Αγγελική Μιχαλοπούλου-Καρρά @aggeliki.mk

Ανακαλώ πολλές φορές στη μνήμη μου διαφημίσεις περασμένων ετών και συνειδητοποιώ ότι σχεδόν πάντα αντικατοπτρίζουν τα χαρακτηριστικά και τις συνθήκες της εποχής που τις δημιούργησαν. Θυμάμαι, πρέπει να ήταν πριν από περίπου πέντε χρόνια, την εποχή των "παχιών αγελάδων" και των αντίστοιχων προέδρων στο νησί μας, μια διαφήμιση για σπουδές στον τομέα των υπηρεσιών φύλαξης και ασφάλειας. Ένας συμπαθής νεαρός με πλατύ χαμόγελο και ακόμα πιο πλατύ πηλίκιο στο κεφάλι δήλωνε με περισσή αυτοπεποίθηση "τώρα μπορώ και εγώ!". Μια δήλωση που, αν μη τι άλλο, προσδιόρισε την εποχή εκείνη. Σε έναν κόσμο που όλα ήταν εφικτά, εδώ ο άλλος έγινε μέχρι και Πρόεδρος, πώς θα μπορούσε να μην τα καταφέρει ο εν λόγω νεαρός; Πόσο δύσκολο θα μπορούσε να είναι το έργο του; Το πολύ-πολύ να του ζητούσαν να φυλάξει κανένα εμπορευματοκιβώτιο, νομίζω θα τα είχε καταφέρει πολύ καλύτερα.

Στη συνέχεια περάσαμε στην εποχή των μεγάλων ηγετών. Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν και οι διαφημίσεις. Έγιναν περισσότερο ανθρωποκεντρικές, τονίζοντας όμως τη δυνητικά εξέχουσα προσωπικότητα των πρωταγωνιστών τους. Φερέλπιδες νέοι φόρεσαν ιατρικές φόρμες και κρέμασαν στηθοσκόπια στον λαιμό, άλλοτε πάλι δικηγορικές τηβέννους, και ήταν τόσο πειστικοί που νόμιζες πως αν ζούσε ο Λυσίας στην εποχή μας, θα αγόρευε "υπέρ αδυνάτων" στο δικαστικό μέγαρο Λευκωσίας. Κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά, που λέει και ο συμπαθής λαός μας, με κράνος στο κεφάλι, μέσα σε εργοτάξια, να διαχειρίζονται τον ορυκτό μας πλούτο και να παίζουν τους υδρογονάνθρακες στα δάκτυλα. Άλλος πάλι με αμφίεση υπερήρωα να θέλει να σώσει τους υπολογιστές μας από τους ιούς και άλλος να αναλύει οικονομικά δεδομένα αποτυπώνοντας εξισώσεις σε εικονικούς μαυροπίνακες.

Κρίμα όμως που η συνέχεια μας χάλασε λίγο το όνειρο. Η κρίση μάς έφερε κουρέματα και άλλα ψαλιδίσματα, μισθών, συντάξεων και θέσεων εργασίας. Οι ηγέτες έχασαν το αγέρωχό τους ύφος και η μπριγιαντίνη στα κουρεμένα τους μαλλιά έχασε κάτι από τη λάμψη της. Για μία ακόμη φορά, όμως, οι σχεδιαστές οπτικής επικοινωνίας, οι δημιουργικοί άνθρωποι της βιομηχανίας της διαφήμισης ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των καιρών. Φανέρωσαν τον κρυμμένο άσο από το μανίκι τους. Επιστράτευσαν τη δύναμη της τυπογραφίας, έστω της κινεζικής, και με βλέμμα στραμμένο προς την ανατολή υπέδειξαν τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε. Ένας σχεδιαστής θα πρέπει να μπορεί να προσαρμόζεται, να είναι ένας χαμαιλέοντας της επικοινωνίας. Τι και αν τα εικοσιτέσσερα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου δεν είναι αρκετά, το κινεζικό έχει χιλιάδες για να πειραματιστείς και να δημιουργήσεις.

Έτσι, οι διαφημιστικές πινακίδες εκατέρωθεν του αυτοκινητόδρομου Πάφου - Λεμεσού - Λευκωσίας με συνθέσεις ιδεογραμμάτων πολλαπλασιάστηκαν, ενώ αντιστρόφως οι γραφίστες και των τριών πόλεων είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται. Υποθέτω πως κάπως έτσι δυστυχώς είναι τα πράγματα σε έναν κόσμο που δεν μένει ποτέ στατικός. Μόνη σταθερή και συνεπής στον ρόλο της, εκείνη η κοπέλα που γυρνάει ακόμα την έλικα της ανεμογεννήτριας, που σπουδάζει κάτι σε σχέση με το περιβάλλον και προσδοκεί την έλευση της αειφόρου ανάπτυξης στο νησί μας και περιμένει.... και γυρνάει την έλικα... και ονειροπολεί... για ένα καλύτερο μέλλον, και ακόμα περιμένει!