Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Έξω από τα γραφεία του "Πολίτη" το σκηνικό την περασμένη εβδομάδα θύμιζε αρχικά τα απομεινάρια σύγκρουσης υπερηρώων και μερικές μέρες αργότερα post nuclear wasteland.

Για να εξηγούμαστε: στα πλαίσια της ανακαίνισης [των προσόψεων] των κτηρίων της περιοχής Φανερωμένης [δυτικά της οδού Λήδρας] και τη μετατροπή των δρόμων σε πλακόστρωτο [ελπίζουμε σταδιακά και σε πεζόδρομο], μια μπουλντόζα εμφανίστηκε σε ανύποπτο χρόνο και έσπασε την άσφαλτο από τη μια άκρη του δρόμου στην άλλη, φτάνοντας μέχρι και το πολυώροφο πάρκινγκ του Δήμου.

Ο δρόμος έγινε ένα σουρεαλιστικό τοπίο από μαύρα κομμάτια ασφάλτου στη θέση του οδοστρώματος. Μαύρη σαλάτα από την κόλαση ένα πράγμα. Λες και ο Σονγκόκου και ακόμα δυο τρεις Σούπερ Σάγιαν [αν δεν ξέρετε σε τι αναφέρομαι, δεν έχετε ζήσει παιδική ηλικία] αποφάσισαν να ανταλλάξουν υπερ-μπουνιές και κύματα κάμε-χάμε στη μέση της παλιάς Λευκωσίας.

Λίγο μετά οι μπουλντόζες μάζεψαν τα περισσότερα κομμάτια και διέλυσαν τα πεζοδρόμια. Η γνώριμη εικόνα από τα έργα σε άλλους δρόμους της περιοχής ήταν μόνο η προθέρμανση, καθώς η οδός Βουλγαροκτόνου [όνομα όμως... ντρέπεσαι άμα πας να παραγγείλεις ντελίβερι από το τηλέφωνο] έχει πλάτος ανάλογο με αυτό της Λήδρας.

Αντί να παραπονιόμαστε μόνο για το πόσο εμποδίζουν τη διακίνησή μας οι εργασίες, ας το δούμε ως ευκαιρία να κάνουμε ένα πέρασμα από τη Λευκωσία μιας εναλλακτικής ιστορίας, όπου για παράδειγμα αυτοσχέδιες βόμβες θα ισοπέδωναν πολυσύχναστους δρόμους.

Χρειαζόμαστε το σοκ. Χρειαζόμαστε μέσα μέσα να βλέπουμε το καθημερινό να γίνεται ανοίκειο. Δεν είμαι σίγουρος γιατί.

+ Κύριε δήμαρχέ μου, μιαν τζ'αι αναείρατε το σύμπαν τζ'αμέ γυρώ που την Βασιλείου Βουλγαροκτόνου, εν σύρνετε τζ'αι τζ'είνους τους κούγκρενους τοίχους στο τέρμα του δρόμου; Τζ'αμέ, κάτω που το Multicultural Innovation Centre [ιμίsh], να ανοίξει λλίον ο τόπος. Να αναπνεύσει λλίον ο περαστικός. Τι ακριβώς εξυπηρετούν;