Ούτε στο «άγριο» Σπιρτόκουτο δεν υπήρξαν τόσο αιφνίδιες επιθέσεις. Η νέα σκηνοθετική δουλειά της Αθηνάς Κάσιου δεν είναι μια βόλτα στο... Τίβολι [εκτός αν επιβιβαστεί κανείς στο τρενάκι του τρόμου]. Δύο αδέλφια, ο Όστιν και ο Λι, βρίσκονται στο σπίτι της μητέρας τους καθώς εκείνη απουσιάζει για διακοπές στην Αλάσκα. Ο Όστιν είναι κοντός, χοντρός και επιτυχημένος, συγκρατημένος, το καλό παιδί της οικογένειας. Ο Λι είναι ψηλός, λιγνός και ξοφλημένος, ένας άνθρωπος χωρίς όρια και βίαιος. Η συνάντησή τους στη ροζ κουζίνα της μητέρας τους μοιάζει με ένα φυτίλι που σιγοκαίει. Και η έκρηξη έρχεται στη δεύτερη πράξη. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές της, τουλάχιστον εκείνες με τις οποίες καθιερώθηκε η Α. Κάσιου [Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας - Σαίξπηρ, Βυσσινόκηπος - Τσέχωφ], εδώ παίρνει ένα άγνωστο κείμενο το οποίο δεν τοποθετείται σε ένα -ακόμη- ειδυλλιακό περιβάλλον, αλλά στο σκηνικό μιας κουζίνας και δίνει πια τεράστια σημασία στις ερμηνείες. Αυτές είναι που κερδίζουν και την παράσταση. Ο Βαλεντίνος Κόκκινος και ο Ανδρέας Τσέλεπος ξεπερνούν τους εαυτούς -και τις όποιες μανιέρες- τους και δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες ως Όστιν και Λι αντίστοιχα. Ο Σπύρος Σταυρινίδης εμφανίζεται σε έναν ρόλο όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί, σε ένα μικρό θέατρο που του ταιριάζει πολύ. Και η εμπειρία της Λένιας Σορόκου είναι αρκετή για να προσαρμοστεί στον δικό της, μικρό ρόλο, ο οποίος, όμως, σημειολογικά ανταποκρίνεται στο μεγάλο βάρος που σηκώνουν τα δύο παιδιά της. Τη σκηνογραφία ανέλαβε η Λύδια Μανδρίδου, η οποία στηρίχτηκε σε μια άκρως πετυχημένη παστέλ παλέτα χρωμάτων για να αποδώσει τον χαρακτήρα της εμμονικής μητέρας που αποτελεί μέρος «του κακού», όσο κι αν η εικόνα της δημιουργεί αυταπάτες. Η Καρολίνα Σπύρου σχεδίασε τον εξαιρετικό φωτισμό κι ας ήμασταν από τους άτυχους που κάθισαν στο τέρμα της κουζίνας, με το φως της... νύχτας να μας τυφλώνει. [Τιπ, καθίστε στα διαθέσιμα καθίσματα απέναντι από την κουζίνα].
Κόκκινος και Τσέλεπος θα πήγαιναν για Όσκαρ; Θα πήγαιναν. Προς το παρόν, πηγαίνετε, όσοι δεν το κάνατε ακόμη, να δείτε την παράσταση.

Μερόπη Μωυσέως