Ξύπνησα στις 8:30, αλλά ήταν ακόμα σκοτάδι. Στο παράθυρο στάλες βροχής. Ένα σφίξιμο στην καρδιά. Μάζεψα το θάρρος μου και με την προστασία της κατακόκκινης ομπρέλας μου βγήκα στον δρόμο. Όλα μια ιδέα είναι. Λίγο πριν τη Sablon έστριψα δεξιά, πλήρωσα 12 ευρώ και μπήκα. Κόρνες, βιολιά, κιθάρες, αυλοί, πιθκιαύλια, τύμπανα, τρομπόνια, πιάνα, σάζια, σαντούρια, γκάιντες. Από ξύλο, μέταλλο, οστά ζώων, γυαλί, πηλό. Από προκολομβιανούς πολιτισμούς, από τον Καύκασο, τα Βαλκάνια, τη δυτική Ευρώπη. Και το καλύτερό μου: δύο ολόκληροι όροφοι αφιερωμένοι στον Αδόλφο Σαξ και την ιστορία της γνωστότερης δημιουργίας του, του σαξοφώνου. Στους διαδρόμους δασκάλες έπαιζαν μουσική σε μικρές ομάδες μαθητών δημοτικού, μιλούσαν μαζί τους για το κάθε όργανο και τα ενθάρρυναν να πειραματιστούν τα ίδια. Faith in humanity restored κι εγώ λέω να ξεκινήσω επιτέλους μαθήματα σαξοφώνου με τη νέα χρονιά.

Νικόλας Κυριάκου