Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ταξιδεύοντας μέσα από τη Γιαλούσα, και μετά το Ριζοκάρπασο, ο οικονομολόγος / έμπορος φθαρτών συνταξιδιώτης έκανε την αιρετική ερώτηση: καλά, γιατί να μην αναπτυχθούν οι ποτζ'εί;
Τι κερδίζουμε κλείνοντάς τους τις προσβάσεις και αναγκάζοντάς τους να βυζακώννουν πάνω στη μητέρα πατρίδα για να επιβιώσουν; Θα πείραζε τόσο πολύ να έρχονται τουρίστες στην Καρπασία; Να μένουν στα χωριά της περιοχής; Να γίνει η περιοχή μια νέα Αγία Νάπα;

Διαφώνησα μόνο με το Αγία Νάπα για τους προφανείς λόγους.

1. Εντάξει, εγαμήσαμε την αισθητική του τουρισμού στην Αμμόχωστο, ας πάει στην Καρπασία άλλος ξένος τζ'αι ντόπιος κόσμος, λλιόττερον ενοχλητικός, με ένα κριτήριο τζ'αι διάθεση εξερεύνησης, τζ'αι όι εις αναζήτησιν του τρίπτυχου σεξ-σαν-άλκοχολ. Τζ'αι όι, εν μιλώ για τον λεγόμενο "ποιοτικό τουρισμό" του ΚΟΤ, άλλως "κόσμος με λεφτά για τα ακριβά μας ξενοδοχεία".

2. Εντάξει, εγαμήσαμε περιβαλλοντικά την υπόλοιπη Κύπρο, εν υπάρχει λόγος να δημιουργήσουμεν μια που τα ίδια. Υπάρχει χώρος τζ'αι αγορά για κάτι τουριστικό με άλλη φιλοσοφία, για έναν προορισμό που να διαφέρει τζ'αι να διατηρεί την αίσθηση του μακρινού τζ'αι απάτητου.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι η αναφορά του οικονομολόγου / φθαρτέμπορου στην Αγία Νάπα ήταν περισσότερο προβοκατόρικη τζ'αι σχηματική - έχει να κάνει περισσότερο με το ότι οι ποτζ'εί έχουν το δικαίωμα στην επιλογή της Αγίας Νάπας, ακόμα και αν διαφωνούμε με τη συγκεκριμένη επιλογή. Εφόσον εμείς γαμήσαμε τη γη του νησιού γιατί δεν έχουν και οι ποτζ'εί το ίδιο δικαίωμα; Και μιλάμε πάντα για τους Κυπραίους ποτζ'εί, όχι κάποια σκιώδη συμφέροντα δεμένα με την εξ Τουρκίας μαφία, πολιτική ή μη, αυτά που φτιάχνουν αηδιαστικά κακόγουστα καζίνο.

Η πρόταση για την όποια εκμετάλλευση του τουρισμού ποτζ'εί μπορεί να προβοκάρει και για έναν άλλο λόγο: την εντύπωση ότι τα πάντα βόρεια της γραμμής είναι "δικά μας" και ότι, κατ' επέκταση, μόνο εμείς έχουμε την εξουσιοδότηση από τους θεούς να τα αναπτύξουμε και να τα καταστρέψουμε.

"Δικά μας" κατά τον κλισέ θρήνο του Κυπραίου που μπορεί να μην κατάγεται και από τα κατεχόμενα είναι μόνο χωράφια, σπίτια, κτήρια που κάποια στιγμή ή θα πάρουμε πίσω ή θα ανταλλάξουμε. Αν είναι άλλωστε ένα πράγμα που σέβεται η σύγχρονη κοινωνία, εθνικιστική ή μειοδοτική, και η διεθνής κοινότητα, με "αρχές" ή χωρίς, είναι η ιδιοκτησία.

Τα υπόλοιπα όμως δεν είναι "δικά μας".
Η χαλίτικη γη, ο τουρισμός ως πόρος, είναι δικά τους και δικά μας. Αν ξεκαθαρίσουμε κάτι τόσο απλό στο μυαλό μας θα έχουμε λύσει το μισό πρόβλημα. Και δεν θα νιώθει ενοχές και η κυρία που άκουσα μια φορά να μιλά σε μια φίλη της στο οδόφραγμα και να λέει πως με τον άντρα της περνούν συχνά, αλλά δεν το λένε στο σόι του...