο Ζάτκο του προσφέρει ακόμα ένα επιχείρημα στο πιάτο, αυτό της ελλιπούς ασφάλειας. Δεν είναι εύκολο να βουλιάξει ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης με τόση απήχηση ιδιαίτερα στους πολιτικούς κύκλους (γιατί, κατά τα άλλα, είναι πολύ πιο πίσω από το Facebook και το Instagram), αλλά η χρηματιστηριακή του αξία θα καταβαραθρωθεί.

Την υπόθεση αποκάλυψε η «The Washington Post». Ο λόγος του Ζάτκο έχει βάρος γιατί ακριβώς η δουλειά του, εδώ και τριάντα χρόνια, είναι να βρίσκει τρύπες στην ασφάλεια. Και ο τότε CEO του Twitter Τζακ Ντόρσεϊ, τον είχε προσλάβει όταν ένας νεαρός είχε χακάρει «πιστοποιημένους» λογαριασμούς χρηστών (ένας πιστοποιημένος λογαριασμός έχει ένα μπλε ✔ δίπλα στο όνομα). Θα μπορούσε, βέβαια, να είναι ένας χολωμένος υπάλληλος που προσπαθεί να καταστρέψει την εταιρεία που τον απέλυσε. Όμως, ο Ζάτκο είναι πολύ περισσότερο από ένας υπάλληλος. Είναι ένας θρύλος στον κόσμο των ηθικών χάκερς, που για χρόνια κυκλοφορούσε με το ψευδώνυμο Ματζ.

Μία από τις πρώτες του δουλειές ήταν σ’ ένα εργαστήριο που συνεργαζόταν με την αμερικανική κυβέρνηση και στην ουσία προσπαθούσαν να χακάρουν συστήματα για να βρουν τις αδυναμίες τους. Το 1996 προσελήφθη στο L0pht, την πρώτη επίσημη κυβερνητική ομάδα χάκερς, η οποία είχε στόχο να βγάζει δημόσιες ανακοινώσεις για προβλήματα ασφαλείας σε λογισμικό. Τότε είχε και μια κόντρα, που μοιάζει κάπως με τη σημερινή, με τη Microsoft. Όταν το L0pht έβγαλε ανακοινώσεις για τρύπες στο λογισμικό της, η Microsoft διαμαρτυρήθηκε ότι θα ήταν καλύτερα να ειδοποιούνται πρώτα οι εταιρείες για να το διορθώσουν και όχι να βγαίνει βούκινο σε όλους τους χάκερς για να προλάβουν να παραβιάσουν. Το L0pht συμφώνησε και δημιουργήθηκε ένα μοντέλο συνεργασίας που ακολουθείται μέχρι σήμερα.

Το 1998, τα μέλη του L0pht, μαζί και ο Ζάτκο, κατέθεσαν στο Κογκρέσο, μετά από πρόταση του γραφείου του τότε Προέδρου Κλίντον, για την πιθανότητα επίθεσης στις ΗΠΑ από χάκερς άλλων κρατών.

Στη συνέχεια, συμμετείχε σε μια άλλη ομάδα, τον «Ναό της Νεκρής Αγελάδας», η οποία κυνήγησε πολλές εταιρείες (και ξανά πάλι τη Microsoft) για την έλλειψη επαρκούς ασφάλειας αλλά και την προώθηση της προστασίας των δικαιωμάτων και την πάταξη της λογοκρισίας και της παρακολούθησης.

Στη συνέχεια, ο Ζάτκο εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα, σε εταιρείες όπως η Motorola και Google. Βέβαια, εάν η διαμάχη με το Twitter φτάσει στα δικαστήρια, δεν θα είναι η προσωπικότητά του που θα κριθεί, αλλά τα επιχειρήματά του. Όμως, το βιογραφικό του μάλλον εξασφαλίζει και τα επιχειρήματα.