Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

"Ωραίος ο 'πασιαμάς' [με καλλιτεχνίζοντα μανδύα ή χωρίς], αλλά ας μην ανάγουμε την τεμπελιά και τη ρηχότητα σε δόγμα. Με λίγα λόγια, αν παίζει κάτι πραγματικά καλό, ειδοποιήστε με... Για τα υπόλοιπα... don't count me in!". Η πρόταση ανήκει στον Γιώργο Στόγια, ο οποίος μου έδωσε το ελεύθερο να τη χρησιμοποιήσω ως αφορμή για όσα ήθελα να γράψω παρακολουθώντας σειρά παραστάσεων της φετινής σεζόν. Ομολογώ πως δεν είδα όλες τις παραστάσεις που ανεβαίνουν αυτήν τη στιγμή, είδα όμως αρκετές για να πω "φτάνει". Ένα "φτάνει που ήρθε πολύ αργά, γιατί προφανώς το έχουν πει πολλοί συγχωριανοί μας ήδη. "Δεν νιώθω πια πως υπάρχει λόγος να βλέπω κυπριακό θέατρο": το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές τον τελευταίο χρόνο, είτε από άσχετους ή από "ψαγμένους" θεατές που μάλιστα έτρεφαν μια κάποια εκτίμηση στην κυπριακή θεατρική σκηνή. Όλα ξεκίνησαν από το υπόγειο: ωραία εικόνα, ίσως υπερβολικά ωραία για ανθρώπους που κουβαλούν χίλια ψυχολογικά μαζί τους. Τον έναν τον βίασαν, αλλά το μαξιλαράκι... μεταξωτό. Την άλλη την παράτησε ο άντρας της, αλλά η ίδια κοκέτα. Και τι πήρα εγώ ως θεατής; Τίποτα. Μια άσκοπη μελαγχολία. Ύστερα, ήρθε το τρίο των μονόπρακτων στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών: ειδικά το πρώτο, ένα στόρι χωρίς στόρι. Πεντάλεπτη ατάκα: "κοίτα, η αυλή...". Και για πρώτη φορά κακές ερμηνείες από ηθοποιούς αγαπημένους, που σ' αυτούς βασιζόμαστε για να δούμε άσπρη μέρα.
Με ενοχλεί όλη αυτή η αποσπασματικότητα, το πειραματικό που ζητούμε χωρίς να έχουμε κάτι καλό -εδώ και καιρό- στο συμβατικό θέατρο εξαρχής. Με ενοχλεί που θεωρούμε ως θετικό για μια παράσταση το... debate: πεθύμησα μια που να μην τη συζητάμε. Που να πούμε όλοι: τι ωραία παράσταση! [και κάπως έτσι να κλείσει η εκθεσούλα].
Κι αυτή η προσήλωση στην εικόνα... Θέλουμε κείμενα. Καλά κείμενα. Όχι συρραφές, ούτε μακρόσυρτες ατάκες. Θέλουμε ρυθμό, γρηγοράδα. Χωρίς σκηνικά, κάτι απλό αλλά ουσιώδες. Κι αν το θέατρο έχει κατάθλιψη, μην μας τη μεταδίδετε.