Γράφει ο Ανδρέας Ριρής

Είχα την τύχη να σπουδάσω στην Αθήνα την περίοδο 2005-2009. Λέω τύχη, όχι επειδή πρόλαβα να φύγω πριν την κρίση [εξάλλου ό,τι πάει σκατά στην Ελλάδα, έρχεται και στην Κύπρο με δύο χρόνια καθυστέρηση], αλλά διότι τότε η Χρυσή Αυγή ερχόταν στο προσκήνιο μόνο στην πορεία για τα Ίμια και τις αντιπορείες που πραγματοποιούσαν αντιφασιστικές οργανώσεις.

Σήμερα, δυστυχώς, η οικονομική και πολιτική κατάρρευση της χώρας έφερε στο προσκήνιο τον φασισμό που έκρυβαν μέσα τους αρκετοί νεοέλληνες, ο οποίος οφείλεται και στο σάπιο σύστημα παιδείας της Ελλάδας [και της Κύπρου, βλέπε παράρτημα ΕΛΑΜ].
Έτσι λοιπόν η ΧΑ μπήκε στη Βουλή, μέλη της σκοτώνουν ανθρώπους τις νύχτες, κυκλοφορούν με πιστόλια γεμάτα στα αεροδρόμια και η τρικομματική κυβέρνηση αδιαφορεί. Τα δε κυρίαρχα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβους [MEGA, ΣΚΑΪ, ΔΟΛ] παρουσιάζουν τη ΧΑ ως αντισυστημική και αβαντάρουν το ναζιστικό μόρφωμα, αφού η ύπαρξή του βολεύει τα αφεντικά τους, των οποίων τα συμφέροντα η «αντισυστημική» ΧΑ υπερασπίζεται στη Βουλή.

Ευλόγως θα διερωτάστε «πού διάολο είν’ η Αριστερά;». Το ερώτημα βασανίζει όλη την Ευρώπη. Η πορεία που ακολουθούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θα ‘πρεπε μέχρι τώρα να πυροδοτήσει εξεγέρσεις. Όχι κατ’ ανάγκην βίαιες, αλλά -ας πούμε- γενικές απεργίες διαρκείας. Ζητώ πολλά; Εμένα γιατί μου φαίνονται αυτονόητα;

Η Αριστερά, δυστυχώς, είναι απούσα. Στην Κύπρο ήταν κυβέρνηση δέκα χρόνια, ισοπεδώνοντας τα πάντα: Κυπριακό, οικονομία, Βασιλικό [δεν φταίει μόνο το ΑΚΕΛ, αλλά αυτό έβγαλε τον Τάσσο, αυτό και τον Χριστόφια]. Στην Ελλάδα, η Αριστερά είναι διασπασμένη σε 256 κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει περισσότερο ως μια συνέχεια του ΠΑΣΟΚ παρά ως μια νέα πρόταση [μακάρι να βγω λάθος]. Το ΚΚΕ παραμένει μονολιθικό και σε άρνηση. Στη Γαλλία, ο Ολάντ ακολουθεί τα βήματα του Σαρκοζί. Ο Μελανσόν κάτι πάει να πει, αλλά μέχρι τις επόμενες εκλογές, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει…

Και τι γίνεται τώρα; Πραγματικά δεν ξέρω. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι σε άλλη περίοδο υπήρξε τόση σήψη στην Αριστερά και στα συνδικαλιστικά κινήματα [ιδιαίτερα σε Ελλάδα και Κύπρο]. Η αρχή, βέβαια, μπορεί και πρέπει να γίνει από τη στάση του καθενός ξεχωριστά. Το κάθε τι που τρώμε, πίνουμε, διαβάζουμε και φορούμε είναι πολιτική πράξη. Όσο δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό, ας μην περιμένουμε καλύτερες μέρες.

* Ο Γιώργος Κακούρης βρίσκεται σε υπερατλαντική άδεια. Στη θέση του γράφει σήμερα ο Ανδρέας Ριρής. Κι αυτός εξ ανάγκης.