Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Θυμάμαι κάποτε τους Ελληνοκυπραίους φοιτητές και φοιτήτριες που γνώρισα στις σπουδές μου, του τύπου "σπουδάζω Ελλάδα / Λονδίνο / Αμερική - ζω το όνειρο αλλά περνώ τον περισσότερο χρόνο μου στην καφετέρια της σχολής κάνοντας παρέα με άλλους Ελληνοκυπραίους ή ενίοτε και Τουρκοκυπραίους, αναλόγως πολιτικής οικογένειας".

Αυτός ο τύπος φοιτητή και φοιτήτριας [για να μην βάζουμε τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι], ίσως του ιδιωτικού, ίσως των φροντιστηρίων όπου προετοιμάστηκαν για τα A Levels, είχε πάντα ως επωδό το "να φύουμεν 'που την Κύπρο, εν γίνεται τίποτε μεσ' τούν' τον τόπο".
Σεβαστό το αίσθημα και η ανάγκη φυγής, όμως -σε αυτές τις περιπτώσεις- εμπεριείχε πάντα μια ισοπεδωτική και ενοχική απαξίωση της χώρας, του ίδιου είδους με την απέχθεια προς το "χωρκάτικο" της Ναστάζιας από το "Βουράτε Γειτόνοι".

Ο ίδιος τύπος φοιτητή, όμως, ο ίδιος τύπος νέου, σήμερα με την κρίση ανακάλυψε την πιππίλα: "Μα τι θα γίνει πλέον με την ανεργία, θα μεταναστεύσουμε ούλλοι;".Βλέπω αυτήν την "ανησυχία" να εκφράζεται σε διάφορα τηλεοπτικά σποτ υποψηφίων που θέλουν να πείσουν εκείνη τη νεφελώδη, για την κατανόηση των 50+ ετών πολιτικών μας, ομάδα των Νέων [με κεφαλαίο, καθώς η Νεολαία έχει αναχθεί σε μεγαλειώδες στοιχείο κοινωνικού πλούτου από τους υποψήφιους που ζητούν την παρθένα ψήφο τους].

Αναμφίβολα, υπάρχουν εκείνοι που λόγω ανεργίας ίσως αναγκαστούν να μεταναστεύσουν, όπως οι παππούδες μας, σε μακρινές χώρες για όποια δουλειά βρεθεί. Υπάρχουν οι νεαροί άνεργοι που αναγκάζονται να επιστρέψουν στους δικούς τους, δεν έχουν ειδίκευση και αναγκάζονται να κάνουν κουτσοδούλια, που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να περιμένουν και να ψάχνουν. Αυτό το καταλαβαίνω.

Όμως, όταν σε σποτ υποψηφίου μια κοπέλα ανακοινώνει στους φίλους της πως μια γνωστή της βρήκε δουλειά "στο Λονδίνο", προφέρει το Λονδίνο με μια αγωνία, ένα σιωπηρό "την καημένη", που θα περίμενε κανείς αν η φίλη της πλέον θα πλένει πιάτα στην Αστόρια ή θα δουλεύει στη φάμπρικα στη Γερμανία [ή σε καμπαρέ στη Λευκωσία].

Έχω την εντύπωση ότι η κοπέλα της διαφήμισης [και κατ' επέκταση οι Νέοι στους οποίους στοχεύουν οι υποψήφιοι] εκπροσωπεί όσους δεν θα κακοπεράσουν στο όποιο Λονδίνο. Που θεωρούν δικαίωμά τους να διοριστούν φιλόλογοι ή που ονειρεύονται μια θέση στη δημόσια υπηρεσία. Και που διογκώνουν τις τάξεις των ανέργων καθώς πετάγονται με το αμάξι που τους πήρε ο μπαμπάς για να πάρουν το επίδομα ανεργίας.
Άσε μας κουκλίτσα μου.