@valia_kaimaki

Την εβδομάδα που πέρασε, δύο ιστορίες που είχαν άμεση σχέση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έφτασαν μέχρι τις τηλεοπτικές οθόνες.
Η πρώτη είναι η τρέλα του "HiddenCash" στο Σαν Φρανσίσκο. Ένας ανώνυμος άνδρας (και γνωρίζουμε ότι είναι άνδρας γιατί μίλησε στο CNN) εξαπέλυσε κυνήγι θησαυρού μέσω twitter. Όσοι καταφέρουν να λύσουν τους γρίφους πρώτοι, βρίσκουν έναn φάκελο με 50-100 δολάρια. Είναι λογικό ότι ο λογαριασμός του, το @HiddenCash, απέκτησε μέσα σε πέντε μέρες περισσότερους από 80.000 followers. O (προφανώς πλούσιος) άνδρας δήλωσε ότι πρόκειται για "ένα κοινωνικό πείραμα" για να σταματήσουν οι άνθρωποι να μισούν όσους έχουν χρήματα! Και σκοπεύει να συνεχίσει στο Σαν Χοσέ, το Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη. Είμαι σίγουρη ότι πολύς κόσμος που δεν είχε λογαριασμό twitter απέκτησε ή θ' αποκτήσει σύντομα, μόλις ο @HiddenCash φτάσει στην πόλη του. Εάν οι δημιουργοί του twitter ήθελαν να κάνουν διαφήμιση, δεν θα τα κατάφερναν καλύτερα, είναι βέβαιο. Όσο για το κυνήγι θησαυρού, έχει μια απίθανη γοητεία και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ονειρευτεί κάτι τέτοιο όταν ήταν παιδί. Στις δικές μας νοτιοευρωπαϊκές κοινωνίες, όπου τα πιτσιρίκια δεν κυνηγάνε σοκολατένια αbγά το Πάσχα, ίσως ακούγεται χαζό αλλά ο "θησαυρός" είναι μεγάλη λέξη στον αγγλοσαξωνικό κόσμο. Η δεύτερη ιστορία είναι εκείνη του κλεμμένου νεογέννητου, στην πόλη Τρουά Ριβιέρ του Καναδά, της μικρής Βικτόρια, η οποία ευτυχώς βρέθηκε χάρη σε μια μεγάλη κινητοποίηση μέσω Facebook και Twitter. Η αστυνομία δημοσίευσε φωτογραφίες από τις κάμερες του νοσοκομείου της γυναίκας που έκλεψε το μωρό, οι φωτογραφίες κυκλοφόρησαν ευρέως και κάποια νεαρά κορίτσια αναγνώρισαν μια γειτόνισσά τους. Η αστυνομία έκανε έφοδο στο σπίτι της και η Βικτόρια βρέθηκε σώα και αβλαβής και επιστράφηκε στους γονείς της. Οι οποίοι, φυσικά, δημοσίευσαν ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσω... facebook.

Οι δύο αυτές ιστορίες δείχνουν το πόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα παραδοσιακά μέσα αναπτύσσουν μια όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση. Από τη μια, το twitter και το facebook είναι γεμάτα σχόλια και αναρτήσεις από τα άλλα μέσα. Σε σημείο μάλιστα που να έχει αναπτυχθεί ένας νέος τρόπος ανάγνωσης: επιλέγεις κείμενα και βίντεο ειδήσεων ανάμεσα σ' εκείνα που αναρτούν άτομα που εκτιμάς ή συμφωνείς μαζί τους. Από την άλλη, όλο και περισσότερο τα "παλιά" μέσα ενσωματώνουν στην ατζέντα τους γεγονότα που συμβαίνουν στα "νέα" μέσα.

Βοηθάνε και σ' αυτό οι πολιτικοί. Είναι της μόδας πλέον, αντί να στέλνεις ένα δελτίο Τύπου, να κάνεις μια ανάρτηση (και πολλές φορές ακολουθεί δελτίο Τύπου: σε ανάρτησή του στο τάδε Mέσο, ο κ. ΧΧΧ αναφέρει ότι μπλα μπλα μπλα). Για παράδειγμα, στις πρόσφατες ευρωεκλογές, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι επέλεξε το twitter για να σχολιάσει τα αποτελέσματα. Το ίδιο και ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος ανακοίνωσε την πρωτιά της ομάδας του στο λογαριασμό του. Ο εναγκαλισμός των δύο γενεών μέσων δεν μπορεί παρά να είναι θετικός, αφού και ο πολίτης αποκτά φωνή. Ωστόσο δεν παύει ν' ανησυχεί και κάπως. Η μεγάλη απαξίωση των μέσων ενημέρωσης (που δεν είναι μόνο ευρωπαϊκό φαινόμενο: σύμφωνα με στοιχεία το 31% των Αμερικανών εγκατέλειψε το σύνηθες κανάλι ενημέρωσής του) έστρεψε τον κόσμο προς τα νέα μέσα. Τα οποία, δυστυχώς, όπως γνωρίζουμε είναι γεμάτα διαμάντια αλλά και σκουπίδια. Και δεν υπάρχει κανείς να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι.