Γράφει ο Γιάννης Παπαδάκης*

Λεμεσός, στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης, ελληνικοί και αγγλικοί υπότιτλοι εξού ντόπιοι και ξένοι, παλιά τραπεζάκια [του ιστορικού πια καμπαρέ Κιτ Κατ], αυγουστιάτικες νύχτες, νέοι και λιγότερο νέοι, πολλή κίνηση, παρέες που σμίγονται με άλλες, μπίρες και mojito, παγωτά στη γωνία πιο κάτω, μουσική από DJ, λίγη μουρμούρα για την υγρασία απ' έξω [άρα θαμώνες και από Λευκωσία] και τη ζέστη μέσα [ανεξαρτήτως πόλεως], ενθουσιασμός για το ντοκιμαντέρ που μόλις προβλήθηκε, λίγο άγχος και συνωστισμός για να μπεις, μήπως δεν βρεις θέση για το επόμενο, έντονες συζητήσεις [και αν θέλεις να μιλήσεις με τον δημιουργό, να τον στο διπλανό τραπεζάκι], νέες γνωριμίες...
Με άλλα λόγια, ένας ακόμα πιο πετυχημένος χρόνος για το [7ο] Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, όπου τα ντοκιμαντέρ κυμαίνονται από ενδιαφέροντα έως συγκλονιστικά [ενδεικτικά φέτος: για την περιβαλλοντική οργάνωση Earth Liberation Front και την αμφιλεγόμενη αντιμετώπισή της ως τρομοκρατική οργάνωση, τις συζητήσεις περί του ποιος οργασμός είναι πιο φεμινιστικός, αυτός του G Spot -και τι λένε οι ειδικοί, υπάρχει τελικά;- ή της κλειτορίδας, την έννοια του χρέους και της υπό-χρέωσης, το δράμα των κοριτσιών [από 12 χρονών] που ξεκινούν καριέρα ως μοντέλα και το ακόμα μεγαλύτερο αυτών που έχουν πετύχει, το πιο πετυχημένο Punk Rock συγκρότημα της Φινλανδίας που αποτελείται από άτομα με νοητική υστέρηση, την φλεγόμενη Αθήνα...]. Ένα φεστιβάλ που διευρύνει τους ορίζοντές μου για το τι σημαίνει ντοκιμαντέρ και τι σημαίνει άνθρωπός, για το οποίο είμαι ευγνώμων. Η προβολή ταινιών Κυπρίων δημιουργών λειτουργεί ως καθρέφτης (αλλά και ως πρόκληση), γιατί η σύγκριση με τους καλύτερους του είδους είναι αναπόφευκτη.

Τι είναι που το κάνει τόσο πετυχημένο; Πρώτιστα η επιλογή ταινιών, αλλά και η δυνατότητα συζητήσεων και το σμίξιμο που προσφέρει ο χώρος. Ακόμα και με την αδυναμία του κλιματισμού όταν γεμίζει η αίθουσα [εισήγηση: ενοικίαση φορητών air-conditions ή τουλάχιστον δωρεάν παροχή βεντάλιας], ο κόσμος συνωστίζεται για να μπει στην επόμενη προβολή, και ας είναι να κάτσει χάμω, κάτι που δεν έχω ξαναδεί στην Κύπρο.

*Κοινωνικός Ανθρωπολόγος, Πανεπιστήμιο Κύπρου