Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Έχουμε πόλεμο; Όχι δα. Αλλά οι συνάδελφοι στην Ελλάδα, οι πολιτικοί τους και ακόμα και κάποιοι εδώ, έχουν αποφασίσει πως είμαστε στα πρόθυρα. Μάλιστα όταν την περασμένη εβδομάδα έπεσε το δικινητήριο αεροπλάνο, οι ίδιοι ήταν σίγουροι το έριξαν οι Τούρκοι, άλλο αν τα στοιχεία είχαν το θράσος να δείχνουν ατύχημα και να συνεχίζουν να το κάνουν μια εβδομάδα μετά.

Για κάποιους Ελληνοκυπραίους - και φαντάζομαι και για τους αντίστοιχους τους Τουρκοκυπραίους του mirror universe ποτζεί - ο πόλεμος αντλεί μια ανίερη και αρρωστημένη έλξη. Φυσικά και δεν τον θέλουμε, φυσικά και ξέρουμε πως δεν έχουμε τη δυνατότητα να τον φέρουμε εις πέρας. Όμως ο προγραμματισμός που δεχόμαστε από παιδιά για Παΐσιους, εσχατολογικές τελικές μάχες και ξανθά γένη έχουν δημιουργήσει ένα νοσηρό παράσιτο στο υποσυνείδητό μας το οποίο θέλει μια τέτοια λύση σε όλα τα προβλήματα.

Είναι περίεργο όμως πως τώρα, δύο εβδομάδες μετά τη "νέα εισβολή", οι πολεμοχαρείς κομματάρχες, απογοητευμένοι που δεν εισακούστηκαν οι προτάσεις τους για κλείσιμο των οδοφραγμάτων, καταδίκη στο Συμβούλιο Ασφαλείας [που μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα να γίνει γκρίζα ζώνη όλη η ΑΟΖ] και χρήση των πυρηνικών κεφαλών που η Κυπριακή Δημοκρατία φυλάει κάτω από το Ζήνα Πάλας, πλέον περιορίζονται στο να μην πάνε σε συναντήσεις με τα τ/κ κόμματα. Τα οποία, αν θεωρείς πως ο Έρογλου έστησε το όλο σκηνικό, δεν είναι όλα στην "κυβέρνηση" και τα πλείστα διαφωνούν ανοιχτά με αυτό που γίνεται. Και τα οποία, αν θεωρείς πως όλα αυτά τα κάνει η Τουρκία, είναι οι ιδανικοί σύμμαχοι.

Και οι πολεμόχαροι, απογοητευμένοι που η κυβέρνηση δεν εισάκουσε τη λάγνα επιθυμία τους για κάθοδο ελληνικής φρεγάτας, κάθονται και ερμηνεύουν μόνοι τους ως "ενίσχυση της παρουσίας της Ελλάδας" το γεγονός πως η χώρα θα έχει πλοία στην περιοχή, τα οποία θα έστελνε έτσι κι αλλιώς. Σαν ερωτευμένοι που το "γεια" το ακούν "αγαπώ σε" και το "τι κάνεις" το ακούν "έλα να σου επεκτείνω τον ενιαίο αμυντικό χώρο". Έχουμε πόλεμο; Μάλλον όχι. Το θέμα είναι ποιος θέλει. Και γιατί συνεχίζουν να επιμένουν ακόμα και όταν δεν τους ακούει κανένας;