Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Δεν με ενδιαφέρει και τόσο το Μουντιάλ, όπως δεν είχα ποτέ ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Όμως μου αρέσει να ξέρω τι γίνεται, να παρακολουθώ τους πόντους στους ομίλους, ποιος περνά στους 16, στους 8 και τα λοιπά. Απλώς μην με βάλετε να δω αγώνα, η προσοχή μου θα βρίσκεται αλλού μετά τα πρώτα 15 λεπτά.

Το πιο ενδιαφέρον είναι η πολιτική γύρω από το Μουντιάλ, τα επεισόδια και οι διαμαρτυρίες από έναν λαό που λατρεύει το ποδόσφαιρο, αλλά και πάλι δεν θέλει να ξοδεύονται από τους φόρους τόσα χρήματα για μια διοργάνωση τη στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Όπως, αν θυμάστε, και στη Eurovision του Αζερμπαϊτζάν, όπου η κατασκευή του σταδίου για τον διαγωνισμό έγινε μετά την ισοπέδωση και την αναγκαστική έξωση των κατοίκων που έτυχε να ζουν στο λάθος σημείο της πόλης.

Ό,τι όμως και αν ακούστηκε για τη FIFA, για την αδιαφάνεια και τις πρακτικές της ομοσπονδίας, για τις υποψίες χρηματισμού για διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων και για την επιλογή του εντελώς ακατάλληλου από άποψης τουλάχιστον καιρικών συνθηκών Κατάρ, για την αναισθησία και την καφρίλα του Σεπ Μπλάτερ [που δεν είναι τυχαίο ότι θυμίζει σαν φάτσα τον πεθερό του σατανά], ο κόσμος θα δει το Μουντιάλ. Τα εισιτήρια είχαν κλειστεί εδώ και καιρό, τα χρήματα από τις διαφημίσεις στα κανάλια που μεταδίδουν τους αγώνες θα ρέουν. Μπορεί οποιοδήποτε μποϊκοτάζ μια τέτοιας διοργάνωσης να έχει αποτέλεσμα όταν η επιτυχία της είναι πλέον εκ των προτέρων εγγυημένη;

Αλλά πριν πέσω στην παγίδα και ηθικολογήσω, για τους άρτους και τα θεάματα ["ο δήμος έδωσε άρτον και θεάματα στον κόσμο", αναφέρει η ανταποκρίτρια στην τηλεόραση, λες και το εννοεί θετικά], για την αποχαύνωση του οπαδού και άλλα τέτοια, να θυμίσω πως τα ηλεκτρονικά μας μπορεί να είναι κάπου από την Κίνα, όπου οι συνθήκες εργασίες οδηγούν κόσμο στην αυτοκτονία και τα ρούχα μας από το Μπανγκλαντές, όπου κτήρια που δεν πληρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας καταρρέουν πάνω στους ανθρώπους που τα φτιάχνουν.

Έχουμε όλοι χαρές, διοργανώσεις και αντικείμενα που μέσα τους κρύβουν τον σπόρο της εκμετάλλευσης. Μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε; Έχουν φτάσει όλα να είναι τόσο συνδεδεμένα, που δεν μπορούμε να αποφασίσουμε να μην συμμετέχουμε; Ή ήταν πάντα έτσι και μόλις σήμερα μαθαίνουμε πως οι ζωές μας είναι συνδεδεμένες με τον διαδηλωτή στο Σάο Πάολο ή το κορίτσι που σκοτώθηκε στο εργοστάσιο στην Ντάκα; Η μπάλα και ο κόσμος είναι στρογγυλά - είναι δύσκολο να δεις όλες τις πλευρές ταυτόχρονα.