Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Δαμαί τζαι κάτι μέρες άρκεψα τζαι πάλε να οδηγώ, τακτικά, σε ώρες κίνησης, σε ώρες αιχμής. Εχρειάστηκε να ξαναμπώ στα γραφεία της ηλεκτρικής [ώς τωρά επλήρωνα τους λοαρκασμούς μου μέσω ίντερνετ] τζαι μάλιστα στα προάστια της Λευκωσίας, όπου η κίνηση εν διαφορετική, πιο καθημερινή, πιο αντιπροσωπευτική του κόσμου που ξέρω καλά γιατί εμεγάλωσα μέσα του - του καθημερινού Κυπραίου της τεράστιας σε μέγεθος κυπριακής μέσης τάξης.
Τωρά που φέφκω, ψιλοπροσωρινά, που την παλιά Λευκωσία, θωρώ ξανά την πόλη που την οπτική γωνία που τη βιώνουν ως πόλη οι παραπάνω που μας - μέσα που ένα αυτοκίνητο, στην κίνηση, να προσπαθούμε να γεμώσουμεν την ώρα που μας καταλιούν κάθε μέρα τα φώτα τροχαίας με το να ψάχνουμε έναν σταθμό που να μεν παίζει μαλακίες τζαι να χαζεύκουμε τον υπόλοιπο κόσμο στα δικά του αυτοκίνητα, ο καθένας στο δικό του προσωπικό σύμπαν.Εν ξέρω αν συμβαίνει τζαι σε άλλους που έρκουνται δαμαί ή μόνο σε όσους έζησαν στην παλιά πόλη. Όμως εν εύκολο να αρκέφκεις να ζεις μόνο εντός των τειχών, να ξεχάσεις πως έσιεις αυτοκίνητο ή να μπεις σε έναν πολλά συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Να μπεις στο τριπάκι της παλιάς πόλης που εδημιουργήσαμε μόνοι μας μέσα που μια νοσταλγία για κάτι διαφορετικό. Τώρα το κάτι διαφορετικό έννεν ανάγκη να το υπερασπιστώ πλέον, κανένας εν θα μου πει "μα πού γυρίζεις, εν χαλαμάντουρα, εν επικίνδυνα, έσιει μαύρους". Όπως ακούω που πολλούς διαφορετικούς τόπους τον τελευταίο τζαιρό, εν ώρα για το επόμενο βήμα. Η εντός των τειχών εν ετέλειωσε, αλλά εν τζαιρός να αρκέψουμεν να κοιτάζουμε τζαι εκτός των τειχών.