Γράφει ο Ανδρέας Ριρής

Υποθέτω πως όταν ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό έγραφε την "Πολιτική ανυπακοή" το 1849 δεν περίμενε ότι 163 χρόνια μετά θα εξακολουθούσε να είναι επίκαιρος. "Πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος απέναντι στην αμερικανική κυβέρνηση σήμερα; Απαντώ ότι μου προξενεί μεγάλη δυσαρέσκεια ο οιοσδήποτε συσχετισμός μαζί της. Μου είναι αδύνατον, για παράδειγμα, να αναγνωρίσω το πολιτικό αυτό όργανο ως δική μου κυβέρνηση...", έγραφε τότε ο Αμερικανός φιλόσοφος, σχολιάζοντας την εισβολή των ομοεθνών του στο Μεξικό. Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και ο Κώστας Φιλίππογλου είχαν ακριβώς το ίδιο να πουν [όχι μόνο για τη σημερινή αλλά] για όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις. Δυστυχώς η Ελλάδα του σήμερα δεν αφήνει περιθώρια για διαφορετική αντιμετώπιση - πολιτική υπακοή, δηλαδή. Η παράσταση τα είχε όλα. Οι ηθοποιοί ξεκίνησαν απ' τα σπίτια τους για να πάνε σ' ένα θέατρο ως θεατές. Μετά έγιναν οι ηθοποιοί που συζητούσαν για την παράσταση που θα ανεβάσουν. Έπειτα βρέθηκαν στη φυλακή, στη συνέχεια σε μια μηχανή για βόλτα και, στο τέλος, ξαναβρέθηκαν σε θέση θεατή. Η παράσταση έβγαζε γέλιο, κυρίως λόγω του υποκριτικού ταλέντου των δύο ηθοποιών, οργή για τα σκάνδαλα τα οποία συνέβησαν στην Ελλάδα και οδήγησαν τη χώρα σε καθεστώς οικονομικής δικτατορίας, και συγκίνηση στο τελευταίο διαδραστικό κομμάτι μεταξύ των ηθοποιών και του κοινού. Φεύγεις απ' αυτήν έχοντας μια ελπίδα ότι κάτι μπορείς ν' αλλάξεις. Αν η ελπίδα αυτή βγει αληθινή, δεν σ' το απαντάει. Ίσως είναι κάτι που θα πρέπει οι ίδιοι να κυνηγήσουμε.