Γράφει η Λίζα Tilford

Οθέλλος

Πήγα αρνητικά προδιατεθειμένη στον "Οθέλλο". Είχα ακούσει πως, σε μια προβολή της στην Ελλάδα, η παράσταση διεκόπη μετά την έντονη αποδοκιμασία του κοινού. Γιατί, όμως; Ο "Οθέλλος" στα χέρια του Κιμούλη, ο ρόλος του γνωστού Ιάγου ερμηνευμένος από τον Μαρκουλάκη, η Σμ. Καρύδη τώρα και ως Δυσδαιμόνα: υπήρχαν τρεις προφανείς λόγοι για να δει κανείς την παράσταση, και, πράγματι, άξιζε να τη δει κανείς για χάρη και μόνο των ηθοποιών. Κυρίως οι Κιμούλης και Μαρκουλάκης κέρδισαν το στοίχημα αναδεικνύοντας εξαιρετικά καλά τους ήρωες που υποδύονταν. Ωστόσο, δεν θα πρότεινα σε κάποιον να δει τον "Οθέλλο" στο θέατρο, αν και αυτή η ομάδα τα πήγε πολύ καλά, συν το ότι η παραγωγή κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες για να κρατηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού - προβάλλονταν σε γιγαντοοθόνη εικόνες για να έχουμε πιο ολοκληρωμένη εικόνα του γενικότερου πλαισίου, ενώ μέχρι και... pole dancing απολαύσαμε (;). Αντ' αυτού, θα επιμείνω ότι είναι προτιμότερο να διαβάσει κανείς την τραγωδία, για να έχει όσο χρόνο χρειάζεται στη διάθεσή του να σταθεί στα διαχρονικά ηθικά διλήμματα που θέτει ενώπιόν μας ο Σαίξπηρ, διαβάζοντας ξανά και ξανά τις ίδιες σελίδες. Για παράδειγμα, είναι πιο ευτυχισμένος κανείς όταν ζει στην άγνοιά του; Σε ποιες περιπτώσεις θα απαντούσαμε "εξαρτάται"; Αν θέλετε να προχωρήσετε ένα βήμα πάρα πέρα, το έργο προσφέρεται και για προβληματισμό γύρω από τα αποφθέγματα αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος ο ποιητής υποσκάπτει την αλήθεια που αυτά ενέχουν. Τροφή για σκέψη, το ακόλουθο: "ο χρόνος είναι απλώς μια μήτρα που γεννά γεγονότα".



The Infernal Comedy

Παράσταση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ένα σουρεάλ έργο, με τον ήδη νεκρό ήρωα να παρουσιάζει στο κοινό [σε στυλ stand - up comedy να το πω;] το άδειο βιβλίο του, στο οποίο δήθεν περιγράφει τις σχέσεις του με τις γυναίκες που πέρασαν απ' τη ζωή του. Κάποιες τις δολοφόνησε, αλλά, όπως και να 'χει, όλες μα όλες πάντα τον αγαπούσαν [όντας πολύ "προβληματικές", να συμπληρώσω], ανεξάρτητα απ' τη συμπεριφορά του. Τους ρόλους των γυναικών κρατούσαν τραγουδίστριες της όπερας. Στα μέρη αυτά, το έργο έκανε μάλλον "κοιλιά". Δεν θα ξεχάσω ποτέ την καταπληκτική την ερμηνεία του Malkovich. Μου πήρε δέκα λεπτά να καταλάβω ότι δεν έκανε εισαγωγή, αλλά ήδη παρακολουθούσαμε την παράσταση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ειρωνεία με την οποία αντιμετώπισε το κοινό, κριτικάροντας, στο πλαίσιο του ρόλου του, και με το δίκιο του, την καθυστέρηση στην έναρξη της παράστασης και τη γενικότερη κακή διοργάνωση. Απίστευτος ο άνθρωπος από πολλές απόψεις. Στο τέλος, είπε ευχαριστώ στα ελληνικά και εξέφρασε την επιθυμία του να φύγει, λέγοντας "I've had enough this evening...", κοινώς, "μπούχτισα μαζί σας".