Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Γύρω που το εργοτάξιο της πλατείας Ελευθερίας [ή τζαι Ozgurluk Meidani, λέμεν τώρα], υπάρχει ένας φράχτης, καλυμμένος με πράσινο μουσιαμμά. Ο φράχτης εν κάτι λογικό - εν θα θέλαμε ηλικιωμένους, μωρά τζαι σίυλλους να καταλήγουν στον πάτο της τάφρου. Ο μουσιαμμάς όμως;

Που την στιγμή που εμφανίστηκε, περαστικοί, αθκιασεροί κλπ, άρχισαν να αννοίουν μιτσιές τρύπες στον μουσιαμμά για να δουν τι γίνεται μέσα. Ή να μεγαλώνουν τις τρύπες που προκαλεί η αναπόφευκτη φθορά του μουσιαμμά που τον ήλιο τζαι τον αέρα.

Όμως οι υπεύθυνοι επιμένουν να ανανεώνουν τον μουσιαμμά. Γιατί; Η σκόνη που το εργοτάξιο απλώννεται παντού, ένιγουεϊ. Εν υπάρχει κάτι μυστικό στην τάφρο που να πρέπει να χωστεί. Ούτε μπορεί να χωρέσει κάποιος να ππέσει που τον φράχτη. Άρα;

Ακούεται ασήμαντο θέμα, τζαι είναι. Οπότε, που την στιγμή που προφανώς ο κόσμος έσιει την περιέργεια να θωρεί τι γίνεται τζαι εφόσον εν φαίνεται να υπάρχει κάποιος λογικός λόγος να μεν θωρεί [αντιλαμβάννουμαι πως αν έχω παραβλέψει κάτι το επιχείρημα μου καταρρέει], γιατί να μπαίνει καν στον κόπο κάποιος να το καλύψει;

Εθθυμήθηκα τους φράχτες της πλατείας Ελευθερίας καθώς εθκιάβαζα κάπου, κάτι, για την κουλτούρα της διαφάνειας που λείπει που την Κύπρο, τζαι αρκετές άλλες χώρες για να είμαστε δίκαιοι. Είτε που περιέργεια, είτε για να ξέρει τι γίνεται γυρόν του, ο κόσμος εν θέλει περίκλειστους χώρους, ακόμα τζαι άμαν όσοι θέλουν να τους κλείσουν, επιμένουν. Χωρίς να ξέρουν οι ίδιοι γιατί.