Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Τώρα δηλαδή πάει η ΕΡΤ; Το κανάλι που στην Κύπρο το βλέπαμε αραιά και πού για να δούμε ειδήσεις "που την Ελλάδα" [συνήθως δυσνόητες μετά τις πρώτες δυο-τρεις για τη γενιά μου - λόγω απόστασης από την κυπριακή πραγματικότητα]; Που είχε τα περίεργα παιδικά και εκείνο το ντοκιμαντέρ για τα παλιά σίριαλ;

Ίσως πάει. Όταν γραφόταν η στήλη, ο γράφων περίμενε τη συγκυβέρνηση που δεν ήταν συγκυβέρνηση να βγάλει χρησμό. Αν πάει όμως, θα αντικατασταθεί από κάτι άλλο που μπορεί να καταντήσει χειρότερη και κρατικό-τερη τηλεόραση; [Ο Σαμαράς δεν έδειξε άλλωστε φαν της αξιοκρατίας και της ανανέωσης όταν διόρισε τον παρουσιαστή των δελτίων του Star - και για να μην με πείτε σνομπ, διαβάστε αυτό: bit.ly/λιατσος]
Ή θα αντικατασταθεί από κάτι που μπορεί να αποδειχθεί πολύ καλύτερο αν οι εργαζόμενοι διατηρήσουν τον τσαμπουκά και την όρεξη που κάποιοι ανακάλυψαν και κάποιοι απελευθέρωσαν μετά το κλείσιμο - και το συνδυάσουν με τις διόλου ευκαταφρόνητες δυνατότητες της ΕΡΤ;

Πέρα από το συνδικαλιστικό "να ανοίξει ξανά η ΕΡΤ όπως ήταν", το κεδικογλέικο "κι αυτό [η ΕΡΤ της κακοδιαχείρισης] τελειώνει απόψε" αλλά και το ενδιάμεσο "δημόσια τηλεόραση" [χωρίς ΕΡΤ] του Βενιζβέλη, υπάρχει και η ιδέα του @asteris: "Ας το πάρουμε απ' την αρχή, γάμα την κυβέρνηση, ας ομοσπονδοποιήσουμε τη δημόσια τηλεόραση σε όλη την Ευρώπη. Τα κράτη δεν μπορούν να κάνουν πραγματική δημόσια τηλεόραση" [bit.ly/Αστέρης].

Αυτό είναι που λείπει ίσως από όλο τον διάλογο για την ΕΡΤ, οι προτάσεις που να θέτουν το όλο θέμα σε νέες παραμέτρους με νέους τρόπους σκέψης. Βλέποντας τη σκέψη του Αστέρη, αρχικά σκέφτηκα πως ήταν καλή, αλλά ουτοπική. Όμως βλέποντας ΕΡΤ το πρωί της Πέμπτης, ένας νεαρός καλεσμένος του οποίου το όνομα δεν πρόλαβα να δω, ανέδειξε την ευρύτερη διάσταση του προβλήματος, δείχνοντας πως οι ίδιες εντάσεις [με το ψευδοδίλημμα διεφθαρμένη ή ανύπαρκτη] παίζει με παραλλαγές σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Και η λύση, ίσως, μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα μπορεί να ξεκινήσει απ' εκεί.

Αυτό που πρέπει να μείνει από την ΕΡΤ είναι ένα: η διάθεση ενός δημόσιου ΜΜΕ να συγκρουστεί αν χρειαστεί με το κράτος, κάτι που μπορεί να έρθει μόνο από τους δημοσιογράφους. Ίσως έπρεπε να απειληθούν οι δουλειές τους για να ξυπνήσει αυτό το ένστικτο. Είναι όμως ακριβώς αυτό το ένστικτο που θα χρειαστούν οι δημοκρατίες του 21ου αιώνα.

*Ευχαριστώ την αρχισυνταξία για την έμμεση σύγκριση με κοτζάμ Χατζιδάκι την περασμένη εβδομάδα. Τα likes του δεν τα βλέπω ούτε ονείρωξη. Και σίγουρα δεν θα με άφηναν ούτε να περάσω απ' έξω από το Τρίτο Πρόγραμμα της εποχής του. Βέβαια θα μου πείτε, το ίδιο θα έλεγαν κάποτε και για τον Λιάτσο...