Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Πρώτη φορά είδα κόσμο να ασχολείται τόσο πολύ με τις εκλογές των Τουρκοκυπρίων. Πρώτη φορά πρόσεξα φίλους και συγγενείς να θέλουν να μάθουν τι λένε οι προβλέψεις, πώς φαίνεται να βλέπει τα πράγματα ο ένας ή ο άλλος υποψήφιος.

Το ρεφραίν "όποιος και να βγει θα γίνει αυτό που θέλει η Τουρκία" υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού όπου το έχει βάλει το γεγονός πως, αντικειμενικά, ισχύει σε μεγάλο βαθμό, και όπου το έχει ενισχύσει και φυτέψει για τα καλά η για δεκαετίες ρητορική των κομμάτων. Όμως στην ουσία κανείς δεν θέλει να το πιστέψει εντελώς. Γιατί θα πρέπει να είναι κανείς ο πλέον βαθύτατα ρατσιστής για να θεωρήσει πως ένας πληθυσμός ανθρώπων δεν έχει την παραμικρή ελεύθερη βούληση.

Η ρητορική των κομμάτων και τα αξιώματα που έχει αναπτύξει η ε/κ πολιτική τάξη στo πλαίσιo του δόγματος του "Δεν Ξεχνώ" είναι κάτι που η λογική μας θέλει να διαψεύσει, σαν αυτόβουλο μέρος του εγκεφάλου μας το οποίο παλεύει κατά του ενστίκτου. Γιατί αλλιώς η εκστρατεία Ακιντζί πυροδοτεί το ενδιαφέρον του κόσμου;

Στην πολιτική του καριέρα ο Μουσταφά Ακιντζί έχει δείξει συγκεκριμένα αποτελέσματα, πετυχαίνοντας με τον Λέλλο Δημητριάδη την εφαρμογή ενός απτού έργου κοινής ωφελείας, ενός έργου καθημερινότητας. Κι αυτή η γνώση είναι αρκετή για να ταΐσει για πρώτη φορά τη λογική μας.

Το ενδεχόμενο να μας απογοητεύσει ο Ακιντζί είναι πάντα ορατό. Κι όχι λόγω του προηγούμενου του Ταλάτ, αλλά λόγω των προηγούμενων του Χριστόφια και του Αναστασιάδη, οι οποίοι εκλέχθηκαν ως πολλά υποσχόμενοι και άρχισαν σχεδόν αμέσως να απογοητεύουν. Άλλωστε και ο Ακιντζί είναι ένας πολιτικός. Όμως για πρώτη φορά οι Ε/Κ φαίνεται να αρχίζουν να βλέπουν μια τουρκοκυπριακή εκλογική διαδικασία ως δικιά τους, ως διαδικασία στην οποία υπάρχει διακύβευμα που τους αφορά. Παραφράζοντας, αυτές οι εκλογές είναι δικές τους και δικές μας.