Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

1. Στην άκρη του πάρκου στην πλατεία Ινονού, στο τέλος της λεωφόρου Κερύνειας, υπάρχει ένα στέγαστρο. Από κάτω στέκει μια κυλινδρική κατασκευή με βρύσες γύρω-γύρω. Μοιάζει λίγο με τις βρύσες στην αυλή κάποιου σχολείου ή με τις βρύσες όπου οι πιστοί πλένουν τα χέρια και τα πόδια τους πριν μπουν στο τζαμί.

Όμως οι βρύσες αυτές δεν βγάζουν νερό. Αν προσέξεις τις πινακίδες και ξέρεις τούρκικα, ή μπορείς να βρεις κάποιον να σου εξηγήσει, θα μάθεις πως οι βρύσες είναι για σούπα. Τις έχει χρηματοδοτήσει ο στρατός και, απ' ό,τι μου λένε, δουλεύουν τις μέρες του Ραμαζανιού, μοιράζοντας σούπα μετά τη δύση του ήλιου [κάτι σαν βρύση με τραχανά έξω από τις εκκλησίες μετά τον Καλό Λόο].

Ο Τουρκοκύπριος φίλος που μου εξηγεί τα παραπάνω, τα θεωρεί γελοία. Τους ίδιους τους Κυπραίους οι βρύσες δεν τους αφορούν - είναι για τους πιο θρήσκους έποικους, οι οποίοι, όπως γράφουν τελευταία εφημερίδες στα κατεχόμενα, αρχίζουν να φεύγουν γιατί δεν υπάρχουν δουλειές.

2. Κάπου σε έναν δρόμο ακριβώς έξω από την παλιά πόλη, σε μια διαφημιστική πινακίδα δεσπόζει, εκεί που δεν το περιμένεις, η λέξη Limasol. Είναι η διαφήμιση μιας τράπεζας η οποία μπορεί να λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο των δομών του βορρά, με διαφημίσεις στην ιστοσελίδα της να δείχνουν εκείνον τον γελοίο χάρτη που δίνει την εντύπωση πως οι κατεχόμενες από την εκκλησία και τα κόμματα περιοχές βυθίστηκαν σαν την Ατλαντίδα.

Όμως η Limasol Turk Kooperatif Bankasi, που την όποια πολιτική της θέση μπορώ μόνο να υποθέσω από εκείνο το "Συνεργατική", έχει σαν αναφορά της την Λεμεσό, μια πόλη στην οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να δραστηριοποιηθεί. Η ιστορία της ξεκινά στη Λεμεσό του 1939 και το όνομά της παραμένει για να θυμίζει πως όσες γελοίες αποσχίσεις και να κάνουμε, κανείς δεν μπορεί να ξεμπουρδουκλώσει μεταξύ τους τις ιστορίες που διασταυρώνονται συνεχώς και αναπόφευκτα.

3. Δίπλα ακριβώς από το τζαμί της Αγίας Σοφίας υπάρχει ένα καφέ-μπαρ. Το παιδί που δουλεύει εκεί και που είναι και ένας από τους ιδιοκτήτες, είναι ένας νεαρός Τουρκοκύπριος μουσικός. Όταν ξεκινά το -σε ζωντανή τηλεφωνική μετάδοση- κάλεσμα του μουεζίνη από τα μεγάφωνα του τζαμιού, κάθεται με την παρέα μας και συζητούμε περί ανέμων και υδάτων. Χωρίς να παίρνει τον μουεζίνη ιδιαίτερα στα σοβαρά, χωρίς να τον εκνευρίζει και πολύ, ο ιδιοκτήτης κλείνει για δύο λεπτά τη μουσική και την ξανανοίγει όταν ακούγεται το dial tone στο τέλος της μετάδοσης.

Γελάσαμε όλοι μαζί και συνεχίσαμε τη συζήτηση.