Περνώντας από τον παραλιακό δρόμο, ανατολικά της Κερύνειας, περνάς κάτι τεράστια τουρκομπαρόκ ξενοδοχεία-καζίνα. Ο δρόμος σφύζει από ταμπέλες και διάφορα ανάκατα κτήρια, μαγαζιά σουπερμάρκετ και διάφορα τέτοια. Πριν καλά-καλά σκεφτείς "μα, πόσο σκατά τα έχουν κάνει", αναπόφευκτα πετάγεται η σκέψη ότι εξίσου σκατά ίσως και χειρότερα κάναμε εμείς οι ίδιοι προ πολλού όλη την νοτιοανατολική παραλιακή μας ζώνη. Anyway, σε κάποια φάση, αφού προσπεράσεις τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό, φτάνεις στο Αλακάτι. Λαϊκή παραλία, με καυτή άμμο, μέρος όπου εκκολάπτονται χελώνες. Υπέροχα γαλάζια νερά, πίσω σου ο Πενταδάκτυλος. Οικογένειες με παιδιά, παγωνιέρες, πασατέμπο και ομπρέλες. Αλλά και τουρίστες, γυναίκες με τζελαπίες να βουτούν με τα ρούχα και εργάτες που ήρθαν να δροσιστούν και να κάνουν λίγο μπανιστήρι. Απουσιάζει ευτυχώς η χορευτική μουσική παραλίας που είναι ο χάρος μου γενικά. Πέρσι φάνηκα τυχερός και προς μεγάλη μου έκπληξη, κάποια στιγμή, κολυμπούσα ανάμεσα σε τρεις τεράστιες καρέτα-καρέτα... Εκείνη τη στιγμή αναφώνησα: "Μα, πού ζούμε επιτέλους, πού ζούμε!".

Ιωακήμ Καράς