Αμφίδρομη τελικά η σχέση κοινού - καλλιτέχνη. Αν ήταν άνευρο το κοινό, αν δεν βοηθούσε και η μπάντα, αν το κοινό δεν έδινε λόγο στην μπάντα για να αναθαρρέψει... Χρειάζεται, όμως, μια έμπειρη μπάντα το κοινό για να αναθαρρέψει; Ό,τι κι αν ήτανε, το πρώτο μισάωρο [τουλάχιστον] της συναυλίας του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο αμφιθέατρο Σκαλί Αγλαντζιάς [μέρα πρώτη] ήταν λίγο ανοίκειο, συγκρατημένο κι από τις δύο πλευρές. Με μια επιλογή τραγουδιών που ξεκινούσε από τις αρχές της πορείας του Αλκίνοου και έφτανε στον τελευταίο δίσκο, τη "Μικρή Βαλίτσα", τόσο ο Αλκίνοος όσο και οι μουσικοί του ήταν άξιοι απέναντι στο κοινό και τη δουλειά τους. Σιωπηλό το κοινό, ξεθάρρεψε αρκετά επιτέλους. Μετά το ανκόρ. Όταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επέστρεψε στη σκηνή μόνος με την κιθάρα του για να ικανοποιήσει τα αιτήματά μας. Σαν δεύτερο μέρος συναυλίας ήταν. Κι ύστερα ήρθε η Μικρή Βαλίτσα α καπέλα και αφιερωμένη: "Στους συνανθρώπους μας που πνίγονται καθημερινά στη Μεσόγειο προσπαθώντας να γλυτώσουν από κάτι πολύ χειρότερο από ό,τι ζούμε εμείς" / Και πού να πας, και πού να 'ρθεις και πού να επιστρέψεις, που 'ναι τα ξένα μακρινά κι είν' τα δικά μας ξένα, και πού να επιστρέψεις; Και μόνο για αυτό άξιζε η συναυλία. Αλλά δεν ήταν μόνο για αυτό.

ΥΓ. Αντιλαμβάνομαι την οικονομική δυσπραγία, αλλά κάποια στιγμή θέλουμε συναυλία με φουλ μπάντα, με σκηνή και όλα. Μερόπη Μωυσέως