Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Υπάρχουν μέρη που περιγράφουν μια ιδέα, αν δεν είναι όλα τα μέρη έτσι. Η Λάρνακα είναι ένα μέρος παράξενων παραστρατημένων ευκαιριών. Μεγάλων άδειων τσιμεντένιων «blocks of flats» [που θα έλεγαν οι τουρίστες], αφημένων τσιμεντομπλόκ που κάποτε θα έχτιζαν κάτι αλλά έμειναν μόνα τους, το καθένα από την εποχή του, να αναρωτιούνται πού πήγε όλος ο κόσμος.



Το ’80, ενώ ακόμα μια χώρα παραδίπλα, ή και περισσότερες, αφηνόταν στο χάος και παίρναμε τη ρεβάνς από την άδικη ζωή κλέβοντας τους τουρίστες τους, μας έπιασε ένας πανικός να φτιάξουμε τον επίγειο παράδεισο, αν όχι για εμάς, έστω για κάποιους άλλους. Φτιάξαμε το μανιφέστο μας, πόστκαρντ με τους κώλους στη σειρά και το λίγο ειλικρινές, λίγο περιπαιχτικό «Wish you were here» με μεγάλα γράμματα σε πλαστικά χρώματα και πουλούσαμε τραπουλόχαρτα με κλεμμένες εικόνες ξαναμμένων σάτυρων παριστάνοντας πως καταλαβαίνουμε ή συμμεριζόμαστε το εγγλέζικο λογοπαίγνιο για το greek sex.



Διαμερίσματα, παραλίες, κλαμπ, συνήθως για άλλους αλλά και με κάποιο τρόπο για μας, που πεινασμένοι ψάχναμε να δούμε επιτέλους τι ήταν ο κόσμος όπου βρεθήκαμε από το χωριό απ’ όπου ξεκινήσαμε και το οποίο από τη μια στιγμή στην άλλη έγινε μια τριτοκοσμική χώρα κατασκόπων και διεθνούς ίντριγκας.



Κάπου εκεί το κυπριακό όνειρο με τους ηλιοκαουρτισμένους Εγγλέζους και τις ψηλές, ψηλές Σουηδέζες [και τους Γερμανούς που ψάχνουν στη Λευκωσία το μεσογειακό τους Βερολίνο] μοιράστηκε στα δύο. Στην Αγία Νάπα «πέτυχε», με το χαμό που ακολούθησε να είναι το φυσικό επακόλουθο.



Στη Λάρνακα δεν πέτυχε. Και για πολύ καιρό, μέχρι και σήμερα, ήταν το μνημείο του τι δεν πετύχαμε και των μισοτελειωμένων ευκαιριών. Σήμερα, μικρά μικρά πράγματα αλλάζουν απο ‘δω κι απο εκεί και η Λάρνακα ψάχνει να βρει τη δική της ταυτότητα εκ των έσω, όμως το δημαρχείο έχει ακόμα τα γραφεία του πάνω από ένα φαστφουντάδικο, δίπλα από τουριστικά διαμερίσματα. Μια περίεργη θέση στο περιθώριο του παρόντος και του μέλλοντος – όπως αυτή μιας χώρας ολόκληρης.

Δημοσιεύθηκε στο "Π" στις 21 Αυγούστου 2011