Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Τι έγινε; Μας χτύπησε κι εμάς η περιβόητη κρίση; Υπήρχαν εκεί από προηγουμένως, αλλά κάτι στο καλοκαίρι φαίνεται να τις αύξησε. Οι βιτρίνες, τα γραφεία, τα διαμερίσματα, γέμισαν με ταμπέλες "ενοικιάζεται", με τηλέφωνα και λεπτομέρειες. Με αέρα, χωρίς αέρα, αριθμούς υπνοδωματίων.

Κι όμως παράλληλα δεν μπορείς να περπατήσεις χωρίς να βρεις μπροστά σου κάποιο νέο φαγάδικο ή έναν χώρο "προσεχώς", που επιδιορθώνεται για να φιλοξενήσει κι άλλους πελάτες/επισκέπτες. Στο βάθος τού υπό κατασκευή χώρου συνήθως κρύβεται κι ένα μπαρ υπό κατασκευή, τραπέζια και καρέκλες που περιμένουν τη σειρά τους. Τα περισσότερα πανομοιότυπα, ή παραλλαγές των οποίων έχουμε ξαναδεί αμέτρητες φορές.

Άρα η οικονομία βυθίζεται και μας παρασύρει στα μαύρα τάρταρα της απαισιοδοξίας, όπου όλες οι προσπάθειές μας πάνε χαμένες; Ή αυτά είναι απλά εντυπώσεις, επηρεασμένες από όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες;

Η αλήθεια ίσως βρίσκεται στη μέση: η κατάσταση είναι δύσκολη, όμως κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να το βάλει κάτω. Είναι από άγνοια; Είναι που πίστεψε την κυβέρνηση όταν μας έλεγε "καλά, δεν θα πάθουμε και τίποτα"; Είναι που πίστεψε την αντιπολίτευση πως μόλις αλλάξει η βάρδια όλα θα γίνουν καλύτερα;

Θέλω να πιστεύω πως, όποιος θέλει να ξεκινήσει κάτι νέο, το κάνει, ακόμα και αν οι συνθήκες δείχνουν πως ίσως δεν θα διαρκέσει και τόσο πολύ. Ίσως έτσι δεν θα πέσουμε στη μαύρη τρύπα.
Όμως αυτό που θα πρέπει να αλλάξουμε είναι να προσπαθήσουμε και για πράγματα που δεν είναι τόσο σίγουρα, να πειραματιστούμε με πολλά και διάφορα. Δεν θέλει κανείς να πουλήσει δίσκους ή βιβλία [για παράδειγμα]; Και όχι μόνο για κάποιους λίγους, ή σαν χόμπι, αλλά με πραγματικό επιχειρηματικό στόχο, με αναγκαίο κακό και στόχο επιβίωσης ένα κάποιο κέρδος;

Αν μας μονοπωλήσουν οι αλυσίδες φαγάδικων και τα καφέ, τα "ενοικιάζεται" θα συνεχίσουν να εξαφανίζονται παροδικά πριν ξαναγεμίσουν τις βιτρίνες κάποιους μήνες μετά. Αλήθεια, πόσα θα φάμε και θα πιούμε πια;