Πώς η βιτρίνα ενός ψιλικατζίδικου στα Εξάρχεια μπορεί να «αντανακλά» και να ξεδιπλώνει, ολόκληρη, τη ζωή μίας μεσήλικης γυναίκας. Μίας γυναίκας που θυσίασε τη μισή της ζωή· προσπαθώντας να ικανοποιήσει τα «εγώ» των άλλων, βάζοντας τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα. Μια γυναίκα που υπήρξε καταπιεσμένη μητέρα, καθώς πρέπει αλλά και κερατωμένη σύζυγος, αδικημένη κόρη, σεξουαλικά κακοποιημένη υπάλληλος, που όμως στάθηκε μπροστά μας και αφηγήθηκε τη δική της ιστορία. Την ιστορία μίας γυναίκας από άλλη δεκαετία (και όχι μόνο).

Φοβίες, παράπονα, ελπίδες χαμένες (αλλά και αναγεννημένες) εκφωνούνται και τραγουδιούνται στη θεατρική παράσταση που παρακολούθησα την περασμένη Παρασκευή στο Δημοτικό Μουσείο Χαρακτικής Χαμπή στη Λευκωσία. Μία αιχμηρή γραφή που δεν θέλει να χρυσώσει το χάπι στον θεατή, αλλά τον «αναγκάζει» να το καταπιεί, προκειμένου να πάρει μία γεύση από όλα αυτά που προβληματίζουν το μυαλό της πρωταγωνίστριάς μας.

Όλα ήταν εξαιρετικά!

«Ποια όνειρα; Δεν έχω πια όνειρα. Τα όνειρά μου πάντα δεύτερα»

Σκηνοθεσία: Αλεξία Παπαλαζάρου
Σενάριο: Μιχάλης Παπαδόπουλος

Παίζουν: Χριστίνα Χριστόφια, Φρειδερίκη Τομπάζου