@valia_kaimaki

Την περασμένη εβδομάδα διεκδικήσαμε το δικαίωμα στη βαρεμάρα (θυμίζω: http://parathiro.wpengine.com/?p=30179). Σήμερα θα πάμε λίγο παρακάτω και θα διεκδικήσουμε το πάτημα του κουμπιού "off" της συσκευής μας.
Άλλωστε, το καλοκαίρι είναι η κατάλληλη περίοδος γι' αυτό. Στην παραλία ή στη βόλτα, το κινητό δεν μπορεί παρά να είναι μόνο εργαλείο μέχρι να κλείσουμε το ραντεβού και να συναντηθούμε... μετά πρώτες έρχονται οι ανθρώπινες επαφές. Εκτός αν είσαστε από εκείνους που παίρνουν κι αδιάβροχη θήκη για να κατεβαίνουν στον βυθό με το κινητό παρέα.

Το κίνημα slow technology, το οποίο εμφανίζεται όλο και πιο έντονα τους τελευταίους μήνες, έχει τις ρίζες του στη φιλοσοφία του "αργού", μια πολιτιστική πρακτική που υποστηρίζει πως οι ρυθμοί μας θα πρέπει να είναι πιο αργοί σε όλες τις δράσεις μας. Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα είναι το κίνημα slow food, το οποίο στηρίζει μια πιο ενσυνείδητη (και αργή φυσικά) αγορά, προετοιμασία και κατανάλωση φαγητού (δείτε εδώ http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article222) εδώ και περίπου μια εικοσαετία.
Όπως κάνουμε κακό στον εαυτό μας όταν καταναλώνουμε φαγητό αλόγιστα, κάνοντας ταυτόχρονα και άλλα πράγματα (βλέποντας τηλεόραση -τα περίφημα αμερικανικά κατεψυγμένα TV dinners- ή ακόμα χειρότερα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ή και βιαστικά στον δρόμο), έτσι και η τεχνολογία, όταν γίνεται αυτοματισμός ή καταναγκασμός, μας βλάπτει.
Η "αργή τεχνολογία" μάς επιτρέπει να έχουμε στιγμές "πνευματικής ανάπαυλας" και μας προτρέπει ν' αλλάξουμε τις προτεραιότητές μας από την πιο αποτελεσματική χρήση της τεχνολογίας, στη βέλτιστη χρήση της τεχνολογίας. Στοχεύει και στην "ποσότητα" αλλά και στην "ποιότητα" της κατανάλωσης τεχνολογίας.

Δυστυχώς, η τεχνολογία μάς βρήκε απροετοίμαστους. Εισέβαλε στη ζωή μας χωρίς κανόνες χρήσης, χωρίς εγχειρίδιο. Όπως και πολλά άλλα πράγματα, αλλά εκεί υπάρχει η συλλογικότητα για να μας ξελασπώσει. Στη χρήση της τεχνολογίας δεν λειτουργεί, ωστόσο, καμία συλλογικότητα, πολύ απλά γιατί δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα οι "ορθές πρακτικές". Τι να κάνουμε λοιπόν; Έψαξα και βρήκα (κι έκλεψα) στο Huffington post μερικές εξαίρετες συμβουλές για να εφαρμόσουμε και στην οικογένεια. Κάποιες από αυτές τις εφαρμόζουμε ήδη και στο δικό μας σπίτι, χωρίς να το έχουμε θεωρητικοποιήσει. Δοκιμάστε και θα με θυμηθείτε.
1. Βάζουμε "ζώνες χωρίς τηλέφωνο" και χωρίς άλλες συσκευές (και για παιδιά και για ενήλικους), έτσι ώστε να περάσουμε καλά όλοι μαζί. Τέτοιες στιγμές μπορεί να είναι τα γεύματα, οι διαδρομές με το αυτοκίνητο, οι οικογενειακές βόλτες, μια ώρα πριν τον βραδινό ύπνο.
2. Μαθαίνουμε ξανά να περιμένουμε: σε μια ουρά, στον γιατρό, στο λεωφορείο, στο μετρό, απλώς να καθόμαστε και να περιμένουμε. Κανείς δεν ξέρει τι σκέψεις θα περάσουν από το κεφάλι μας ή σε ποιες συζητήσεις θα εμπλακούμε αν τα χέρια μας είναι ελεύθερα και τα μάτια μας ψηλά.
3. Βλέπουμε τηλεόραση αραχτοί στον καναπέ; Κοιτάμε μόνο την οθόνη! Αποκλείουμε άλλες οθόνες συσκευών ταυτόχρονα με την τηλεόραση.
4. Ζούμε και χωρίς φωτογραφίες. Στη βόλτα, στο γεύμα, στο θέατρο, στο πάρκο. Ας μην βγάλουμε το κινητό και ας μην τραβήξουμε φωτογραφία. Ας ζήσουμε απλές στιγμές που θα εντυπωθούν στην καρδιά μας και όχι στο κινητό.
5. Προτιμάμε να λέμε "πες μου" και όχι "δείξε μου". Είναι τόσο εύκολο να μπούμε στο ίντερνετ και να βρούμε αυτό που θέλουμε και μάλιστα σε βίντεο... ας μην το κάνουμε όμως, ας συζητήσουμε καλύτερα. 6. Ξεκινάμε και τελειώνουμε την ημέρα χωρίς συσκευές. Τις κλείνουμε εντελώς και σεβόμαστε τον ύπνο μας.