@valia_kaimaki

Πριν από περίπου 15 [τεχνολογικούς] αιώνες, τότε που η σύνδεση στο δίκτυο γίνονταν με μόντεμ που τραγούδαγε, διάβαζα ανελλιπώς τη στήλη του Νίκολας Νεγροπόντε στο Wired και γενικώς παρακολουθούσα τη δουλειά των γκουρού της τεχνολογίας. Προσπαθούσα να την παρακολουθήσω δηλαδή, γιατί βρίσκονταν αιώνες μπροστά. Τι να πεις για το μέλλον σε ανθρώπους που δουλεύουν σε ασπρόμαυρο υπολογιστή [ναι, γιατί ήταν Mac] και που συνδέονται με ταχύτητες σαλιγκαριού στο δίκτυο; Πώς να τους περάσεις οράματα για το μέλλον όταν δεν έχουν ακόμα χωνέψει το παρόν;

Σήμερα καταλαβαίνω ότι δεν διάβαζαν γυάλινες σφαίρες αλλά στα εργαστήριά τους είχαν ήδη τις εφαρμογές που τους επέτρεπαν να "προβλέπουν" το μέλλον. Περίπου. Γιατί, όπως ξέρουμε καλά, η τεχνολογία δεν πάει εκεί που τη θέλουν οι επιστήμονες αλλά εκεί που τη σπρώχνουν οι εταιρείες και μάλιστα καμιά φορά, η μάχη μεταξύ τους αναδεικνύει κάτι απίθανα αουτσάιντερ που εν μιά νυκτί ανακηρύσσονται σε νέους βασιλιάδες. Πάει επίσης εκεί που βολεύει τους χρήστες. Αν για κάποιο λόγο γυρίσουν την πλάτη σε μια τεχνολογία, δεν έχει πια καμία ελπίδα να "πιάσει".

Τότε λοιπόν -βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '90 και το φοιτητικό υστέρημα πηγαίνει όλο στο Wired- ο Νεγροπόντε μιλούσε για τον υπολογιστή-τερματικό. Έναν υπολογιστή που στην ουσία δεν θα είχε τίποτε άλλο παρά μία σύνδεση στο δίκτυο και όλα τα υπόλοιπα θα βρίσκονταν εκεί. Η έννοια cloud [υπολογιστικό νέφος] δεν αναφερόταν τότε. Ήταν αδύνατο να το χωρέσει το κεφάλι μου. Είχα μόλις ανακαλύψει ότι στο Mac μπορούσες ν' αντικαταστήσεις τις εικόνες των φακέλων με χαρούμενα εικονίδια και είχα εφοδιάσει με αυτά όλο το πανεπιστήμιο και τη δουλειά [και ναι, πρόσφατα παλιοί συνάδελφοι μου τα έδειχναν ακόμα]. Μόλις, λοιπόν, είχαμε μάθει να φέρνουμε στα προσωπικά μας μέτρα ένα απρόσωπο μηχάνημα. Το να το ξανακάνουμε απρόσωπο ήταν αδιανόητο. Και πώς θα τα έχεις όλα στο δίκτυο δηλαδή; Τα θέλαμε "δικά μας", κυρίως γιατί μόλις τα είχαμε αποκτήσει.
Τότε όμως, ο καθένας μας είχε το πολύ έναν υπολογιστή. Και τον χρησιμοποιούσε για τη δουλειά, κυρίως, άρα όχι συνέχεια. Σήμερα, 20 χρόνια μετά, ο υπολογιστής ως desktop, laptop, tablet, κινητό, μας συντροφεύει όλη την ημέρα. Στα πάντα. Και η αλήθεια είναι ότι πρέπει να έχεις πρόσβαση στα πάντα από παντού.

Εξ ου και η επιτυχία των webmail, τα παίρνεις από οποιαδήποτε συσκευή βρίσκεσαι. Και, επίσης, εκτός από την ανάγκη να έχεις πρόσβαση στα δικά σου, είναι έντονη η ανάγκη να έχεις πρόσβαση και στου άλλου, να μοιράζεσαι δηλαδή, αρχεία και μάλιστα μεγάλα. Η λύση βρίσκεται στους παρόχους υπηρεσιών αποθήκευσης στο υπολογιστικό νέφος. Κι έρχομαι στο πρόβλημά μου: ποια απ' όλες τις υπηρεσίες να χρησιμοποιήσω; Google drive, dropbox ή μήπως skydrive; Η μία συγχρονίζει αυτόματα αλλά είναι πιο δύσκολο να μοιράζεσαι, η άλλη στέλνει χωρίς πρόβλημα το link για μεγάλα αρχεία αλλά τα κρατάει σε άλλο φάκελο στον υπολογιστή κι έτσι μπερδεύεσαι, ναι, αλλά όλοι χρησιμοποιούν την τρίτη. Μια μεγάλη σπαζοκεφαλιά, που για την ώρα με αφήνει ξεκρέμαστη κι αντί να μου λύνει το πρόβλημα με μπερδεύει περισσότερο.

Όχι ότι είμαι υπέρ των μονοπωλίων, το αντίθετο, θα με πείραζε να υπάρχει μόνο μία υπηρεσία που να χρησιμοποιείς υποχρεωτικά. Απλώς συνειδητοποιώ ότι για κάθε πρόβλημα που λύνεις, ξεπετάγεται ένα καινούργιο κι αυτό είναι κανόνας στην τεχνολογία. Θα εξακολουθούσα ευχαρίστως να κυκλοφορώ μ' ένα φλασάκι με τα κύρια αρχεία μου μέσα, όπως έκανα επί χρόνια, αλλά πάλι ούτε τα κινητά, ούτε οι περισσότερες ταμπλέτες έχουν θύρα USB. Σιγά-σιγά κι αυτή εξαφανίζεται, όπως οι δισκέτες [τι θυμήθηκα, ε;] από τον υπολογιστή και τα CD από τα laptop. RIP