Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Πόσω μάλλον σε μια κοινωνία όπως η Κύπρος, που ο ένας ξέρει τον άλλο τζαι που οι μισοί έν' κουμπάροι με τους άλλους μισούς. Ο Αντώνης δεν επικοινώνησε ποττέ με την γεναίκα τζαι τα κοπελλούθκια του. Έφυεν τζαι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Η Νίκη, στις αρχές επερίμενεν ο άντρας της να δώκει σημάθκια ζωής. Όσο επέρναν ο τζαιρός, όμως, τζαι εχώνευκε σιγά-σιγά το τι εσυνέβηκε, τόσο πιο πολλά εμεγάλωνε το νεύρο της. Εμπορούσε να τον εύρει, είσιεν τρόπους πολλούς. Εν το έκαμεν όμως.

Επροτίμησε να μεγαλώσει τα κοπελλούθκια της μόνη της τζαι να ζήσει τη ζωή της σάννα τζαι ο Αντώνης έν' πεθαμένος. Εν εμιλούσεν ποττέ για τζείνον, εν τον ανάφερνεν ποττέ. Μετά που ό,τι εσυνέβηκε, ο Αντώνης ήταν νεκρός για την οικογένεια του.

Που πάντα ακούουνταν οι φήμες ότι ο Αντώνης έφυεν με την κόρη του ποδηλατά τζαι εμεινίσκαν μαζί στην Αγγλία. Τούτη ήταν η αλήθκεια. Οι γονείς της Μαρίνας εξέραν το, κάποιοι γνωστοί τζαι φίλοι εξέραν το. Η Νίκη όμως έκαμνεν ότι εν το ήξερε τζαι έκαμεν τα πάντα για να προστατέψει τα κοπελλούθκια της που τούτην την αλήθκεια. Τα μωρά εν τζαι έν' μαννά όμως, υποψιαστήκαν ότι η αλήθκεια έν' χωσμένη. Σε συνδυασμό με το κουτσομπολιό του κόσμου, ούλλα τα κοπελλούθκια του Αντώνη εμάθαν περίπου τι συμβαίνει, εκτός 'που τον μιτσή.

Ο Φάνος για πολλά χρόνια επίστευκεν πραγματικά ότι ο τζύρης του έν' χασιμιός τζαι ότι κανένας εν ξέρει πού ακριβώς είναι. Ίσως επειδή ήταν πολλά μιτσής για να καταλαβαίνει τι έγινε, όταν ούλλοι εμιλούσαν για το θέμα, ίσως επειδή εν ασχολήθηκε ποττέ, ίσως επειδή η οικογένεια του επροστάτεψε τον.

Μετά που αρρώστησεν η μάνα του, αποφάσισε να μάθει. Εν εδυσκολεύτηκεν καθόλου. Μέσα σε λλίες μέρες έμαθε σχεδόν τα πάντα. Πού μεινίσκει, με ποιον μεινίσκει, ακόμα τζαι τι δουλειά κάμνει. Έτσι, λοιπόν, ο Φάνος, το μοναδικό μωρό του Αντώνη που δεν εγνώρισε ποττέ τον τζύρη του, αποφάσισε μετά τον θάνατο της μάνας του να πάει στην Αγγλία να εύρει τον παπά του.

Στον νου του δεν ήταν καθαροί οι λόγοι για να κάμει τούτην την κίνηση. Δεν ήξερε τι να του πει, τι να τον ρωτήσει, πώς να τον σιαιρετίσει. Ο Φάνος δεν είσιεν κανένα σχέδιο μες στον νουν του για το πώς θα αντιδρούσε όταν εγνώριζεν τον τζύρη του.

Τα σενάρια εγυρίζαν μες στον νουν του όπως ταινίες μικρού μήκους, καθώς επερίμενεν το ταξί να τον πιάσει στο αεροδρόμιο του Νιούκαστλ. Ένας ξερός, κρύος αέρας εδιαπερνούσεν το κορμί του. Εχάθηκε στις σκέψεις του κοιτάζοντας το πράσινο λιβάδι απέναντι 'που το αεροδρόμιο. Το ταξί έφτασε, εποφύσισε κελλαριστά, το στομάσι του κόμπος. "Έφτασεν η ώρα", εσκέφτηκε. Τζαι άνοιξε την μπροστινή πόρτα του ταξιού για να πάει στην πόλη.