Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Επερπατούσα να πάω έσσω το μεσημέρι να φάω. Όπως ήμουν αχάπαρος, έχασα τη γη κάτω που τα πόθκια μου τζαι εβρέθηκα φαρδύς -πλατύς σε μια λάντα με λάθκια. Ετυλίξαν με τα νεύρα τζαι η αγανάκτηση. Που τζιαμαί που επερπατούσα χαρούμενος, σκεπτόμενος το λουβί που με επερίμενε σπίτι, εβρέθηκα ολοπούρπουλλος βουττημένος μες στα λάθκια, όπως το ξεσιειλισμένο το τάγκι. Επήα έσσω, άλλαξα τζαι χωρίς να φάω εστράφηκα πίσω στον τόπο του εγκλήματος να πιάσω στο δημαρχείο να κάμω το παράπονό μου.

Ήμουν στην αναμονή για κανένα λεπτό. «Ως τζαι ο αυτόματος τους τηλεφωνητής ακούεται να βαρκέται που ζιει», εσκέφτηκα. «…για να συνδεθείτε με την τηλεφωνήτρια...πατήστε το μηδέν» εσυνέχισε η ηχογραφημένη φωνή καλωσορίσματος. Επάτησα το μηδέν τζαι επερίμενα στο ακουστικό ακόμα λλίον, ώσπου τζ’ εσήκωσέν το μια κοπέλλα.

«Ναι» είπε μου τζαι ένιωσα όσο άσιημα έννα ένιωθα αν εσήκωννα κάποιον που το κρεβάτι η ώρα 2 το πρωί.

«Χαίρεται» λαλώ της. «Ναι» απαντά μου ξανά. «Ήντα κέρατο», λαλώ που μέσα μου, «μόνο ‘ναι’ λαλεί τούτη; Άμπα τζαι έκαμα κανένα λάθος στα κουμπιά;». «Τι είναι εκεί;» συνεχίζω. «Ο δήμος» απάντησε με το ίδιο βαριεστημένο τζαι άτονο ύφος.

Ο δήμος ακούεις. Ποιος δήμος; Σάννα τζαι έναν δήμο έσιει η Κύπρος. Ας μου ελάλεν «δήμος τάδε κύριέ μου, μα εν ξέρετε που επιάσετε;», να με προσβάλει πως είμαι αχάπαρος. Να νιώσω όμως ότι κρατά πλάσμα ζωντανόν το τηλέφωνον στην άλλη μερκά της γραμμής τζαι όχι υπνοβάτης.

Εν πάση περιπτώσει, εκατάλαβα ότι επροσπαθούσε να μου δώσει όσο πιο λλίη ανταπόκριση εγίνετουν για να διαρκέσει τζαι η συζήτησή μας ακόμα λλιότερο. «Θέλω να κάμω μια καταγγελία. Εν μαζί σας που πρέπει να μιλήσω;».

«Ναι» απάντησέ μου ξανά, τζαι έχασα κάθε ελπίδα για οποιαδήποτε ουσιώδη συζήτηση. Καλύτερα να έπιαννα κουβέντα με τον αυτόματο τηλεφωνητή, τουλάχιστον μαζί του υπήρχε μια κάποια υποτυπώδης αλληλεπίδραση.

«Έσιει μια οικοδομή δαμαί, τζαι εσιωνόσαν κάτι τάγγια με λάδι μες στον δρόμο τζαι πας στα πεζοδρόμια. Έγλιασα πριν, τζαι λλίον έλειψε να σκοτωθώ. Έσιει δημοτικό δαμαί κοντά, νηπιαγωγείο, κυκλοφορούν κοτζιάκαρες, έννα έχουμε ατύχημα αν δεν το καθαρίσει κάποιος σύντομα.»

-          Εντάξει.

-          Εντάξει, τι; Έννα στείλετε κάποιον να το καθαρίσει;

-          Ναι.

-          Αφού εν σας είπα την οδό.

-          Ποια είναι η οδός;

-          Οδός τάδε, πίσω που το ταχυδρομείο.

-          Εντάξει.

-          Έσιετε υπόψην το περιστατικό; Έπιασέ σας κανένας άλλος;

-          Όχι.

-          Έννα στείλετε κάποιον σήμερα;

-          Μάλλον.

-          Ποια είναι η όδος είπαμε πριν;

-          Τάδε.

-          Ευχαριστώ, γεια σας.

-          Γεια σας.

Εκλείσαμε, χωρίς να είμαι βέβαιος αν εσυνεννοηθήκαμε. Ώς την επομένη το απόγευμα, ο δρόμος ήταν ακόμα ολόλαδος τζαι εγώ εμάλλωνα με τον υπεύθυνο του εργοταξίου για να τον καθαρίσουν.