Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Αυτή η φράση στον τίτλο λέγεται πως ακούστηκε από το στόμα μεγαλοπαράγοντα που βρέθηκε τις τελευταίες ημέρες στην επικαιρότητα λόγω του Έπους της Χρυστάλλας. Πιο συγκεκριμένα πράγματα εδώ http://bit.ly/χρυστάλλα και αν θέλετε τα πιστεύετε.

Αν μάθαμε κάτι τις περασμένες δύο εβδομάδες, είναι πόσα λίγα ξέρουμε για την κλίκα των δικηγορικών γραφείων που επιμένουν να κυβερνούν ό,τι έμεινε από τη χώρα, βαπτίζοντας τους εαυτούς τους κυβερνώσα ε/κ ελίτ. Κάτι ιδιαίτερα περίεργο σε μια χώρα αυτού του μεγέθους, όπου οι περισσότεροι γνωρίζονται και είμαστε στην ουσία μια διασύνδεση ή μια κουβέντα του καφενέ μακριά από το παρασκήνιο.

Και αν υπάρχει κάτι που ίσως πρέπει να μάθουμε, είναι πως τέτοιοι τύποι μπορούν να κρύβονται, να επηρεάζουν πρόσωπα και καταστάσεις και να έχουν λόγο σε βαθμό που δεν τον έχουν αξιωματούχοι που υποτίθεται έχουμε εκλέξει. Και κρύβονται πίσω από τον νόμο, πίσω από την ανάγκη πολλών και διαφόρων να διατηρήσουν καλές σχέσεις μαζί τους γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν θα τους χρειαστούν.

Εν τω μεταξύ την Παρασκευή το φεγγάρι πέρασε μπροστά από τον ήλιο σε μια από τις σπάνιες εκλείψεις που γίνονται ορατές από την Κύπρο. Και το υπουργείο Παιδείας σε ανακοίνωσή του κάλεσε τους δάσκαλους να κλειδώσουν τα παιδιά μέσα καθώς "συστήνεται να διασφαλιστεί" ότι "δεν θα εκτεθούν στο φαινόμενο". Λογικό είναι το υπουργείο να έχει την έγνοια της ασφάλειας των παιδιών.
Για να είμαστε δίκαιοι, προς το τέλος "προτείνεται το φαινόμενο να αξιοποιηθεί ως μοναδική εκπαιδευτική εμπειρία κατά τη διάρκεια της ημέρας προς όφελος των μαθητών, λαμβάνοντας πάντα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας". Αλλά προς το τέλος. Και βάζοντας το βάρος της ανακοίνωσης στην προστασία από τον έξω κόσμο παρά στην παρατήρησή του. Τελικά μας προστάτευσαν όλους τα σύννεφα, αφαιρώντας μας την επιλογή του αν θα κοιτάξουμε προς τον ήλιο ή όχι. Κάτι παρόμοιο δεν έκανα πιο πάνω αποφεύγοντας να πω ονόματα;