Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Δεν είσαι κάθε μέρα περήφανος για την κυπριακή κοινωνία. Για τη δυνατότητά της να κατανοεί νέες ιδέες και να προσαρμόζεται, για τον τρόπο με τον οποίο θυμάται τη συλλογικότητά της, έστω κάποιες λίγες, σπάνιες φορές.

Η πορεία υπερηφάνειας για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ το περασμένο Σάββατο μας έδωσε για μία ημέρα λόγο να πιστέψουμε πως υπάρχει και μια Κύπρος πέρα από αυτήν της οπισθοδρόμησης, των συνδρόμων και της μιζέριας. Μια Κύπρος όπου ο οποιοσδήποτε, εντελώς φυσιολογικά, διαλέγει να περπατήσει για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα όσων η ζωή δεν συνάδει με αυτήν της πλειονότητας - που είναι γκέι, λεσβίες, αμφισεξουαλικοί ή τρανς ή οτιδήποτε άλλο. Ή να δηλώσει την αντίθεσή του στο σενάριο που περιορίζει και τους στρέιτ στο "μισθός - γάμος - παιδιά", χωρίς άγχος αν θα τον περάσουν "'που τους άλλους". Μια Κύπρος η οποία υπερασπίζεται τα δικαιώματα των άλλων όπως θα υπερασπιζόταν τα δικά της.

Θα ήταν λάθος όμως να θεωρούμε πως κλείσαμε με την ομοφοβία και την προκατάληψη επειδή στην "αντιπορεία" των θρησκόληπτων βρέθηκαν μόλις μερικές δεκάδες άτομα. Ναι, η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν είναι βλαμμένη, δεν θα πάει να αποτρέψει μιαν οποιαδήποτε διαδήλωση ή πορεία. Η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν θεωρεί πως είναι αλάθητη και πως πρέπει να σώσει και να καταδικάσει.

Η πλειοψηφία ανέχεται, χωρίς ακόμα να αποδέχεται, κοροϊδεύει στους καφενέδες τις εικόνες άλλων pride που θεωρεί πιο ακραίες, αστειεύεται χωρίς να συνειδητοποιεί πως το θέμα μπορεί να αφορά κάποιον ή κάποιαν στο ίδιο δωμάτιο. Η πλειοψηφία δεν ξέρει πώς να δει αυτό το "νέο" φρούτο, ή απλώς δεν του δίνει ιδιαίτερη σημασία γιατί δεν αφορά την καθημερινότητά της.

Είναι όμως ένα τεράστιο βήμα μπροστά πως σε αυτή τη χώρα μπορούν να ακούγονται θέσεις με τις οποίες διαφωνεί η πλειοψηφία, χωρίς το πολιτικό ή ηθικό κατεστημένο να μπορεί να την εκμεταλλευτεί και να την κατευθύνει. Όπου έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε, να κατανοήσουμε και να αλλάξουμε. Περήφανα, γιατί μόνο η περηφάνια νικά την προκατάληψη