H έκθεση που «τρέχει» αυτή την περίοδο και μέχρι τις 21 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας είναι γεμάτη από μνήμες προερχόμενες από όχι και τόσο ευτυχισμένες μέρες στη Γηραιά Ήπειρο. Μνήμες και τεκμήρια από την Αλβανία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τη Βουλγαρία, την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, την Ελλάδα, την Κροατία, την Κύπρο, τη Μολδαβία, τη Ρουμανία, τη Σερβία και την Τουρκία παρουσιάζονται στις μεγάλες αίθουσες -και μέσα σε μικρά ξύλινα «κοντέινερ»- του Κέντρου Τεχνών, μέσα από τη λεπτομερή δουλειά και οπτική καλλιτεχνών. Κάποιοι απ’ αυτούς παρουσιάζουν το σοβιετοκρατούμενο παρελθόν τους, δημιουργώντας συλλογικές ταυτότητες ανάμεσα στις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Άλλοι εστιάζουν στο μεταπολεμικό παρόν των χωρών τους. Πρόκειται για ξεχωριστές αφηγήσεις, πότε με βίντεο και πότε με φωτογραφίες, στις οποίες, όμως, μπορούμε να εντοπίσουμε πολλά κοινά σημεία, τόσο μεταξύ τους αλλά και σε σχέση με μας. Η μελαγχολία που δημιουργούν τα πορτρέτα ενός ηλικιωμένου ζευγαριού σε κάποιο απόμακρο χωριό της Ελλάδας δεν μπορεί να μην μας αγγίζει, ούτε και τα εγκαταλειμμένα κτήρια στις πρώην κομουνιστικές χώρες που στέκουν ως μάρτυρες ενός πολύ ξεχωριστού παρελθόντος. Ο μικρός που κάνει «τροχό» κατά μήκος της πράσινης γραμμής στο βίντεο της Μαριάννας Χριστοφίδου δημιουργεί πολλαπλές εντυπώσεις, αφήνοντας μια γλυκόπικρη επίγευση για το μέλλον. Είναι πολλές οι συμμετοχές για να τις κρατήσει κανείς στο μυαλό του ξεκάθαρα, ωστόσο κάθε Τετάρτη έχουμε αφορμή να πηγαίνουμε ξανά στο Κέντρο Τεχνών, όπου παράλληλα με την έκθεση προβάλλονται μια σειρά από ταινίες που καταγράφουν επίσης μνήμες: την Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου προβάλλεται το ντοκιμαντέρ του Πανίκκου Χρυσάνθου και του Νιαζί Κιζίλγιουρεκ με τίτλο «Το Τείχος Μας», στις 18:00, με ελεύθερη είσοδο. Όσοι δεν το είδατε, αξίζει.

Ηλιάνα Ανδρεαδάκη