Τη μέρα που γεννήθηκε η Βάκια Σταύρου, ο μεγαλοδύναμος έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη του. Έπιασε ένα από τα σπάνια και ακριβά τάλαντά του και το έβαλε στην παλάμη της. Η Βάκια ξεκίνησε να τραγουδάει κι όλοι εμείς σωπάσαμε. Δικαίως, αφού το βράδυ της Πέμπτης βρεθήκαμε στην Αξιοθέα. Εκεί, στο όμορφό της σκηνικό, μια ψηλή φοινικιά, δυο άστρα ψηλά για συντροφιά, ξεχύθηκαν οι ρομαντικές μελωδίες, τα γλυκά chansons και ένα αεράκι κατευθείαν από τη Λισαβόνα. Ήταν όμορφη η νύχτα με τα παλιά και νέα τραγούδια, τις διασκευές και τη Βάκια, με το χέρι στην τσέπη, αμήχανη και με μια συστολή, να εκθέτει τα ύψη και πλάτη μιας φωνής που δεν φαίνεται να γνωρίζει γεωγραφία ή σύνορο. Να φεύγεις, λοιπόν, Βάκια για το Παρίσι, ώστε να ανθίζει και να μεγαλώνει το τάλαντο, μα να έρχεσαι και λίγο συχνότερα για να μυρίζει ο τόπος ομορφιά.

Νικόλας Κυριάκου