Γράφει η Βάλια Καϊμάκη

Και να που η τεχνολογία έγινε πρωτοσέλιδο. Όχι ακριβώς η ίδια αλλά η χρήση της, αυτά που κουβεντιάζουμε κάθε εβδομάδα στο "Παράθυρο". Το αμερικανικό σύστημα παρακολούθησης Prism και το βρετανικό αντίστοιχό του Tempora έχουν εξοργίσει ολόκληρο τον πλανήτη. Οι διαμαρτυρίες πέφτουν βροχή σε διπλωματικό επίπεδο. Η Κίνα που ήταν στο στόχαστρο εδώ και καιρό ως χώρα που δεν σεβόταν την ελευθερία του λόγου και ως χώρα που λογόκρινε το διαδίκτυο, έχει ξεσπαθώσει. Η Ευρώπη είναι διχασμένη. Πανικός παντού [βλ. κείμενο στα Διεθνή του Πολίτη]. Κι όχι ότι δεν το υποψιαζόμασταν...

Απ' ό,τι φαίνεται λοιπόν, κάθε λέξη μας, ιδιαίτερα αυτές που ανεβάζουμε στις εφαρμογές web 2.0, αποθηκεύεται, εξετάζεται και αξιολογείται. Και όταν λέμε web 2.0 εννοούμε όλες τις διαδικτυακές εφαρμογές. Και άρα και τα social media. Κάθε μας λέξη αποθηκεύεται στο υπολογιστικό νέφος [cloud] και από εκεί ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα, επεξεργάζεται από ειδικές εφαρμογές και τελικά μπορεί να μας στοιχίσει.

Οι περισσότεροι θυμώνουν. Οι εταιρείες το αρνούνται. Μην μασάτε. Όλοι το ξέραμε. Μα είναι δυνατόν ν' ανεβάζεις κάτι στο δίκτυο και να μην μπορεί ο οποιοσδήποτε να το επεξεργαστεί; Τη συμβουλή να έχω δικό μου σέρβερ για τα mail μου, την πήρα από φίλο μου τεχνικό 20 χρόνια πριν. Να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας: καμία από τις σύγχρονες τεχνολογίες της επικοινωνίας δεν είναι ασφαλής. Εάν έχετε κάτι να κρύψετε, προτιμήστε ταχυδρομικά περιστέρια. Τα υπόλοιπα...

Οι κυβερνήσεις θέλουν να αποτρέψουν την τρομοκρατία. Να μην μπούμε καλύτερα στη συζήτηση εάν έχουν δίκιο, είναι μεγάλη. Μπορούν να μας παρακολουθούν οι εγχώριες μυστικές υπηρεσίες, για το καλό της χώρας; Ή μήπως είναι καλύτερο να το κάνουν οι αμερικανικές για την ασφάλεια όλου του πλανήτη; Τι είπατε, κανένας; Ε, τότε να βγαίνετε βόλτα με τους φίλους σας και να μην κάνετε chat στο facebook. Υπάρχουν λύσεις για όλα.

Οι εταιρείες, από την πλευρά τους, θέλουν να πουλήσουν. Κι αυτές αναλύουν την κάθε μας λέξη, για να σχεδιάσουν το καταναλωτικό προφίλ μας και να μας πουλήσουν προϊόντα στοχευμένα. Να μας προτείνουν υπηρεσίες που χρειαζόμαστε. Κακό είναι; Κάκιστο γιατί έχω μεγάλη σκασίλα αν οι Αμερικανοί παρακολουθούν την πληγωμένη καρδιά της φίλης μου που μου κάνει τα παράπονά της, αλλά θυμώνω όταν κάποιος πάει να φτιάξει το ψυχογράφημά μου.
Κυβερνήσεις από τη μία, εταιρείες από την άλλη. Πώς να γλυτώσεις; Ο ένας τρόπος είναι ν' αντιδράσουμε ως πολίτες. Οι μέθοδοι γνωστοί και δημοκρατικά κατοχυρωμένοι, δεν θα τους εφεύρουμε εμείς. Και πρέπει να το κάνουμε. Ο άλλος είναι να βάλουμε μια και καλή στο κεφάλι μας ότι στο δίκτυο όλα είναι ΔΗΜΟΣΙΑ: η αλληλογραφία μας, ο αριθμός της πιστωτικής μας κάρτας, η συνομιλία με την κολλητή, τα έγγραφα που ανταλλάσσουμε... τα πάντα. Όταν το κατανοήσουμε βαθιά, τότε θα αποκτήσουμε αυτόματα και τα εργαλεία για να αμυνθούμε. Γιατί όπως αποδεικνύεται καθημερινά, σ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε είμαστε απροστάτευτοι και ανοχύρωτοι. Δεν δίνω την πιστωτική μου κάρτα, βγάζω μια προπληρωμένη ειδικά για τις πληρωμές στο δίκτυο. Δεν αποκαλύπτω προσωπικά μου στοιχεία, πέρα από τα δημόσια. Δεν ανεβάζω φωτογραφίες που δεν θα μπορούσαν να δημοσιευτούν σε οποιοδήποτε περιοδικό. Δεν, δεν, δεν...

Κι όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι ζούμε σε, τύποις τουλάχιστον, δημοκρατικές κοινωνίες, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να το κλείσουμε το ρημάδι μας διά παντός για να μην καταλήξουμε σε κανένα μπουντρούμι...