Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Οι Αθηναίοι, τουλάχιστον οι ενεργοί ψηφοφόροι σήμερα, είναι οι καθωσπρέπει, είναι οι πάνω από μιας ηλικίας, είναι αυτοί που θέλουν τα πράγματα να είναι απλά, ελεγχόμενα, καθαρά και σε τάξη. Τουλάχιστον αυτό μου λέει φίλος που παρακολουθεί τα προεκλογικά για τη δημαρχεία του δήμου [και όλα τα προεόρτια και την παράνοια των ευρωεκλογών] σαν πρεζόνι ανίατο της πολιτικής, χασκογελώντας κάθε φορά που ξεσπά ένας μικρός χαμός για μια δήλωση κάποιου φερέλπιδους, μια ηλίθια κίνηση κόμματος.

Καθόμαστε σε ένα από τα πολλά μαγαζιά στην πλατεία Καρίτση, στα απόνερα του φυσικού φαινόμενου της πλημμύρας των μουσάτων με τα καρό. Η Αθήνα δεν ήταν ποτέ κάτι άλλο από δεξιός δήμος, μου λένε τα παιδιά στο μαγαζί, απόγευμα Τετάρτης. Ο σημερινός δήμαρχος, ο Γιώργος Καμίνης, φλερτάρει με μια αίσθηση μικροαστικής ασφάλειας αλλά και με την ταυτότητα του φορέα αλλαγής - έστω στα αυτονόητα. Οι παραδοσιακά δεξιοί ψηφοφόροι έχουν μοιραστεί μεταξύ των δύο υποψηφίων που προέρχονται από τη ΝΔ και όλα δείχνουν δεύτερο γύρο με, ή ακόμα και χωρίς τον Καμίνη.

Όμως αυτό που νιώθουν σήμερα οι Αθηναίοι είναι πως τίποτε δεν είναι σταθερό. Μετά [;] το σίριαλ των μνημονίων, οι πολιτικές τάσεις βρίσκονται ίσως στο τελικό στάδιο πριν μετατραπούν σε κάτι άλλο. Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι βέβαιο και, όσο και αν επιμένουν οι δημοσκοπήσεις, κανείς δεν αποκλείει να βρεθούν ακόμα και ναζιστές στον δεύτερο γύρο. Απλώς γιατί αυτή είναι η πρώτη φορά που η χώρα βλέπει εκλογές μετά την παρηκμασμένη συμμαχία της ΝΔ με ό,τι έμεινε από το ΠΑΣΟΚ. Κανείς δεν ξέρει σίγουρα τι και αν θα ψηφίσουν οι νεαρότεροι, ή προς τα πού θα κινηθούν οι καθωσπρέπει. Και η Αθήνα, και οι Έλληνες που παρακολουθούν την εξέλιξη των πραγμάτων εκεί, μπαίνουν σε terra incognita.

Μετροφυλλάμε ένα free press που βρέθηκε πεταμένο σε ένα τραπέζι. "Κάθε εβδομάδα βγαίνει κι άλλο", σχολιάζουν. Σαν μουγιούθκια την άνοιξη που πολλαπλασιάζονται ξαφνικά, με κύκλο ζωής μερικών ημερών το καθένα, καθώς νέα πράγματα αρχίζουν να γεννιούνται. Η πρώτη στήλη στις πρώτες σελίδες του μιλά για τα smart phones, την αποχαύνωση και την αποξένωση, λες και τη γράφει 50άρης τη δεκαετία του 1990 [στο επόμενο τεύχος τα παράπονα φαντάζομαι θα αφορούν τα greeglish και την αστυφιλία]. Λίγο παρακάτω ένας άστεγος κοιμάται κάτω από την πινακίδα ενός χώρου γιόγκα, δύο βήματα απόσταση από ένα νέο μπαρ. Και αρκετά βήματα, φαίνεται, από την πολιτική ατζέντα.