Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Ο Μουσταφά, όμως, έμεινε στη Λευκωσία. Όπως πολλοί Κύπριοι. Περισσότεροι στην κατεχόμενη και λιγότεροι στην ελεύθερη πόλη. Κι ας ήταν αφόρητη η ζέστη. Κι ας είναι η θάλασσα τριάντα λεπτά μακριά. Ή και πλησιέστερα. Ο Μουσταφά έμεινε στη Λευκωσία στις 14 Αυγούστου, γιατί, όπως κάθε φορά τα τελευταία χρόνια, συμμετείχε στην "αντιμιλιταριστική ειρηνική επιχείρηση". Καθαρά μουσικού χαρακτήρα, η "επιχείρηση" πραγματοποιείται κάθε επέτειο της δεύτερης τουρκικής εισβολής, όταν ελέχθη το περίφημο: "Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές", όχι ως μέρα γιορτής, αλλά αντίστασης. Αυτή την αληθινά και όχι υποκριτικά ειρηνική επιχείρηση την πραγματοποιούν διάφορες τουρκοκυπριακές οργανώσεις και συμμετέχουν διάφορα συγκροτήματα.
Φέτος, από τις διοργανώτριες οργανώσεις, κάποιες "αποστάτισαν" και πήγαν σε άλλη πλατεία για να κάνουν το δικό τους φεστιβάλ. Καθαρό θέμα επίδειξης δύναμης. Δηλαδή εκεί, απέναντι, μαλλώνουν για το ποιος είναι ο πιο δυνατός στον χώρο των "επανενωτικών". Εδώ κι εκεί, μαλλώνουμε μεταξύ μας. Θέλουμε πάντα να ανήκουμε σε μία ομάδα και έχουμε την ανάγκη πολλών ομαδοποιήσεων για να διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας.
Σ' εκείνη τη συναυλία της 14ης Αυγούστου, ο Μουσταφά δεν διαχώρισε τον εαυτό του. Ήταν ένα με τους συντοπίτες του εκείνης και ετούτης της πλευράς. Στην πραγματικότητα, εκείνη τη νύχτα δεν υπήρχαν πλευρές για τον Μουσταφά. Η Λευκωσία ήταν μία γειτονιά με λίγους εναπομείναντες γείτονες που δεν πήγαν διακοπές.
Που έμειναν στη Λευκωσία χωρίς τα νερά των θαλασσών και τη δροσιά των ορεινών θερέτρων, και που την ωραία νύχτα της 14ης Αυγούστου, της θλιβερής επειτείου της 2ης τουρκικής εισβολής στην Αμμόχωστο, έδωσαν ένα μικρό δείγμα του πώς πρέπει να είναι ολόκληρη η Κύπρος. Χωρίς εδώ κι εκεί. + Θυμηθήκαμε το σύνορο όταν χρειάστηκε να δείξουμε τις ταυτότητές μας στα μισά του μακρύδρομου. Το προσπεράσαμε κι αυτό γρήγορα, μπροστά στην εξωραϊσμένη εικόνα του ξενοδοχείου Olympus.