Η σύγκριση θα ήταν άδικη, αλλά δεν μπορούν παρά τα δύο αυτά έργα ["Ο Βυσσινόκηπος" από την Open Arts και "Το μπουφάν της χάρλεϊ ή πάλι καλά" να ενωθούν σε ένα κείμενο. Οι πρεμιέρες της περασμένης βδομάδας ήταν αμφότερες "εντυπωσιακές": η Αθηνά Κάσιου δεν σταματά να εκπλήσσει με τις ιδέες της και η συγκεκριμένη, για το ανέβασμα του "Βυσσινόκηπου" στο ιστορικό λούνα παρκ Τίβολι [1967-2012], ήταν ομολογουμένως εξαιρετική και συναισθηματικά φορτισμένη. Δεν είναι λίγο να ακούς μετά από χρόνια ολόκληρα -και για τελευταία φορά- το τρενάκι του Τίβολι να ξεκινά τη μηχανή και να φεύγει. Πόσω μάλλον όταν το οδηγά ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του, ο κ. Περικλής, στον οποίο οφείλουμε πολλές παιδικές χαρές. Και "Το μπουφάν" σε εξωτερικό χώρο, στην πρόσοψη του νέου Θεάτρου ΘΟΚ, με μόνη "επί σκηνής" την Αννίτα Σαντοριναίου σε έναν μονόλογο ξεχωριστό του Βασίλη Κατσικονούρη. "Δεν τους χωράει όλους αυτός ο κόσμος. Χωράει μόνο όσους λένε 'πάλι καλά'". Που συμβιβάζονται δηλαδή. Οι άλλοι, οι ελεύθεροι, δεν χωράνε. Με πολλή συγκίνηση, ερμηνευτική δεινότητα και ένα πολύ απλό σκηνικό, σε αντίθεση με το μαξιμαλιστικό, ωραιότατο Τίβολι, κύλησε ο μονόλογος της Αννίτας Σαντοριναίου. Με τον Γιώργο Μουαΐμη ανάμεσα στους θεατές να καπνίζει αρειμανίως, να πηγαίνει πάνω - κάτω, να ελέγχει το κείμενο. Δύο ώρες η παράσταση του Τίβολι, σχεδόν 40 λεπτά ο μονόλογος της Α. Σαντοριναίου, που μου έδωσε περισσότερα πράγματα. Το έχουμε ξαναπεί: δεν χρειάζονται και πολλά για να δεις καλό θέατρο. Ένα πολύ καλό κείμενο και ένας καλός ερμηνευτής χρειάζεται. Και ένα κοινό, για να μπορεί αυτό να ονομάζεται θεατρική πράξη. Ειδάλλως θα ήταν "παίζω θέατρο μπροστά στον καθρέφτη". Αφιερωμένο το κείμενο σε όσους δεν παρακολουθούν μονολόγους. Ας λειτουργήσει ως ένα κίνητρο για να αλλάξουν γνώμη.

+ Και τελικά, άδικα κάπνισε τόσα τσιγάρα ο κ. Μουαΐμης. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ήταν πολύ καλή.