Έχω την εντύπωση πως η παράσταση που είδαμε την περασμένη Δευτέρα στο Σατιρικό Θέατρο με το έργο "Ο Αγνοούμενος" είχε περισσότερο πολιτικό/συγκινησιακό βάρος παρά θεατρικό. Και καλή να μην ήταν, δηλαδή, η παράσταση [που ήταν], θα μετρούσε λιγότερο μπροστά στο γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι βρέθηκαν στο Σατιρικό Θέατρο για να παρακολουθήσουν αυτή την παράσταση του Τουρκοκυπριακού Δημοτικού Θεάτρου, για ένα θέμα που δεν χωρίζεται από την πράσινη γραμμή. Αντίθετα, την υπερβαίνει και ενώνει τις δύο κοινότητες επί της ουσίας: στον ανθρώπινο πόνο, στην απώλεια, στο συναίσθημα, στην τραγωδία που έζησαν και ζουν ακόμη πολλοί συνάνθρωποί μας. Παρ' όλα αυτά, το έργο της Αλιέ Ουμανέλ, το οποίο είδαμε στην απ' εδώ πλευρά χάρη στην πρωτοβουλία του Σατιρικού Θεάτρου [που διατηρεί για χρόνια δεσμούς φιλίας με το Τουρκοκυπριακό Δημοτικό Θέατρο και ελπίζουμε να δοθεί εκ νέου συνέχεια στη συνεργασία τους], οδήγησε σε μια πολύ όμορφη παράσταση. Η ευφυής ιδέα της Ουμανέλ να 'δέσει' την ιστορία μιας οικογένειας αγνοουμένου με μια σκηνή από τον 'Άμλετ' του Σαίξπηρ είχε ως αποτέλεσμα μιαν απόλυτα κατανοητή στο αποτέλεσμά της παράσταση, με τα πιο απλά μέσα: χιούμορ, ρεαλισμό και συγκίνηση. Κι αν θέλουμε να δούμε και τη θεατρική σημειολογία, επεκτάθηκε για λίγο ο θεατρικός ορίζοντας της Κύπρου, με ηθοποιούς Κύπριους και με Κύπρια σκηνοθέτιδα, που μας έκαναν και να γελάσουμε και να κλάψουμε.

Μερόπη Μωυσέως