Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Είναι μόνο η σημερινή εποχή περίεργη ή ο καθένας από μας νιώθει πως ζει σε περίεργες εποχές, όποτε κι αν έχει γεννηθεί;
Η ιστορία, όπως μας τη διδάσκουν ή όπως αρχίζουμε να τη μαθαίνουμε μόνοι μας όταν βαρεθούμε επιτέλους να μας τη διδάσκουν, θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε πως το παρελθόν είναι μια απλή υπόθεση. Ότι η αφήγησή του έχει λογική συνοχή και αφορά κάποιους εναντίον κάποιων, ότι οι περίοδοι ηρεμίας και έντασης εναλλάσσονται με δραματικούς τρόπους που πάντα κορυφώνονται στο σήμερα.
Με άλλα λόγια, ακόμα και όταν αναθεωρούμε όσα ξέρουμε για το παρελθόν, εξακολουθούμε να επιλέγουμε τη "σωστή" απάντηση και στάση για αυτούς που το έζησαν.
Δεν θέλεις πολύ για να καταλάβεις ότι σήμερα δεν μπορείς να είσαι με κανενός το μέρος. Ότι στο τέλος της ημέρας μπορείς να συντάσσεσαι με ιδέες και επιδιώξεις, κινήματα και αντικινήματα χωρίς να υπογράφεις ισόβια κάρτα μέλους και πίστης. Οι επιλογές μας είναι πάντα ηθικά επισφαλείς και πρέπει να αποδεχτούμε πως ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως πήραμε τη σωστή απόφαση ή ότι βρισκόμαστε στην πλευρά των "καλών". Δεν μπορούμε καν να ξέρουμε αν ο σκοπός μας αγιάζει τα μέσα μας.
Δεν ξέρουμε σήμερα αν πρέπει ντε και καλά να επιλέξουμε μεταξύ "Δημητράκη και φασισμού", μεταξύ "Γιωργάκη και βαρβαρότητας", μεταξύ "επαναπροσέγγισης και διχοτόμησης" και πώς να υποστηρίξουμε την επιλογή μας χωρίς να την κάνουμε δόγμα, χωρίς να κάνουμε την άλλη πλευρά της τραμπάλας εχθρό.
Την ίδια "ανασφάλεια" είχαν και όσοι έζησαν εποχές που σήμερα νομίζουμε ότι ήταν απλές, υπερασπιζόμενοι ιδέες που νομίζουμε πως ήταν αυταπόδεικτες.
Κι αυτό πρέπει να θυμόμαστε όταν ο ένας ή ο άλλος προσπαθούν να μας πείσουν πως έχουμε αλλοτριωθεί ή πως επιβάλλεται να κάνουμε μια, τελεσίδικη, επιλογή. Δεν ζεις τις μέρες των εύκολων επιλογών και του "φυσιολογικού" απλού αγώνα υπέρ / κατά ενός άγνωστου Χ. Πάντα ζεις μέρες παράξενες.